Και τώρα που ο Χάρης έφυγε, επιστρέφει ο Τζωρτζ; Κι αν ο Τζωρτζ επιστρέψει αγκαζέ με τον Ισκαντάρ, η Μαργαρίτα, ο Νίκος; Μεγάλη ιστορία… Πολύ μεγάλη ιστορία άνοιξε ο Παμπούκης και πολύ φοβάμαι ότι αν αρχίσει να εξηγεί τα πως και τα γιατί της τελευταίας και τελικής ως όλα δείχνουν ρήξης του με τους Παπανδρέου, τότε το «σύστημα» καταρρέει και πέφτοντας, οι γνωρίζοντες επιμένουν, πως θα κάνει πάταγο. Πολύ πάταγο!
Ίδωμεν, γιατί από αναγνώσεις του είδους έχουμε μπαφιάσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, που η ελληνική κοινωνία βαρυγκωμά, αλλά αποδέχεται πως η κρίση από τα δικά της δανεικά και τις κάρτες προκλήθηκε και ως εκ τούτου αντιλαμβάνεται περίπου ως δίκαιη και αυτονόητη την σημερινή αυτομαστίγωση της. Αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της σημερινής κυβέρνησης… Να πείσει και να πεισθεί πως πίσω από το υπερχρεωμένο κράτος, κρύβεται η δανεική ζωή του Έλληνα, που χάρισε τεράστια υπερκέρδη επί μια εικοσαετία στους σημερινούς κατόχους των ομολόγων, οι οποίοι για να ρίξουν λεφτά στην αγορά, ζητούν να τα πάρουν από εκείνους που τα ‘παιρναν χρόνια…
Ειλικρινά δεν ξέρω εάν ο Γιώργος πέσει σήμερα η αύριο. Η προοπτική έλευσης του Αντώνη, μου προκαλεί ένα αίσθημα αδιαφορίας ως προς αυτό, γιατί φοβάμαι πως υποψιάστηκα εγκαίρως τις… δυσθεώρητες αποστάσεις που χωρίζουν τις πολιτικές τους. Πάντως το σίγουρο είναι ότι θα πέσει. Είτε κάνει πάταγο, είτε όχι. Είτε πάρει μαζί και τη φούσκα του (ή το κανό του), είτε μας την κληροδοτήσει για καμιά τριανταριά χρόνια. Κι όταν πέσει θα ‘χουμε να λέμε πολλά γύρω από την καινούργια ξυλόσομπα, το συμπαθές κεράκι αλλοτινών εποχών, το καψαλισμένο ψωμί και το χνώτο μας…
Έναν ολόκληρο μήνα μετά την επιστροφή μου, διαπιστώνω βλακωδώς κι ετεροχρονισμένα πως ελάχιστα έχουν ανακύψει στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε, πέραν ίσως του ότι τελικώς η κυβέρνηση Παπανδρέου πήγε διακοπές, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της καθ’ όλη την διάρκεια του μηνός Ιουλίου, που τελικώς το λουόμενο υπουργικό συμβούλιο άντεξε στις ισχυρές πιέσεις των δανειστών και των αγορών. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων! Τώρα μπορεί να έχουν πέσει έξω στις προβλέψεις τους σε σχέση με τα έσοδα, από την φορολογία και την πώληση των ΔΕΚΟ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σχετίζεται με τον διακαή πόθο ορισμένων να υπερνικήσουν την ηλιθιότητα, αγνοώντας επιδεικτικά το αξίωμα πως «η βλακεία εστίν αήττητος». Ας πρόσεχαν. Ας προσέχαμε…
Εκτός κι αν… Λέω τώρα, εκτός κι αν τα συμπεφωνημένα, που Αγγλιστί ομιλούν για εμπράγματες εγγυήσεις κι εμείς οι νέο-διεθνιστές μεταφράσαμε ως «δείκτη προστασίας», συνιστούν ευθεία και συνειδητή επιλογή μιας κυβέρνησης που προσπαθεί διακαώς να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο. Μόνο που κι αυτός εξέπνευσε. Και δεν το ‘κανε τώρα, το ‘χει κάνει καιρό… Από τότε που ο επιχειρούμενος αποπληθωρισμός έμπαινε στις ράγες, συμπεφωνημένα, ομολογημένα κι απροκάλυπτα, από τους σημερινούς σωτήρες. Το «σύστημα» που είπε κι ο φίλος μου. Εκείνο που καταρρέει…
