Κατ’ αρχάς δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε κάποια σχέση έχω με τις αντίστοιχες επιστήμες, οπότε η πρόταση μου ίσως να μη είναι εφαρμόσιμη και να βρίσκει πολλούς αντίθετους….ίσως όμως και να είναι.
Έστω ότι η κυβέρνηση αποφασίσει τελικά να απολύσει έναν αριθμό δημοσίων υπαλλήλων (δικαίως ή αδίκως, δεν θα αναλύσω), με αποτέλεσμα να απαλλαγεί από το βάρος των μεικτών τους μισθών (μισθός + εισφορές).
Τα μισά από τα χρήματα που θα εξοικονομήσει να τα ρίξει στη μείωση του Φ.Π.Α με τα τρέχοντα δεδομένα. Δηλαδή να επιδοτήσει χαμηλότερο Φ.Π.Α διατηρώντας το συνολικό οικονομικό ισοζύγιο της . Με το χρόνο η οικονομία θα ξαναζεσταίνεται, τα έσοδα από Φ.Π.Α θα αυξηθούν, με τη σειρά τους θα επανατροφοδοτήσουν επιδότηση του φόρου μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή φόρου-μεγίστου κέρδους (γιατί μέγιστος φόρος δεν συνεπάγεται μέγιστο κέρδος).
Τα υπόλοιπα χρήματα που θα εξοικονομήσει από τους μισθούς των απολυμένων, να δοθούν ως κίνητρα (οικονομικά βεβαίως) στις επιχειρήσεις που θα προσλάβουν ανέργους. Όσο περισσότερες οι προσλήψεις τόσο μεγαλύτερη απόδοση του κινήτρου, συναρτήσει της οικονομικής επιφάνειας της επιχείρησης. Με αυτό τον τρόπο θα μειωθούν οι άνεργοι και θα απορροφηθούν απολυμένοι από το δημόσιο τομέα. Άλλωστε ο ιδιωτικός τομέας έχει τη δυνατότητα να επιλέγει ΣΩΣΤΑ αυτούς που θα δουλέψουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ για ΛΟΓΙΚΑ χρήματα. Για αυτούς βέβαια που θα απολυθούν οι οποίοι λάμβαναν ΠΟΛΛΑ για να προσφέρουν ΛΙΓΑ, δεν υπάρχει πρόβλεψη σωτηρίας.Με την παραπάνω πρόταση ουσιαστικά θα μεταφερθεί μέρος του βάρους της μισθοδοσίας του δημοσίου (και κατ’ επέκταση της επιβάρυνσης του φορολογούμενου) στο ιδιωτικό τομέα μέσα σε μια οικονομία που θα έχει πλέον προοπτική ανάκαμψής (λόγω μείωσης Φ.Π.Α). Όλα αυτά βέβαια με την υπόθεση η κυβέρνηση θεωρήσει τις απολύσεις μονόδρομο.
Αναγνώστης
