Όση τέλος πάντων χρειάζεται για να καταλήξει σ’ ένα πρώτο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν είναι «κόλαση» ή τέλος πάντων σε χειρότερη κατάσταση από τους κοντινούς ή τους μακρινούς γείτονές της. Εκεί που μειονεκτεί-και κάτι χρειάζεται να γίνει επειγόντως- είναι το ισχυρότερο πλεονέκτημα που διαθέτει. Ο τουρισμός. Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Βρέθηκα στην Ιταλία, στο Μιλάνο, και πιο πριν στη νότια Γαλλία και ειλικρινά διαπίστωσα αυτό που ζω σχεδόν κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα μπορεί περισσότερα αλλά δυστυχώς κανείς μας δεν το πιστεύει. Το χειρότερο δε είναι ότι με τη συμπεριφορά μας κάνουμε και τα παιδιά μας να μη πιστεύουν στις δυνατότητες της χώρας μας. Οι Γάλλοι βλέπουν τα σύννεφα να πυκνώνουν στον ορίζοντα αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να μη το καταλάβουν οι τουρίστες. Το ίδιο και οι Μιλανέζοι, οι οποίοι μάλιστα επειδή αυτή την εποχή δεν έχουν να «πουλήσουν» τίποτα, «πουλάνε» στα γκρουπ(κυρίως από Ιαπωνία και Ισπανία) βιτρίνες.
Και μη φανταστείτε ότι δουλεύουν περισσότερο από μας. Απλά δουλεύουν οργανωμένα και συγκροτημένα, κυρίως υπεύθυνα. Την ώρα που αναχωρούσα από το Μαλπένσα ο Μπερλουσκόνι μιλούσε στο κοινοβούλιο αποδραματοποιώντας την κατάσταση ενώ την ίδια στιγμή τα επιτόκια δανεισμού της χώρας τους σκαρφάλωναν στο 6,5%. Πατώντας το πόδι μου στην Ελλάδα και βλέποντας το ύφος των τουριστών-ακόμα και εκείνων που θα συνέχιζαν για Ηράκλειο- σκέφθηκα ότι το πρόβλημα δεν είναι οι κερδοσκόποι αλλά εμείς. Είναι-τουλάχιστον- αδιανόητο επί ένα μήνα η κυβέρνηση να μη μπορεί να βρει λύση.
Το «φταίνε οι ταξιτζήδες» είναι μια εντελώς υπεραπλουστευμένη διαπίστωση. Προσωπικά οι μέθοδοι και οι τακτικές που ακολουθούν δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Από την άλλη όμως αυτή η κωμωδία της κυβέρνησης, μ’ έναν υπουργό που έχει μεταμορφωθεί σε «οργισμένο απελευθερωτή» κλειστών επαγγελμάτων, είναι για γέλια και για κλάματα. Σήμερα τα βάζουμε όλοι με τους ταξιτζήδες, αλλά μήπως μόνο αυτοί ευθύνονται για την υποβάθμιση του τουρισμού; Οι ταξιτζήδες κατήργησαν το υπουργείο Τουρισμού ή μήπως αυτοί ευθύνονται γιατί μέσα στην κυβέρνηση δεν μπορούν να συμφωνήσουν στην έννοια της απελευθέρωσης;
Τα πράγματα σε όλη τη νότια Ευρώπη δεν είναι όπως τα φανταζόμαστε ή όπως θα θέλαμε να είναι προκειμένου, ο καθένας από τη δική του ιδεολογική γωνία, να επιρρίψει τις πολιτικές ευθύνες στον άλλον. Στην Ιταλία το πρόβλημα το διαχειρίζεται μια κεντροδεξιά κυβέρνηση. Αλλάζει κάτι; Ο Μπερλουσκόνι βρήκε το χρέος από τον σοσιαλιστή Αμάτο, το ’94, στα 105,5 εκατομμύρια και το πήγε κοντά στα 122. Μεσολάβησαν οι κυβερνήσεις του Ντίνι, του ντ’ Αλέμα, του Πρόντι, πάλι ο Μπερλουσκόνι το 2001, πάλι ο Πρόντι και σήμερα ο Μπερλουσκόνι βρίσκεται με χρέος 120,3 εκατομμυρίων. Σημειώστε ότι το 1970 η κυβέρνηση του Εμίλιο Κολόμπο είχε χρέος μόλις 40,5 εκατομμυρίων.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά ότι είναι εύκολο να κατηγορούμε τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη και δεν ξέρω ποιον άλλον θα ακολουθήσει, και να μη βλέπουμε ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και αφορά την ίδια τη δομή της Ευρώπης που τρέχει με δύο ταχύτητες, ενίοτε δε και χωρίς φρένα όπως τώρα. Στην περίπτωση μάλιστα της Ελλάδας, κι αυτό θα το καταλάβετε ζώντας έστω και λίγο σε μια από τις χώρες που «απειλούν» το ευρώ, φαίνεται πλέον ολοκάθαρα ότι η κυβέρνηση διέπραξε ένα ολέθριο σφάλμα το οποίο πληρώνει σήμερα η χώρα. Αντί να εξηγήσει στο κόσμο ότι το πρόβλημα είναι διαχρονικό και επιδεινώθηκε λόγω των αντιφάσεων της ΕΕ, επέρριψε όλες τις ευθύνες στις κυβερνήσεις Καραμανλή. Σήμερα υφίσταται τις συνέπειες και μαζί της όλοι οι Έλληνες.
http://www.statesmen.gr/
