Τι σημαίνει «παιδιά είναι»; Δηλαδή επειδή είναι παιδιά πρέπει να τα αφήσουμε να καταστρέψουμε το σύμπαν; Ή μήπως πρέπει ο διπλανός μας στην ταβέρνα, στο ξενοδοχείο που μένουμε, ή όπου αλλού, να ανέχεται επ’ αόριστον την οχλαγωγία που δημιουργούν τα πιτσιρίκια τα δικά μας και της παρέας μας;
Με εκνευρίζουν οι γονείς που δεν δίνουν δεκάρα για το πώς φέρονται τα καμάρια τους και κρύβουν τη δική τους ανεπάρκεια πίσω από το άλλοθι «παιδιά είναι, δεν πειράζει…»!
Αναρωτιέμαι δε αν αυτή ακριβώς την εντύπωση την είχαν και όταν τα παιδιά δεν ήταν καν ούτε σαν πλάνο στη ζωή τους!
Γιατί εγώ προσωπικά όταν δεν είχα παιδιά, οι φωνές τους μου ακούγονταν σαν ενοχλητικός θόρυβος στα αυτιά μου.
Γι’ αυτό ακόμα και τώρα που έχω δύο πιτσιρίκια, 8 και 5 ετών, προσπαθώ –όσο γίνεται φυσικά- να μη δημιουργούν ενόχληση στους γύρω μου, ακόμα και όταν βρίσκονται στην παραλία!
Το ότι είναι παιδιά δεν σημαίνει ότι έχουν το ελεύθερο να τρέχουν και να πετάνε την άμμο στην μούρη των λουομένων (και δεν μιλώ για τα ατυχήματα που πάντα συμβαίνουν αλλά για τα επί τούτου «κατορθώματα» της απανταχού κακομαθήμενης πιτσιρικαρίας), ούτε ότι μπορούν να τρέχουν γύρω γύρω από τα τραπέζια των αθρώπων που είχαν την ατυχία να κάτσουν δίπλα μας για να φάνε, πόσο μάλλον δεν σημαίνει ότι μπορούν να πηγαίνουν σε ξένες παρέες βουτώντας πράγματα, ρωτώντας με ύφος ανακριτικό και ζητώντας επιτακτικά κάτι που δεν τους ανήκει!
Τα πα και ξεθύμανα!
