Έχοντας το εξαιρετικό προνόμιο του φορολογούμενου πολίτη, ξέρετε εκείνου που πληρώνει και ματαπληρώνει και ξανά-μανά και...
πάει λέγοντας και ποτέ δεν βλέπει οτιδήποτε στον ορίζοντα που να παραπέμπει στο θεμιτό και λογικό συμπέρασμα ότι τα συνεχώς διογκούμενα τέλη είναι ανταποδοτικά, ελπίζω αυτός ο χριστιανός που κάθεται με εντολή Παπανδρέου τους τελευταίους μήνες στο υπουργείο Εξωτερικών, να μην έγραψε ο ίδιος την επιστολή που δημοσίευσε χθες η Καθημερινή…
Γιατί αν συνιστά πνευματικό του τέκνο… κλάψε με μάνα, κλάψε με! Αν το μόνο που είχε να πει ο κ.Λαμπρινίδης, για τον τρόπο που ασκείται σήμερα (έστω και κατ’ ευφημισμόν το «ασκείται») η εξωτερική πολιτική μιας χώρας όπως η δική μας, είναι όλα εκείνα τα χλιαρά που αναγράφονται στην επιστολή που ο ίδιος υπογράφει τότε τί να πει κανείς; Εχουμε πολύ σοβαρότερο πρόβλημα απ’ ότι νομίζαμε. Ειλικρινά!
Ακόμη κι αν ξεπεράσουμε την ουσία, περιοριζόμενοι στην έτσι κι αλλιώς στυφή γεύση των εντυπώσεων που η στερούμενη ουσιαστικού περιεχομένου επιστολή αφήνει στον αναγνώστη της, οφείλω με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπο και στο ρόλο που κλήθηκε, ένας Θεός ξέρει γιατί, να επιτελέσει, να επισημάνω το εξής: Είναι ο πρώτος και ο μόνος άνθρωπος ανά την υφήλιο που υπερασπίζεται με τόσο σθένος το έργο του κυριολεκτικά ανύπαρκτου προκατόχου του, που σήμερα παρεμπιπτόντως βρίσκεται στις Βρυξέλλες με την ιδιότητα του ευρωβουλευτού διότι πληροφορούμαι, δεν βρέθηκε άλλη θέση που να προσήκει στο κύρος του και στο ευρύ φάσμα των γνώσεών του, που λίγο έλειψε –κυριολεκτικά στο…τσακ- να τον δούμε μέχρι και καθηγητή πανεπιστημίου στη Βιέννη… Μικροπρέπειες; Ισως. Πάντως συνιστά μια ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία να αποπέμπεις έναν υπουργό, αφού πρώτα έχεις εξασφαλίσει το απαιτούμενο από τον ίδιο, ύψος αποδοχών του… Τέλος πάντων.
Επιστροφή στον κ.Λαμπρινίδη και στην περίφημη επιστολή του, που σαν άλλος Τσέινι, διέβλεψε ευκαιρίες πίσω από το μπάχαλο που επικρατεί στη Βόρεια Αφρική και στην Μέση Ανατολή, ευκαιρίες που ο ίδιος και η χώρα προς όφελος της ευρωπαϊκής οικογένειας, προτίθεται ν’ αξιοποιήσει… Φαντάζομαι πάντως ότι ρόλους του είδους ανέτως θα μπορούσε να υποδυθεί η Halliburton, το Carlyle Group, ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, που έχουν και περισσότερη διεθνή εμπειρία επί των θεμάτων…
Περιορίζομαι σκοπίμως σε αστεϊσμούς, φοβούμενος πως ο τρόπος που επέλεξαν να πολιτευθούν έχει κυριολεκτικά εξαντλήσει κάθε δυνατότητα να τους αντιμετωπίσει κανείς στα σοβαρά, θέτοντας ερωτήματα ή καταθέτοντας διαφορετικά επιχειρήματα. Δυστυχώς, αλλά αυτό συμβαίνει. Και το χειρότερο είναι πως η σφραγίδα τους, θα μείνει για πολλές δεκαετίες χαραγμένη βαθιά στην καμένη σάρκα αυτής της χώρας, που στα σίγουρα δεν έφταιξε και στα σίγουρα θα πληρώσει, όπως διαβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία ο μπερκετλής πρωθυπουργός μας. Και για να εξηγούμαι: Εγώ μέχρι το ’13, δεν αντέχω… (f)
