Στη σημερινή Ευρώπη που δοκιμάζεται από τις αδηφάγες πιέσεις των κερδοσκόπων και των αγορών, οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν με βάση το τρέχον, γραφειοκρατικής διάρθρωσης μοντέλο. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Φαν Ρόμπεϊ), ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Μπαρόζο), ο πρόεδρος του Eurogroup (Γιούνκερ), ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Τρισέ), και φυσικά, οι ηγέτες των μεγάλων χωρών, κυρίως της Γερμανίας (Μέρκελ) και της Γαλλίας (Σαρκοζί).
Ο πληθωρισμός που παρατηρείται στα κέντρα εξουσίας, έχει τις αναπόφευκτες συνέπειές του και στην αδυναμία χάραξης κοινής γραμμής, στη διατύπωση ενιαίου λόγου, στη συγκρότηση ομοιογενούς μετώπου για την επαρκή κατανόηση και εν συνεχεία διαχείριση της κρίσης.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο πλουραλισμός αποπροσανατολίζει και λειτουργεί ανασχετικά, επειδή ουσιαστικά εκδηλώνεται ως τελικό στάδιο και όχι ως προετοιμασία δράσεων και στρατηγικών σχεδιασμών.
Στον πυρήνα της ευρωπαϊκής οικογένειας, ο προβληματισμός περισσεύει. Γι’ αυτό και ακούγονται φωνές περί της ανάγκης «αντικατάστασης» του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ από τον Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ. Όχι στην τυπική θέση του προέδρου του Eurogroup, αλλά στα ουσιαστικά καθήκοντα του «εκπροσώπου της ευρωζώνης».
Ο Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ έχει υπερβεί μέχρι σήμερα τις προσδοκίες που τον συνόδευαν. Η αρχική προσέγγιση μιας «άχρωμης» πολιτικής παρουσίας, εξελίχτηκε στην παραδοχή της δεινότητας στους παρασκηνιακούς χειρισμούς, που οδήγησαν στη Συμφωνία των Βρυξελλών, την πρώτη δεδηλωμένη πολιτική παρέμβαση της Ευρώπης απέναντι στην κρίση.
Ο άλλοτε πρωθυπουργός του Βελγίου ωστόσο, δεν διαθέτει το πολιτικό εκτόπισμα ενός Χέλμουτ Κολ, ενός Φρανσουά Μιτεράν, ακόμη και ενός Ζακ Σιράκ, ηγετών που προηγούνταν των εξελίξεων στην εποχή τους, και χειραγωγούσαν τις πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικές ισορροπίες, αντί να τις παρακολουθούν με απάθεια θεατή, ή, ακόμη χειρότερα, να τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω τους.
Με την Άνγκελα Μέρκελ να έχει αποδείξει πλέον ότι δεν πιστεύει στην ιδέα μιας πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης, παρά μόνο αν το συγκεκριμένο εθνοτικό «μόρφωμα» αποδεχθεί την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας, τον Νικολά Σαρκοζί να αγωνιά αποκλειστικά για την ανανέωση της παραμονής του στα Ηλύσια Πεδία και μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012 στη Γαλλία, και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να έχει προαναγγείλει την πολιτική συνταξιοδότησή του, η Ευρώπη έχει άμεση ανάγκη από «νέα ηγεσία».
Και όχι απαραιτήτως «νέα» ηλικιακά. Την 1η Νοεμβρίου, ο Μάριο Ντράγκι θα αναλάβει τα ηνία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, διαδεχόμενος τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, και η θητεία του, καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κρατήσει μέχρι τις 31 Οκτωβρίου του 2019.
Αυτό σημαίνει ότι βγαίνει εκτός νυμφώνος, ο άνθρωπος που εξελίχτηκε σε «εφιάλτη» για τους διεθνείς κερδοσκόπους, που στήριξε την Ελλάδα και στη συνέχεια το σύνολο της ευρωζώνης, που ακόμη και σήμερα καταφέρνει να «σώσει την παρτίδα», με τις ρεαλιστικές και υπεύθυνες αποφάσεις του.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε οι Βρυξέλλες να στραφούν στον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, και να του ζητήσουν να ηγηθεί πολιτικά της Ευρώπης; Σε μια εποχή κατά την οποία δεν μπορούμε να προσδοκούμε τίποτα το ουσιαστικό από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, ενώ και ένας συνασπισμός Ρωσίας-Κίνας θα χρειαστεί χρόνο που δεν υπάρχει, πόσο μάλλον… δεν περισσεύει, για να ηγηθεί του αυτονόητου εγχειρήματος της ανθρωπότητας να ξεπεράσει το τέλμα.
