του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΙ χρησιμοποιούν βαρύγδουπους όρους για το αυτονόητο. «Άρση του απορρήτου», «ελεύθερη έκφραση», «άνοιγμα στο λαό» «η δημοκρατία των μπλογκς»...
Για να’ χει το ελεύθερο για βρισίδι ανώνυμα ο ανώμαλος, να συκοφαντεί ο παλιάνθρωπος, να «εκφράζεται» ο περιθωριακός νιώθοντας «κάποιος». Και είναι περίεργο, πρωτοφανές και άνανδρο για τους ίδιους να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους. Αν ήσαν υποχρεωμένοι να την αναλάβουν υπογράφοντας, δεν θα’ χαμε τα παραπάνω αρνητικά, θα το σκέφτονταν ο…ανδρείος της ανωνυμίας, ο παλικαράς της κρυμμένης δειλίας.
ΚΑΙ συνεχίζουμε με παραδείγματα χειροπιαστά, συγχαίροντας, ταυτόχρονα, τα μπλογκς και τις ηλ. Εφημερίδες που απαιτούν στοιχεία του γράφοντος και τα επαληθεύουν, απομονώνουν την καφρίλα πετώντας στα σκουπίδια το «προϊόν» που βρομάει, βουτηγμένο στην κακοήθεια και τον πρωτογονισμό.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 3η: Είναι μια ομάδα συνεννοημένων και συντονισμένων να διαβάλλουν μιαν εταιρεία π.χ. κινητής τηλεφωνίας, είτε το μαγαζάκι της γειτονιάς, πληρωμένοι από μιαν άλλη αντίζηλό της. Κι αρχίζουν εναλλάξ (για να μην τους εντοπίσουν εύκολα) τα ανώνυμα παλικάρια τη διαβολή, «υπογράφοντας» ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ. Χωρίς καμιάν εγγύηση πως τα καταγγελλόμενα έχουν σχέση με την αλήθεια, χωρίς ανάληψη της ευθύνης τους απ’ τον «αναγνώστη». Η εταιρία κλείνει, οι συκοφαντημένοι υπάλληλοί της χάνουν τη δουλειά τους και τραβάνε τα μαλλιά τους, η ομάδα των παλιανθρώπων χαίρεται και πανηγυρίζει για τον άθλο της, για τον θρίαμβο της ανωνυμίας και της ελεύθερης έκφρασης(!) στο όνομα της…δημοκρατίας.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 4η (προσωπική): Ένας απίθανος παλιάνθρωπος έφτασε στο σημείο να με υποκαταστήσει, παραπλανώντας τους αναγνώστες. «Πλαστογράφησε» την (ηλεκτρονική) υπογραφή μου βάζοντάς την κάτω απ’ το e-meil μου, έγραψε ό,τι γούσταρε και τα «φόρτωσε» σε μένα. Πως τα γράφει δήθεν ο Νικολαΐδης.
Ο παραπάνω, βέβαια, δεν μου τη γλύτωσε. Τον ανακάλυψα, ορίστηκε δικάσιμος και θα του στοιχίσει ακριβά.
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ, να συγχαρούμε τα «αυστηρά» και αξιοπρεπή μπλογκς, που δρομολόγησαν την ύπαρξή τους πάνω σε κανόνες δεοντολογίας και αξιοπρέπειας των αναγνωστών τους. Αν ο «συγγραφέας» δεν αντιλαμβάνεται τα όρια ή καμώνεται πως δεν εισπνέει τη μπόχα κάποιων γραφομένων του, το κάνει ο blogger για λογαριασμό του. Απαιτεί (πραγματικά) στοιχεία και το πανηγύρι (της αναρχίας στη…ζούγκλα) τελειώνει. Αρχίζει το πανηγύρι της δημοκρατίας, με την οποία ΚΑΝΕΝΑΣ δεν κάνει ό,τι θέλει(τέλος).
Υ.Γ. Επιτρέψτε μου για λίγο το Α΄ ενικό: Χαιρετίζω και συγχαίρω τους πολιτισμένους συνομιλητές μου μέσω των μπλογκς κι ας, ενίοτε, διαφωνούμε. Τους bloggers που παρεμποδίζουν ρυπαρογράφους και υβριστές, όπως θα’ καναν με κάποιον που αποπειράται να λερώσει με μαύρη μπογιά τον τοίχο του σπιτιού τους.
Στους υπόλοιπους συνιστώ ευπρέπεια και πολιτισμό και, βέβαια, να…γνωριστούμε (με τα ονόματά μας) και να ανταλλάξουμε απόψεις. Ωστόσο, αν επιμείνουν στη βρισιά (ανώνυμα και χωρίς να τους έχω βρίσει) τους προειδοποιώ: Τους περιμένει σκαμνί με…κάρβουνα. Στο δικαστήριο να’ ρθουν με πολλά χιλιάρικα στη τσέπη.
