Πάντοτε οι άνθρωποι κινδυνεύανε, υπέφεραν, πονούσαν, αρρώσταιναν, πεθαίνανε νέοι. Πάντοτε οι άνθρωποι έχαναν τους δικούς τους, πολεμούσαν σε άγριες μάχες, τρώγαν με τα χέρια από την γη, και η τεχνολογία που χρησιμοποιούσαν ήταν συνήθως το μαχαίρι και τίποτε άλλο. Η γυναίκα γεννούσε και το παιδί πέθαινε, ο άντρας σφαζότανε από άλλους πιο δυνατούς. Απρόσμενα, χωρίς να κάνουν κάτι. Όπως τα ζώα μεταξύ τους. Στα εκατομμύρια χρόνια των σπηλαίων, στις μερικές χιλιάδες έτη του απλού πολιτισμού, υπάρχουν ελάχιστες δεκαετίες, που για εμάς τους ζωντανούς είναι μια ολόκληρη ζωή, που οι άνθρωποι ξεπέρασαν με θαυμάσιο τρόπο τα προβλήματά τους. Σήμερα είναι εξαιρετικά σπάνιο να σε δαγκώσει φίδι ή σκορπιός ή να σε φάει λύκος ή λιοντάρι. Σήμερα επίσης όταν πεινάσεις τρως, κι όταν αρρωστήσεις σου δίνουν φάρμακα και δεν πεθαίνεις από μια γρίπη. Σήμερα δεν πολεμάς με το ακόντιο και δεν υπάρχει περίπτωση να σε βασανίσουν με ακρωτηριασμούς και άλλα χειρότερα. Και εκτός από όλα αυτά, σήμερα έχεις και επιπλέον ανέσεις, τρόπους ψυχαγωγίας και διασκέδασης, στοιχεία απεριόριστης ελευθερίας στον κόσμο που ζεις, ευκαιρίες για μια αρμονική ζωή. Οι γυναίκες είναι πιο όμορφες, οι άντρες λιγότερο βάρβαροι και ευγενικοί, οι άνθρωποι συνεννοούνται με επαρκή λογική και σίγουρα σαφώς καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν. Ας αφήσουμε όμως τις προβλέψεις για το μέλλον (οικολογική καταστροφή, κοινωνική παρακμή κλπ) Ας πούμε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει προς το χειρότερο.
Σήμερα οι άνθρωποι γελάνε λιγότερο από ότι γελούσαν οι πρόγονοί τους. Σήμερα οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι διότι η χαρά για το κινητό με πλήκτρα αφής ήταν στιγμιαία, όπως όλα τα υπόλοιπα. Σήμερα οι άνθρωποι, παρότι μπορούν να ταξιδέψουν εύκολα και γρήγορα και με ασφάλεια μέχρι την Ιαπωνία, και από εκεί να μιλήσουν άνετα με όποιον άνθρωπο θέλουν στον πλανήτη, δεν επικοινωνούν πραγματικά. Δεν μιλάνε, δεν έχουν φίλους, δεν έχουν κανέναν δικό τους άνθρωπο.
Καλύτερα να χρειαζόταν να περπατήσεις μια ολόκληρη μέρα για να συναντήσεις τον φίλο σου ή την αγαπημένη σου. Καλύτερα να ζούσαμε λίγο περισσότερο το κίνδυνο για να απολαμβάναμε περισσότερο την ασφάλεια. Καλύτερα να νιώθαμε περισσότερο τον πόνο ώστε να εκτιμήσουμε την ανακούφιση. Καλύτερα να κλαίγαμε συχνότερα ώστε να γελάμε ακόμα πιο συχνά.
Η ζωή έχει επιλέξει για τα μέλη της τις ακραίες αισθήσεις. Οι μόνοι που μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς και ανεπηρέαστοι είναι οι νεκροί, οι πέτρες, και οι σύγχρονοι άνθρωποι.
http://polemosgenel.blogspot.com/
