Όταν ζητάω τον λογαριασμό συνήθως γίνονται τα εξής:
1. Δεν έρχεται καν απόδειξη. Τότε λέω στον σερβιτόρο να μεταφέρει τις ευχαριστίες μου στον ιδιοκτήτη για το δωρεάν γεύμα, ποτό ή ότι άλλο που μας πρόσφερε και πάω να φύγω. Ο εύλογος διάλογος που ακολουθεί έχει πάντα σαν αποτέλεσμα να έρχεται η απόδειξη.
2. Έρχεται απόδειξη για μέρος του συνολικού ποσού (ταβέρνες, μπαρ, καφέ, οι δεύτερες και μετέπειτα παραγγελίες). Αφού μετρήσω το ποσό με βάση τις αποδείξεις, λέω στον σερβιτόρο, ότι αυτές τις αποδείξεις έχω, αυτές θα πληρώσω. Το αποτέλεσμα το ξέρετε.
Παιδιά, θέλει τρόπο. Το θέμα έχει ξεφύγει. Δεν λέω ότι δεν γίνονται φασαρίες με αυτόν τον τρόπο με τους κακούς επαγγελματίες, αλλά ποτέ δεν έφυγα από μαγαζί χωρίς απόδειξη.
Και επιτέλους, το επιχείρημα «1 μήνα τον χρόνο δουλεύουμε», ας σταματήσει… ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΧΗΣ. Η λύση είναι μία. Η φορολόγηση όλων των ελεύθερων επαγγελματιών όχι με βάση αυτά που δηλώνουν, αλλά με βάση κάποια αντικειμενικά κριτήρια, που θα καθοριστούν από το κράτος και θα πλησιάζουν τα πραγματικά μεγέθη της αγοράς.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
