Μόλις άκουσα την ομιλία του Παναγιότατου Οικουμενικού Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος ήταν και φέτος τόσο πολύ συγκλονισμένος...
από την παρουσία του στην Παναγία του Σουμελά, ώστε η ομιλία του διεκόπτετο από τους λυγμούς του.
Μίλησε για τη Μητέρα του Κυρίου ως ελπίδα για όλους τους πιστούς. Μίλησε για την αγάπη του προς τους Ποντίους. Πρόβαλε την Παναγία ως πρότυπο μετανοίας και ολοκληρωτικής αφοσίωσης του ανθρώπου προς το Θεό.
Μίλησε σαν ο πονεμένος Πατριάρχης. Σαν ο Μέγας Δεσμώτης της πονεμένης Ρωμηοσύνης! Γι’ αυτό η ομιλία του άγγιξε την ψυχή μας. Της έδωσε φτερά πνευματικά. Της έδωσε ελπίδα για το Γένος μας. Πρόσφερε κίνητρο για μετάνοια και προσευχή.
Είθε ο Αγιος Θεός να φωτίζει πάντοτε τον Παναγιότατο να μιλά έτσι, ως ο πονεμένος αιχμάλωτος του Φαναρίου, που σκύβει και ανάβει κεριά στην κλειστή πύλη του προκατόχου του Γρηγόριου Ε΄, που μιλά για την Υπεραγία Θεοτόκο και τη θαυματουργή εικόνα Της στη Μονή Σουμελά.
Ευχόμαστε από τα βάθη της ψυχής μας η Υπεραγία Θεοτόκος να φωτίζει τον Παναγιότατο σε κάθε του βήμα να μιλά όπως σήμερα, ως επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού, που αναθέτει τον πόνο και την ελπίδα του στη Μητέρα του Κυρίου.
