Στα χρηματιστήρια της υφηλίου γίνεται ο κακός χαμός μετά την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της αμερικανικής υπερδύναμης, αλλά εδώ ...
μέχρι πριν λίγα εισκοιτετράωρα κατέστρεφε τον τουρισμό η απεργία των ταξί με την κυβερνητική υστερία να έχει χτυπήσει κόκκινο. Παρεμπιπτόντως τα ταξί κυκλοφορούν άδεια στην άδεια Αθήνα.
Την ώρα που το ντόμινο της κρίσης εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς σε όλες τις οικονομίες – όχι μόνο της Δύσης πλέον – με τις κοινωνίες να επωμίζονται ασήκωτα βάρη για χάρη των τραπεζών χάρη στον σφιχτό εναγκαλισμό της πολιτικής με την οικονομική ελίτ, οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη διεθνώς (πρόσφατα παραδείγματα τωνημερών το Ισραήλ, η Ισπανία και η Βρετανία).
Ωστόσο η κυβέρνηση εξακολουθεί να ζει το μύθο της ή καλύτερα να πουλάει το μύθο της (ή μήπως του μύθους της, ήτοι παραμύθια και ιστορίες για πράσινα άλογα;): το Δημόσιο που είναι μεγάλο και θέλει εξορθολογισμό, ο Βενιζέλ(ε)ος που πασχίζει για τη σωτηρία της πατρίδας έστω και αν η ιστορία του το αναγνωρίσει σε δέκα χρόνια, η κοινωνία η οποία κατά τον Μιλτιάδη Παπαϊωάννου έχει διαμορφώσει μια «χώρα των συμπλοκών και των μολότωφ» και απειλεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία (τώρα και στο διαδίκτυο)όπως την φαντάζεται τουλάχιστον το εκφυλισμένο πολιτικό προσωπικό (των ολίγων), ο Γιωργάκης που εκλιπαρεί να εφαρμοστούν τα της συνόδου μη και δεν σωθούν οι τράπεζες, ο τουρισμός που απειλείται από τους ΔΝΤπληκτους ιθαγενείς...
Κάπου κάπου, μας (τους) φταίνε και οι αγορές που έχουν τα έμμηνά τους και λόγω του ακόλουθου ορμονικού αποσυντονισμού έχουν σεληνιαστεί και δεν ξέρουν τι ζητάνε, προκειμένου να ικανοποιηθούν θέλουν κι άλλο αίμα κοινών ανθρώπων στο τραπέζι, το οποίο οι ηγέτες σπεύδουν να τους δώσουν ανακοινώνοντας μέτρα καθε τρεις και λίγο, φοβούμενοι μην καταρρεύσουν όλοι μαζί.
Λίγοι πλέον πειθονται από τα λεγόμενα των ηγετών και ηγετίσκων οι οποίοι βρίσκονται στη θέση τους μόνο και μόνο γιατί η οργανωμένη κοινωνική αντίδραση – πέραν της διαμαρτυρίας - προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, αποδείχτηκε ακατόρθωτη (προς το παρόν), με την αριστερά να φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Όχι γιατί δεν κατέθεσε προτάσεις «μεταρρύθμισης» ώστε να αποσοβηθούν τα σπασμένα που δημιούργησε επί δεκαετίες η οικονομία της αγοράς (άλλωστε κανείς επικυρίαρχος δεν συζητά πραγματικά αριστερές «προτάσεις» για τις οποίες όταν δεν συμφέρουν έχει ευφευρεθεί ο χαρακτηρισμός «μη ρεαλιστικές» και ανεφάρμοστές» που πράγματι είναι αν θεωρηθεί δεδομένο το πεδίο εφαρμογής τους δηλαδή, το μοντέλο της οικονομίας της αγοράς, δλδ το καπιταλιστικό σύστημα). Αλλά, επειδή δεν κατάφερε ούτε να πει με σαφήνεια και πειστικότητα «τις πταίει», ούτε να χαράξει διέξοδο πέρα και πάνω από τις ιδεολογικές πολιτικές και μικροπολιτικές της εσωτερικές διαμάχες πίσω από τις οποίες οχυρώθηκε...
