Πέρασα από διάφορες εταιρίες, μάλιστα, μία από αυτές έκλεισαν πρόσφατα και μάλιστα προ ημερών δημοσιεύσατε την αγωνία των εργαζομένων της και πρώην συναδέλφων μου. Προσπάθησα με πολλές ώρες εργασίας και πάθος για αυτό που έκανα, να ανέβω μισθολογικά και να ζω μία καλή ζωή, χωρίς να μου λείπει τίποτα και να ταχτοποιώ τις υποχρεώσεις μου χωρίς να χρωστάω πουθενά. Φυσικά δεν έκανα και την πιο σπάταλη ζωή. Απλά ζούσα καλά. Το 2008, λόγω και του καλού βιογραφικού μου, μεταπήδησα σε ένα κλάδο που λάτρεψα και λατρεύω ακόμα, αυτόν του αυτοκινήτου. Όπως πάντα, με πολύ αγάπη και πολλές ώρες εργασίας, κατάφερα να γίνω ένας από τους καλύτερους πωλητές της εταιρίας που εργαζόμουνα και να αμείβομαι καλά για αυτό που έκανα.
Το 2010 και ύστερα και από την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού μας περί ένταξης στο νομισματικό ταμείο και πάρε φόρους λαέ και από εκεί που λεφτά υπάρχουν ξαφνικά δεν υπήρχε σάλιο, αρχίσαμε κι εγώ και οι συνάδελφοι μου να ανησυχούμε, για το ποιος θα είναι το επόμενο θύμα της κρίσης. Τελικά στα τέλη Μαΐου το θύμα ήμουνα εγώ, η κρίση χτύπησε την πόρτα μου, όπως μου είπε χαριτολογώντας και ένας φίλος μου κι εγώ την καλοδέχθηκα καθώς δεν είχα και πολλές επιλογές. Από τότε έκανα πολλές προσπάθειες για την άμεση αποκατάσταση μου. Τελικά μπόρεσα και βρήκα κάτι σε μία αναπτυσσόμενη εταιρία τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Όταν ρώτησα για αυτή την εταιρία σε κάποιους γνωστούς μου, οι απόψεις ήταν αμφιλεγόμενες. Δεν έδωσα σημασία, εγώ να εργασθώ ήθελα και να παίρνω τον μισθό μου κάθε μήνα. Η αθέτηση συμφωνιών, οι παράλογες απαιτήσεις και η απαξίωση των υπαλλήλων τελικά ήταν ο κανόνας της εταιρίας.
Έκανα υπομονή, έλεγα από μέσα μου, «αγόρασε χρόνο όσο μπορείς μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο» και πράγματι αυτό έκανα. Τελικά Μεγάλη Δευτέρα του 2011 με απέλυσαν χωρίς να υπάρχει λόγος, καθώς είμαι πολύ τυπικός στην δουλειά μου. Όταν ρώτησα γιατί πήρε αυτή την απόφαση η εταιρία για εμένα, μου απάντησαν ότι ήμουν πολύ ακριβός και δεν τους έκανα. Να αναφέρω, ότι εκεί έπαιρνα 900,00€, ενώ στις παλιές μου δουλειές δεν έπεφτα ποτέ κάτω από 1100,00€.
Η απογοήτευση μου όπως καταλαβαίνετε ήταν τεράστια, καθώς μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα βρέθηκα δύο φορές χωρίς δουλειά. Τα βράδια δεν κοιμόμουνα, ενώ όλη την υπόλοιπη μέρα, ήμουνα κλεισμένος στο σπίτι μου, μουτρωμένος, προσπαθώντας να βρω κάποια λύση καθώς τα έξοδα μου έτρεχαν. Τελικά τον Ιούλιο βρήκα δουλειά σε μία έκθεση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων μέσω ενός φίλου μου.
Ο μισθός που παίρνω εδώ είναι 400,00€, όταν το άκουσα μου έφυγε η γη κάτω από τα πόδια. Το ωράριο είναι κάθε μέρα 12ωρο με ένα τρίωρο ρεπό την εβδομάδα. Όταν κάναμε την συζήτηση με τον εργοδότη για τα χρήματα και με ρώτησε πόσα ζητάω, εγώ του είπα 900,00€. Η απάντηση του ειρωνικά ήταν ότι αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν πλέων και ότι αν ήθελα, να δουλέψω δοκιμάστηκα μέχρι τέλος Αυγούστου και αν τους κάνω να το συζητήσουμε τότε για τον μισθό. Τα χρήματα είναι πολύ λίγα, αλλά συγχρόνως τα έχω και ανάγκη.
Όπως διαπιστώνω καθημερινά, ο μισθός αυτός δεν επρόκειτο να αλλάξει, καθώς είναι τακτική του εργοδότη για να μη βάζει ένσημα και να κάνει την δουλειά του με ανθρώπους που έχουν ανάγκη να δουλέψουν.
Δεν έχω σταματήσει να στέλνω βιογραφικά σε εταιρίες που δημοσιεύουν θέσεις εργασίας. Έχω στείλει πάνω από 180 βιογραφικά και δεν έχω πάρει καμία απάντηση.
Λυπάμαι, γιατί όπως εγώ, έτσι κι άλλοι πολίτες διακρίνουν ένα αβέβαιο μέλλον και δυστυχώς δεν επρόκειτο να ξεκαθαρίσει άμεσα η κατάσταση.
Την εμπειρία αυτή την γράφω όχι γιατί σε άλλους συνομήλικους μου διαφέρει, αλλά για να περιγράψω την αυθαιρεσία που υπάρχει με τιε ευλογίες του κράτους μας.
Και εγώ ρωτάω:
Με ποιο δικαίωμα μου απαγορεύουν να ονειρευτώ το μέλλον μου; Γιατί με την υπάρχουσα κατάσταση δεν μπορείς να ονειρευτής!!!
Με ποιο δικαίωμα μου κόβουν τα φτερά μου, τώρα που θέλω να πετάξω και να δημιουργήσω;
Αλήθεια; Όλοι αυτοί που ψηφίζουν αυτούς τους νόμους οι αξιοπρεπέστατοι κατά τα άλλα βουλευτές μας, θα ανεχόντουσαν τα παιδιά τους να δουλεύουν σε τέτοια εκμετάλλευση; Αυτοί θα μου πείτε, έχουν το “κομπόδεμα” τους για να ζήσουν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους.
Θα αλλάξουν ποτέ τα πράγματα; Αν και ακούστηκε εχθές από τον κύριο Βενιζέλο ότι θα βγούμε από την κρίση το 2014. Οπότε άλλα 3 επίπονα χρόνια.
Αλήθεια όλοι αυτοί που δημιουργήσανε αυτό το χρέος, γιατί όπως είπε και ο κύριος Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε», θα τιμωρηθούν ποτέ; Ή μόνο ο αδύναμος λαός θα τιμωρείτε πάντα.
Υπάρχει κάποιος απ’ όλους αυτούς να μας απαντήσουν σε αυτά τα θέματα;
Αναγνώστης
