Όλα ξεκίνησαν από την πρόσληψη εκατοντάδων χιλιάδων αχρείαστων δημοσίων υπαλλήλων από τη μεταπολίτευση και μετά. Τρεις οικογένειες και λίγοι ακόμα πολιτικοί, για να εξασφαλίσουν ψήφους, προσλάμβαναν αδιακρίτως ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να ήταν και άσχετοι με τη θέση που έπαιρναν και ήταν απολύτως ανούσιοι με αποτέλεσμα να δημιουργούν χρέη στο κράτος.
Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων έφυγαν από μία πιο δύσκολη δουλειά για να "βολευτούν". Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι κρατικές υπηρεσίες να πληχθούν σοβαρά αφού μας εξυπηρετούσαν άνθρωποι που βαριόντουσαν τη δουλειά και είχαν πάει στο δημόσιο για να "αράξουν". Η υγεία επίσης δέχθηκε πλήγμα. Η παιδεία το ίδιο.
Επιπλέον, οι εξαγωγές τις χώρας μειώθηκαν και οι εισαγωγές αυξήθηκαν αφού όλοι έψαχναν για μια "θεσούλα" και οι παραγωγές των εταιρειών ελαττώθηκαν.
Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ο ερχομός τεράστιων καταστημάτων και πολυεθνικών που κατέστρεψαν στην κυριολεξία όλους τους μικροεπιχειρηματίες που έμειναν άνεργοι ή μπήκαν στο δημόσιο.
Αυτή η πολιτική συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια. Συνδυάστηκε μάλιστα με μια σειρά κακών πολιτικών που έκλεβαν τα ταμεία του κράτους και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να ξαναβγούν βουλευτές για να αποκτήσουν εξουσία, δόξα και λεφτά.
Όλα αυτά δημιούργησαν ένα τεράστιο χρέος που καλούνται να πληρώσουν εκείνοι που δεν έχουν "μέσον" και εκείνοι που δεν τα "έφαγαν". Οι υπόλοιποι είναι εξασφαλισμένοι. Ακόμα και η πολιτική εξόφλησης του χρέους, όμως, ήταν λάθος. Είτε λόγω συμφερόντων, είτε λόγω ανιδεότητας.
Αυξήθηκαν οι φόροι με αποτέλεσμα να μειωθεί η κατανάλωση άρα να μειωθούν και τα κέρδη των καταστημάτων τα οποία με τη σειρά τους, για να ανταποκριθούν στις οικονομικές δυσκολίες, έδιωξαν υπαλλήλους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η ανεργία, επομένως να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι πωλήσεις (άρα και τα έσοδα του κράτους από φόρους) και όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μένουν χωρίς δουλειά. Όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Παπανδρέου ακολουθεί ακριβώς την αντίθετη πολιτική από αυτή που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ μετά το "κραχ" του 1929, το περίφημο "New deal" του Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Αλλά τα προβλήματα δε σταματούν εδώ. Υπάρχουν και κάποια άλλα -τα οποία δεν τα μαθαίνεις από τον καναπέ και την τηλεόραση και δε μας πλήττουν άμεσα- τα οποία μας οδηγούν στο να μην αντιδρούμε και να περιμένουμε να αλλάξουν όλα δια μαγείας, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι μόνο με τι γκρίνια δεν κάνουμε τίποτα.
Έλλειψη δικαιοσύνης και δημοκρατίας, τεράστια παραπληροφόρηση από την τηλεόραση, προώθηση της άποψης πως στις διαδηλώσεις πάνε μόνο αλήτες και "επαγγελματίες διαδηλωτές" και πως "αυτός είναι ο κόσμος, αυτή είναι η ζωή, και ο καθ' ένας μας είναι πολύ μικρός για να τα αλλάξει".
Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω, η κοινή γνώμη θεωρεί απίθανη μία ανατροπή και προσπαθεί να αγνοήσει τα προβλήματα της υιοθετώντας τη λογική του "Δε βαριέσαι;". Αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ανατροπή και η επανάσταση ταυτίστηκαν με ορισμένα κόμματα, τα οποία όμως έχουν και άλλα συμφέροντα, είχαν ως αποτέλεσμα μία μικρή ομάδα ανθρώπων να κυβερνά τη χώρα μας και εμείς να είμαστε δυσαρεστημένοι με πολλά πράγματα αλλά να μένουμε στα λόγια.
Κάποια μέρα όμως, είναι σίγουρο πως και οι άνθρωποι θα αντιδράσουν. Έτσι γίνεται πάντα. Μπορεί να γίνει καθυστερημένα, αλλά θα γίνει. Είναι σίγουρο.
Υ.Γ.: Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι ο Τρικούπης έγραψε το άρθρο του στις 29 Ιουνίου, την ημέρα που φέτος αποκαλύφθηκε το σκληρό και συνάμα αληθινό πρόσωπο της κυβέρνησης και την ημέρα που ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που "κλειδώνει" όλα όσα είπα παραπάνω!
http://e-clown.blogspot.com/
