Αν και δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη για το ποια θα έπρεπε να είναι η στάση τους κράτους στο θέμα, νομίζω ότι συγκλίνω σε ορισμένα σημεία προς το μοντέλο της Ολλανδίας, χωρίς όμως να γνωρίζω πλήρως όλες τις παραμέτρους του.
Βλέπω μάλλον θετικά την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών αλλά όχι όλων. Πιστεύω πως η αποποινικοποίηση θα έπρεπε να βασίζεται στη διάκριση των ναρκωτικών σε "ελαφριά" και "σκληρά".
Μπορώ να δεχτώ για παράδειγμα την αποποινικοποίηση της κάνναβης αλλά όχι της ηρωίνης, και εξηγούμαι.
Κατά γενική ομολογία η χρήση κάνναβης, θεωρείται σαν μια ήπια χρήση ναρκωτικών ουσιών ενώ ο εθισμός που προκαλεί είναι ως ένα βαθμό συγκρίσιμος με τον εθισμό στο τσιγάρο και στο αλκοόλ (δεν καπνίζω ούτε πίνω, το αναφέρω από όσα διαβάζω και από όσα μου μεταφέρουν φίλοι μου). Οπότε ο στιγματισμός ενώ χρήστη κάνναβης επειδή πχ πιάστηκε να κάνει ένα τσιγάρο, νομίζω ότι είναι υπερβολή. Για το συγκεκριμένο λοιπόν ναρκωτικό, θα συμφωνούσα όχι μόνο να αποποινικοποιηθεί η χρήση, αλλά να ελέγχει και τη διακίνηση το κράτος (σε ένα μοντέλο Ολλανδίας) ώστε να μπορεί να είναι νόμιμη και η κατοχή μικροποσότητας για προσωπική χρήση που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει ο παραλογισμός της αποποινικοποίησης χρήσης αλλά ποινικοποίησης της κατοχής, και ταυτόχρονα, εφόσον είναι γνωστό ότι κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα στο πάρε δώσε του χόρτου, να αποκομίζει και το κράτος έσοδα με το ρυθμιστικό πλαίσιο που θα παρέχει. Όπως κάνει δηλαδή με τα τσιγάρα απλά σε πιο περιορισμένη κλίμακα. Επίσης σημαντικός λόγος αυτής της άποψης είναι ότι από τα άρθρα που διαβάζω ακόμα και η "εξάρτηση" από χρήση κάνναβης δεν είναι τόσο έντονη που να οδηγεί τον χρήστη σε παραβατική συμπεριφορά, ούτε σε σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του.
Όμως το κομμάτι της αποποινικοποίησης θα πρεπε για μένα να περιορίζεται ως εδώ.
Περνώντας λοιπόν σε σκληρότερα ναρκωτικά, ηρωίνη, κοκαΐνη, χάπια κλπ (δεν ξέρω τι άλλα υπάρχουν) θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία αποποινικοποίηση για διάφορους λόγους. Ένα επιχείρημα που διαβάζω είναι ότι θεωρούν αρκετή την "αυτοπροβολή" της προσωπικότητας του χρήστη, και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ώστε να να μην διώκεται πλέον ποινικά. Εύλογα όμως μου προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
α) συχνά τα σκληρά ναρκωτικά οδηγούν το χρήστη σε διαφόρων μορφών παραβατικότητα, από "απλή" κλοπή, ληστεία, μέχρι και χειρότερες καταστάσεις οι οποίες σχετίζονται άμεσα με την χρήση των ναρκωτικών. Γιατί λοιπόν να επιτρέπεται η χρήση ναρκωτικών που αποδεδειγμένα οδηγούν σε παραβατικές συμπεριφορές και να μην απαγορεύεται εξαρχής η χρήση τους?
β) πως είναι δυνατόν να μιλάμε για δικαίωμα στην αυτοδιάθεση στη χρήση σκληρών ναρκωτικών το οποίο στην τελική μπορεί να έχει και σοβαρές επιπτώσεις κοινωνικές επιπτώσεις και οικονομική επιβάρυνση του συστήματος υγείας που θα πρέπει να περιθάλψει το εκάστοτε "πρεζόνι", αλλά από την άλλη με βάση το κοινωνικό και ιατρικό κόστος, δεν επιτρέπουμε στον οδηγό αυτοκινήτου ή μηχανής το δικαίωμα της "αυτοδιάθεσης" ώστε να επιλέξει αν θα κάνει χρήση ζώνης ασφαλείας ή κράνους. Ένας άνθρωπος δηλαδή που "πέφτει" στην ηρωίνη, με τι κριτήρια θεωρείται ως κάτι πιο ανώδυνο κοινωνικά από έναν οδηγό που δεν μεριμνά για των προσωπική του ασφάλεια?
Τέλος, ειδικότερα για κοκαΐνη χάπια κλπ που θεωρώ πως προορίζονται για την "ελιτ" πιστεύω πως πρέπει να έχουν ίδιας αυστηρής αντιμετώπισης με την ηρωίνη, προκειμένου να μιλάμε για ισότητα απέναντι στο νόμο, τόσο σε αυτόν που είναι εξαρτημένος από την κοκαΐνη απλά γιατί έχει τα λεφτά, όσο και σε αυτόν που είναι εξαρτημένος από την ηρωίνη..να μην γίνεται δηλαδή "υιοθέτηση" του ρητού όπου φτωχός και η μοίρα του, ώστε το πρεζόνι να αντιμετωπίζεται αυστηρά και το χ,ψ μοντέλο ηθοποιός ή επιβάτης κότερου;) να πέφτει στα μαλακά.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
