η Ευρώπη παραδόθηκε απόψε στα χέρια μιας πρώην Ανατολικογερμανίδας.
Μπορεί το κοινό ανακοινωθέν που ακολούθησε τη συνάντηση κορυφής του Νικολά Σαρκοζί με την Άνγκελα Μέρκελ στο Παρίσι να έχει ψήγματα σύμπλευσης, και να προσπαθεί να μας πείσει για την κοινή θεώρηση του μέλλοντος της Ευρώπης, από τις δυο κατά τεκμήριο ισχυρότερες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, στην πραγματικότητα όμως η «οικονομική διακυβέρνηση» για την οποία θα αγωνιστούν εφεξής Παρίσι και Βερολίνο, συνεπάγεται το τέλος της αυτοδιάθεσης των εθνικών κρατών.
Το «Οικονομικό Συμβούλιο» που θα συσταθεί για την ευρωζώνη, με πρόεδρο τον Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ και χρονικό ορίζοντα δυο ετών, αποσκοπεί ουσιαστικά στο να τεθούν όλες οι χώρες της ευρωζώνης σε καθεστώς «Μνημονίου». Κι αν εμείς… πάθαμε, οι υπόλοιποι φαίνεται ότι δεν έμαθαν.
Το ευρωομόλογο, που ήταν μια κάποια λύση, παραπέμφθηκε στις καλένδες. Δεν έγινε επίσης καμία νύξη για ενίσχυση του EFSF, που σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα συνεχίσει να βιώνει… μοναξιά, στην προσπάθεια σωτηρίας του ευρώ, μέσω της στήριξης αδύναμων οικονομιών. Η δε χρονική διάρκεια της αποστολής του Οικονομικού Συμβουλίου, αποκαλύπτει ότι το 2013 θα υπάρξει «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» στην ευρωζώνη. Και δεν θα αποκλείεται πλέον το ενδεχόμενο εξόδου χωρών, βιαίως ή με μια περισσότερο «ευπρεπή» μεθοδολογία.
Η θέσπιση «χρυσού κανόνα» για το χρέος και τα ελλείμματα, δεν θα προσφέρει τίποτα στην κατεύθυνση της αναπτυξιακής προοπτικής της ευρωπαϊκής οικονομίας, καθώς θα διαχύσει σε ολόκληρη την ευρωζώνη το άγχος για τον πληθωρισμό. Που συνεπάγεται μόνιμα μέτρα λιτότητας. Στα συμπεράσματα της συνάντησης άλλωστε ορίζεται ρητά ότι ο χρυσός κανόνας θα επιβάλλεται ανεξαρτήτως του αν θα συμφωνούν με αυτόν η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση μιας χώρας. Να υποθέσουμε δηλαδή ότι αν υπάρξει… εθνική άρνηση, η συγκεκριμένη χώρα θα βγαίνει από τη ζώνη του ευρώ, πιθανότατα μετά το 2013.
Ίσως τα μόνα πραγματικά «καλά νέα» της αποψινής συνάντησης των δυο ηγετών να ήταν η πρόθεση για τη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, που ενδεχομένως εξαναγκάσει τους τραπεζικούς οίκους να κατανοήσουν ότι από τη στιγμή που είναι οι μόνοι που… προστατεύονται από τις κυβερνήσεις όλων των χωρών, ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια, ήρθε η στιγμή να βάλουν και εκείνοι «πλάτη».
Το μέλλον της νέας μεγάλης πατρίδας μας, της Ευρώπης, χλώμιασε απότομα απόψε. Και έδειξε ότι η Γερμανία παραμένει το μεγάλο πρόβλημα. Ίσως να έχει δίκιο ο Στίγκλιτς. Και το μέλλον της Ευρώπης να προϋποθέτει ότι η Γερμανία θα… κόβει μάρκα.
