Αυτό που κρατάει άλλωστε είναι οι κακές και όχι οι καλές κριτικές:
«Τις καλές χαίρομαι όταν τις ακούω, αλλά κρατάω τα κακά για να γίνομαι καλύτερος. Είναι καλό ν΄ακούς άσχημα πράγματα. Σε προσγειώνουν λίγο».
Μπροστά στην αναγνωρισιμότητά του:«Δεν νιώθω έπαρση αλλά αμήχανα όταν με σταματάνε στο δρόμο. Η αναγνωρισιμότητα πολλές φορές με μπλοκάρει. Όταν είμαι μαζί με την Κατερίνα (Παπουτσάκη) κάπου έξω και πλακώσουν για φωτογραφίες, αγχώνομαι πάρα πολύ. Είναι προσβολή της ιδιωτικής σου ζωής εκείνη τη στιγμή αν δεν το περιμένεις, ή αν δεν το έχεις κανονίσει και είναι έξω από τα πλαίσια της δουλειάς».
Όσον αφορά τη φοβία του που έχει σχέση με τη δουλειά του είναι «να ξεχάσω τα λόγια μου πάνω στη σκηνή ή να με πιάσει νευρικό γέλιο».
Ενώ, «Μερικές φορές γίνομαι πολύ ντροπαλός. Δεν μπορώ να το ελέγξω. Με πιάνει. Αισθάνομαι αμήχανα όταν πλασάρω τον εαυτό μου αν το σκεφτώ. Αν δεν το σκεφτώ, το κάνω μια χαρά».
Εκτός πάντως από ντροπαλός, πολλές φορές λέει πως είναι «κακότροπος και στραβόξυλο».
Παραδέχεται πως κλαίει όπως με μια; « συγκινητική ταινία... οι άντρες κλαίνε κι ας λένε ότι δεν κλαίνε».
