Πέρασε ένας μήνας από την τελευταία μου επίσκεψη στο Σύνταγμα και στον πάτερ Νεκτάριο. Τότε υπήρχε το μικρό εκκλησάκι απέναντι από την Βουλή.
Από την πρώτη του μήνα θυσιάστηκε στο "καθαρό σύνταγμα" του δήμαρχου Καμίνι. Τον πάτερ Νεκτάριο τον συνάντησα μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη να κουβεντιάζει με τον κόσμο, άγρυπνο φρουρό της δημοκρατίας και πηγή δύναμης, για τον κάθε Έλληνα πολίτη που τον βλέπει κάθε βράδυ ακούραστο και πάντα με το χαμόγελο στην πλατεία συντάγματος. Αργά το βράδυ καθώς ερήμωσε το Σύνταγμα, και οι μόνοι που είχαμε απομείνει ήταν οι εύζωνοι και λιγοστά παιδιά από μια συγκέντρωση στην πλατεία μου λέει, πάμε να πιούμε ένα καφέ...
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο μπροστά στον εθνικό κήπο μια κοπέλα που μιλούσε στο τηλέφωνο φώναξε...Πάτερ Νεκτάριε είσαι καλά; Σε παίρνουμε τηλέφωνο και απαντά κάποιος άγνωστος...
Ο πάτερ Νεκτάριος τελευταία έδωσε το τηλέφωνο σε κάποιον που το ζήτησε καλή την πίστη, και εκείνος του έκανε εκτροπή κόβοντας του την επικοινωνία με τους φίλους του.
