Όμως η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ καιεκδικείται. Όχι τόσο αυτούς που κυβερνούν, όσο αυτούς που καλή τη πίστει – είτε απλώς ευρισκόμενοι σε πλήρη σύγχυση ή απογοήτευση εξ αιτίας των θυελλωδών μέτρων λιτότητας – εξακολουθούν να πιστεύουν ή, έστω, να ελπίζουν ότι ο δρόμος που έχει επιλεγεί οδηγεί σε έξοδο από το βαθύ τούνελ της κρίσης.
Συχνά οι αριθμοί λένε ψέματα. Πόσο παραπλανητικά όμως μπορεί να είναι αυτά τα νούμερα:
-Το Χρηματιστήριο βρίσκεται πλέον σε ελεύθερη πτώση αποχαιρετώντας ακόμη και τις 900 μονάδες, με όλες τις σημαντικές επιχειρήσεις της χώρας να καταρρέουν ανεξέλεγκτα και τις μετοχές τους να μετατρέπονται σε σκουπίδια.
-Η ύφεση της οικονομίας κινήθηκε το πρώτο τρίμηνο του έτους (με εποχικά μη διορθωμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) στο 8,1% και το δεύτερο στο 6,9%, με το μεσοπρόθεσμο πριν από δυο μήνες να μιλάει για 3,8% και τον Βενιζέλο να προβλέπει τώρα 5,3% για το σύνολο του έτους!
-Τα λουκέτα πληθαίνουν ραγδαία. Μόλις χθες η ΓΣΕΒΕΕ ανακοίνωσε ότι 183.000 επιχειρήσεις βρίσκονται στο «κόκκινο» (21,8%), ενώ άλλες 190.000 (22,7%) φαίνεται αρκετά πιθανό να αντιμετωπίσουν κίνδυνο κλεισίματος, με αποτέλεσμα επιπλέον απώλεια 250.000 θέσεων εργασίας.
-Η ανεργία προσλαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις με προοπτική να φτάσει σύντομα το 24%, ειδικά για τους νέους, τις γυναίκες και τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων: ένας στους τρεις ανέργους βρίσκεται στην Αθήνα. Ο ανενεργός πληθυσμός είναι ήδη περισσότερος από τους εργαζομένους.
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, κι όμως επιμένουν να μας λένε ότι η πολιτική τους οδηγεί σε έξοδο από την κρίση.
Ενεργό το «Σχέδιο Β»
Η πραγματικότητα γίνεται ακόμη πιο σκληρή καθώς, εκτός από τη δραματική εσωτερική κατάσταση, επιδεινώνεται συνεχώς η διεθνής θέση της χώρας.
Από τον περασμένο Μάιο σας γράψαμε ότι η ευρωζώνη, εν μέσω διαπραγματεύσεων για το μεσοπρόθεσμο, πίσω από τις κλειστές πόρτες συζητούσε τι θα γίνει σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν ανακάμψει και δεν ανακτήσει τον έλεγχο του ελλείμματος και του χρέους. Όπως έγραψε το «Π», τότε θα τεθεί το λεγόμενο«Σχέδιο Β», που δεν είναι άλλο από την πλήρη και ελεγχόμενη πτώχευση, ώστε να διασωθεί το υπόλοιπο ευρωσύστημα.
Μπορεί πολλοί να ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό, ωστόσο υπάρχουν αξιωματούχοι που πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή οι συνεχείς εστίες που αναζωπυρώνει η Ελλάδα μέσω των εκτροχιασμών στόχων, οι συνεχείς εκθέσεις για στάσεις πληρωμών και η επαναλαμβανόμενη εικόνα ότι η χώρα μας βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα πριν από την πτώχευση δίνουν το έναυσμα στους κερδοσκόπους να σφυροκοπούν όλη την ευρωζώνη. Και τώρα που τα πυρά άρχισαν να χτυπούν ξεκάθαρα τη Γαλλία και τη Γερμανία, το «Σχέδιο Β» βγήκε από το συρτάρι.
Τα σχόλια της Standard & Poor’s περί χρεοκοπίας της Ελλάδας μέχρι το τέλος του έτους δεν είναικαθόλου τυχαία, διότι πολύ απλά παρόμοιο είναι και το χρονοδιάγραμμα που περιλαμβάνει το «Σχέδιο Β» που εκπονούν συγκεκριμένοι κύκλοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Ο οίκος αξιολόγησης αποδίδει την προοπτική χρεοκοπίας στη συμφωνία που εκπονείται τώρα για τη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στο νέο πακέτο διάσωσης. Αξίζει να επισημάνουμε ότι για πρώτη φορά διεθνής οίκος έβγαλε από το λεξιλόγιο τον όρο «επιλεκτική χρεοκοπία» και ονόμασε την όλη διαδικασία γενικά «χρεοκοπία».
Αυτό δείχνει ότι το παιχνίδι έχει σκληρύνει για τα καλά και ότι οι όροι έχουν αλλάξει. Όπως έχει αλλάξει και το κλίμα, που μέχρι τώρα κάπως μας ευνοούσε, αφού μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες επικρατούσε η άποψη ότι η διάσωση της Ελλάδας με νέα δάνεια είναι αναγκαία για να διασφαλιστεί το ευρωσύστημα. Όλο αυτό το ευνοϊκό διάστημα πήγε χαμένο, αφού στην ουσία η κυβέρνηση δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τους σαφείς όρους του νέου δανείου ούτε και αναγκαία αναπροσαρμογή των στόχων σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα.
Πότε θα καταλάβουν;
Οι εξωπραγματικοί στόχοι που επιμένει να αποδέχεται η κυβέρνηση είναι και αυτοί που δημιουργούν το όλο πρόβλημα και το συνεχές σφυροκόπημα των αγορών, καθώς κάθε μήνα, με τα στοιχεία εκτροχιασμού του προϋπολογισμού που δημοσιεύονται, αρχίζει νέο γαϊτανάκι εκτιμήσεων και αμφισβητήσεων, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επιμένει να τους υπερασπίζεται και να διατυμπανίζει ότι είναι εφικτοί. Και κάθε φορά που η κυβέρνηση αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι δεν έπιασε τους στόχους προφασιζόμενη διάφορες δικαιολογίες, το κλίμα δυσπιστίας μεγαλώνει και η αξιοπιστία μας εκμηδενίζεται.
Πόσα τέτοια παραδείγματα θα χρειαστούν για να αλλάξει έστω και στο «και πέντε» η οικονομική πολιτική; Προφανώς θα χρειαστούν κι άλλα, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο Ε. Βενιζέλος, ενώ αναγκάστηκε να παραδεχθεί το προφανές, ότι η ύφεση είναι βαθύτερη απ’ ό,τι εκτιμούσε το οικονομικό επιτελείο, επέμενε να λέει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα εάν εφαρμοστούν όσα έχουν ήδη αποφασιστεί. Μα δεν βλέπει κανείςτους αριθμούς εκεί στο Σύνταγμα;
Πόσα ακόμη αρνητικά ρεκόρ θα πρέπει να σπάσουν η οικονομία, η κοινωνία και η ίδια η κυβέρνηση για να καταλάβουν ότι αυτή η διαδικασία μας πάει καρφί στην πτώχευση που άλλοι ήδη προγραμματίζουν για μας;
