Από το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε στο ...

Την ώρα που οι άλλοι κρέμονταν από τα δένδρα εμείς γράφαμε φιλοσοφία... "Όταν είχαμε τη μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο ...(την Πόλη) με 500.000 κατοίκους, η επόμενη ανταγωνίστριά της ήταν το Παρίσι με το πολύ 50.000" Όταν κανένας δεν τολμούσε να σηκώσει το κεφάλι του σε μια Οθωμανική Αυτοκρατορία, μια χούφτα Ελλήνων, "που ο κόσμος τους έλεγε τρελούς", όρθωσε το ανάστημά του και νίκησε το θηρίο. Όταν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι μεγάλες Δυνάμεις υπέκυπταν σε μερικές μέρες στην παντοδύναμη Γερμανία, η Ελλάδα έπεσε μετά από σχεδόν 180 μέρες. Χωρίς αμφιβολία, σαν λαός είμαστε όντως μοναδικός. 

Οι παραπάνω φράσεις, ειπωμένες από χείλη ανθρώπων, γνωστών ή γνώστων, δείχνουν νομίζω αυτό το ξεχωριστό γνώρισμα της Ελληνικής Φυλής. Και είναι πράγματι τιμή για εμάς που είμαστε Έλληνες να μπορούμε να πούμε ότι ναι, για τη δική μου ράτσα τα λένε. Δε φτάνει όμως το παρελθόν. Όλοι αυτοί που ήταν αίτιοι να ειπωθούν τα τόσο τιμητικά σχόλια για την Ελληνική Ιστορία, είχαν πλήρη επίγνωση της κληρονομιάς που φέρουν στους ώμους τους. Μπορεί να μην ήξεραν λεπτομέρειες όπως το πότε έγινε η Μάχη του Μαραθώνα ή των Γαυγαμήλων ή τι είναι το "αλληλέγγυο", όμως γνώριζαν ότι κάποιος προπάππους του προππάπου του παππού τους αγωνίστηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για να επιτύχει κάτι καλό για το σύνολο της Φυλής μας και ήθελαν αυτό να το μιμηθούν. Και έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνουν συνέχιζαν να γράφουν στο ατελεύτητο εκείνο βιβλίο που λέγεται Ελληνική Ιστορία, εμπλουτίζοντάς το με νέα κατορθώματα, με νέες επιστημονικές κατακτήσεις, με νέα παραδείγματα για τους επόμενους. 

Όλοι οι άνθρωποι αυτοί είχαν κάποια κοινά στοιχεία. Ένα από αυτά όμως ήταν και ο σεβασμός προς μια ανώτερη δύναμη. Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατέπαυαν τα πυρά κηρύσσοντας εκεχειρία, ειρήνη δηλαδή. Απέδιδαν τον σεβασμό τους προς τους θεούς που τιμούσαν με τους αγώνες αυτούς. Στο Βυζάντιο, συνεχίζοντας μια αρχαία Παράδοση, θεωρούσαν ιερό πρόσωπο όποιον ζητούσε άσυλο σε κάποιο ιερό - ναό. Θεωρούνταν ότι ο Θεός τον προστάτευε και όποιος τον ακουμπούσε θα είχε να κάνει με τον ίδιο το Θεό, ο οποίος ήταν εν τέλει αυτός ο οποίος ατιμαζόταν, αν πείραζε κάποιος αυτόν που είχε ζητήσει άσυλο. Στην Ελληνική Επανάστσαση, πρώτα ζήτησαν την ευλογία της Εκκλησίας οι αγωνιστές (συμμετοχή σε Θ. Λειτουργία, ευλόγηση όπλων, σημαιών κλπ) και μετά ξεκίνησαν. Τώρα πια, βλέπουμε και σεβασμός δεν υπάρχει. Να μου πείτε, εδώ δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας, τον Θεό θα σεβαστούμε; Βλέπουμε καθημερινά την καταστρατήγηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάθε βαθμό μέσα από τα ΜΜΕ αλλά και στην καθημερινή μας ζωή. Δεν νομίζω να έχει ιδιαίτερο σεβασμό στον εαυτό του κάποιος ο οποίος μπουκάρει σε ένα κατάστημα, τ ο ληστεύει και αφήνει τον ιδιοκτήτη και τους υπαλλήλους του στη μοίρα τους. Επίσης, οι χούλιγκανς. 

Το μόνο που σκέφτονται είναι η καταστροφή. Φανερώνει αυτό τον στοιχειώδη σεβασμό; Ένα παλιό κρητικό ρητό λέει "Το θες να μη σου κάνουνε, αλλού να μην το κάνεις". Δεν νομίζω αυτοί που τα κάνουν αυτά να θέλουν να τα υφίστανται κιόλας. Να λοιπόν, πάντα κατ' εμέ, η έλλειψη αυτοσεβασμού.
Ως φυσικό επόμενο λοιπόν έρχεται και η έλειψη σεβασμού στο θείο, όποιο και αν είναι αυτό. Ο δικός μας λαός ήταν αυτός που πρώτος είπε το χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε. Πώς φτάσαμε από εκεί που λέγαμε στην Παναγία να χαίρει να της λέμε να ....Γιατί τόση αγνωμοσύνη; Μήπως λίγα καλά έχουμε απολαύσει; Πόσες και πόσες μαρτυρίες ανθρώπων δεν έχουμε για την επέμβαση σε δύσκολες στιγμές της Παναγίας και τόσων Αγίων; Αλλά και πάλι, για όσους δεν πιστεύουν στο Θεό, γιατί αυτός που πιστεύει να υφίσταται αυτή την πίεση από τους γύρω του και να ακούει συνέχεια να καθυβρίζεται το όνομα ενός τόσο σημαντικού προσώπου για εκείνον;

Ένα τελευταίο και με αυτό κλείνω. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να επιβάλλει την άποψή του σε κανένα: ούτε ο πιστός στον άπιστο, ούτε αντίστροφα. Όμως ομοίως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να βρίζει το πιστεύω του άλλου. Δεν χρειάζεται να υπάρχει συμφωνία πίστης σε αυτό, απλά σεβασμός. Δείχνοντας σεβασμό στον άλλο, αποδεικνύουμε ότι κατ' αρχήν σεβόμαστε τους εαυτούς μας. Μα έτσι διορθώνουμε κάποιες πληγές αυτού του κόσμου, αμέσως! Φανταστείτε να διορθώναμε ένα παραπάνω λάθος την ημέρα, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας. Γιατί, παραφράζοντας μια φράση του π. Πορφυρίου, αν θέλει κάποιος να διορθώσει τον κόσμο, ας διορθώσει πρώτα τον εαυτό του και έτσι θα έχει διορθώσει ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.Αυτή θα είναι μια αρχή.

Αναγνώστης