Σε χθεσινά δημοσιεύματα του Statesmen διαβάζουν οι αναγνώστες σας ότι ο κ. Α. Λοβέρδος μεταπήδησε... από το στρατόπεδο των Βενιζελικών, όπου κατείχε θέση σχεδόν υπαρχηγού, σ’ εκείνο των νεοπαπανδρεϊκών όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και επομένως πολύ πιο αβέβαια για τις ηγετικές φιλοδοξίες του. Πράγματι. Μέγας συνωστισμός εκεί, δελφίνων, υποδελφίνων, υποψηφίων δελφίνων, Ηρακλέων του στέμματος της Δυναστείας, απλών αυλοκολάκων κτλ. Που να βρει άκρη…
Όμως η σταδιακή «αυτονόμηση» του υπουργού υγείας είχε αρχίσει πολύ πριν ο κ. Βενιζέλος ανέλθει τις βαθμίδες του αντιπροεδρικού θρόνου. Γι’ αυτό ίσως και ο κ. Παπανδρέου έκανε γρήγορα την έντονα σημειολογική κίνηση να καλέσει τον Ανδρέα (Λοβέρδο) στο Ιερό Καστρί, ώστε να διαλύσει κάθε αμφιβολία, για τη μεταπήδηση.
Επειδή άλλωστε η πολιτική τύχη του κ. Βενιζέλου εξαρτάται από τη σφοδρότητα των ανέμων της οικονομικής κρίσεως (δηλ. κυρίως από την κα Μέρκελ) και όχι από τον ίδιο ούτε καν από το ΠΑΣΟΚ, ελάχιστοι είναι πλέον οι πρόθυμοι να εκτεθούν μαζί του στον τυφώνα, που προβλέπουν ότι, αργά ή γρήγορα, θα τον παρασύρει και αυτόν.
Ο κ. Λοβέρδος υποθέτοντας λοιπόν ότι «το πιασε» εγκαίρως (όπως πιάνονται «τα πουλιά στον αέρα»), κατά το κοινώς λεγόμενο, «την έκανε».
Ο αρμόδιος αρθρογράφος του Statesmen, γράφει επίσης ότι ο κ. Μόσιαλος εξελίσσεται στον Λιβάνη του Γιώργου. Λάθος!
Καθόλου δε μοιάζει στον Λιβάνη, ο Μόσιαλος. Ο Λιβάνης δεν ήταν κοντά στον Ανδρέα από πολιτική φιλοδοξία ή από ιδεολογικό φανατισμό. Δεν είχε ενδιαφέρον για αξιώματα και προβολή. Ο Λιβάνης ήταν υπόδειγμα προσωπικής φιλίας. Μιας φιλίας που την «ασκούσε» ως Καθήκον. Γι’ αυτό ήταν πολύτιμος στον Ανδρέα και υπήρξε, με τον τρόπο του, χρήσιμος και στον τόπο.
Εκείνοι που γνωρίζουν καλλίτερα τους ενδοπαπανδρεϊκούς διαδρόμους εξουσίας, ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός δελφίνος της Δυναστείας είναι ο σημερινός Υπουργός Επικρατείας, παλαιός Ρηγάς, νέος στην ηλικία Καθηγητής στο London Scool of Economics κ. Ηλίας Μόσιαλος.
Προέρχεται και εκείνος «εκ του εξωτερικού», είναι πανεπιστημιακός, ψύχραιμος, αγγλόφωνος, “αριστερής” προέλευσης με καλούς τρόπους αστικής κοινωνικής συμπεριφοράς και με ιδεολογικό και παπανδρεϊκό φανατισμό, που όμως διατυπώνονται με μεγάλη γλωσσική επάρκεια (σχεδόν σε επίπεδο Βενιζέλου) στα ελληνικά και με γνήσια «πασοκική καλλιέπεια» κτλ. Το κυριότερο, λέγεται, ότι είναι «διαχειρίσιμος» από την Οικογένεια χωρίς να «του φαίνεται». Ουδείς από τους φερόμενους ή ονειρευόμενους τη διαδοχή του Γιώργου, διαθέτει, σωρευτικά, αυτά τα «προσόντα».
statesmen.gr
