Τα γράφαμε 17 χρόνια πριν την έκρηξη Λοβέρδου

Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, ένας υπουργός βρήκε το θάρρος να πει τα πράγματα με το όνομά τους, αναφερόμενος... στο ρόλο τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας του υπερτροφικού και σε συντεχνιακή βάσει οργανωμένου δημόσιου τομέα. Είπε αλήθειες ο υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος που σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις, παραδέχονται σχεδόν όλοι, που δεν έχουν όμως το θάρρος να το πουν δημόσια. Και εδώ ο Ανδρέας Λοβέρδος έδειξε ότι διαφέρει. Οι συντεχνίες του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα με τα προνόμια που, στο πνεύμα της πελατειακής σχέσης, τους παραχώρησαν κυρίως οι κυβερνήσεις της τελευταίας 30ετίας, εξελίχθηκαν σε μηχανισμούς ταλαιπωρίας των πολιτών και τροχοπέδη για την ανάπτυξη.  Πριν 17 χρόνια από σήμερα, σε άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στις 14/4/ 1994 στην μεγάλης τότε κυκλοφορίας εφημερίδα «ΑΥΡΙΑΝΗ», έγραφα για τα συντεχνιακά προνόμια των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και έκανα και προτάσεις για την αντιμετώπισή του. Το άρθρο αυτό το οποίο υπογράφω ως ειδικός συνεργάτης, έφερε τον τίτλο «Μερικές απλές σκέψεις πολύ επίκαιρες». Η οικονομία μας βρισκόταν και τότε στα πρόθυρα της κατάρρευσης και η κυβέρνηση είχε καταθέσει προς συζήτηση στη Βουλή φορολογικό νομοσχέδιο, το οποίο έγινε νόμος του κράτους (2238/1994). Υπουργός Οικονομικών τότε ήταν ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Το παραθέτω αυτούσιο:
Και οι μεγαλύτεροι φοροφυγάδες ομολογούν, ότι η φοροδιαφυγή στη χώρα μας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Και ενώ η υπόθεση είναι απλή, την έχουμε αναγάγει στο πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα της εποχής μας. Η αγωνία του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών και της κυβέρνησης να εξεύρει πόρους για το δημόσιο ταμείο οδηγεί στη λήψη σπασμωδικών μέτρων. Το υπό συζήτηση νομοσχέδιο διαφέρει από το προηγούμενο σε πολλά και δείχνει την αρχική πρόθεση των εμπνευστών του, αλλά ταυτόχρονα και την έλλειψη γενναιότητας και ρεαλισμού ως προς τη δυνατότητα εφαρμογής του.Τα σύνθετα, τα πολύπλοκα και τα δυσνόητα αποτελούσαν πάντα αντικείμενο εκμετάλλευσης εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών. Θα αναφερθώ σε ελάχιστα, απλά κατανοητά που τα γνωρίζουν, όσοι τα αντιμετωπίζουν καθημερινά.
α) Γίνεται κατά κόρον λόγος για το βάρος που σηκώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Κανένας δεν λέει την αλήθεια και γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που έχουν χαμηλά εισοδήματα δεν πληρώνουν φόρο. Υπάρχουν όμως μισθωτοί και συνταξιούχοι και μάλιστα ζευγάρια, που παίρνουν 14 μισθούς που κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες ούτε στο όνειρό τους δεν τα έχουν δει.
Δεν μιλάω βέβαια για το συνταξιούχο εργάτη και επαγγελματία. Μιλάω για συνταξιούχους και υπαλλήλους του δημοσίου, στρατιωτικών και πολιτικών υπηρεσιών, των τραπεζών και των οργανισμών κοινής ωφέλειας. Όλοι γνωρίζουμε πόσο οργανωμένοι είναι όλοι αυτοί και τι πιέσεις ασκούν στο κοινωνικό σύνολο για να πετύχουν τους στόχους τους που δεν είναι άλλοι, από την προώθηση και διασφάλιση των συντεχνιακών τους συμφερόντων. Η πλειονότητα αυτών προσφέρει ελάχιστα και παίρνει πολλά. Το κράτος τους αμείβει υπερβολικά σε σύγκριση με αυτό που προσφέρουν, Είναι άλλωστε γνωστό, ότι η αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι απελπιστικά χαμηλή. Αν λοιπόν κάποιος σου παρακρατεί ελάχιστα, που ούτως ή άλλως χαριστικά σου προσφέρει, δεν μπορείς να μιλάς για το δυσβάστακτο φορολογικό βάρος που σηκώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Για τους περισσότερους η δουλειά τους σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή οργανισμό, είναι απλώς η εξασφάλιση και το εφαλτήριο για άλλες εξωυπηρεσιακές δραστηριότητες πολύ αποδοτικές.
Χρησιμοποιούν το υπηρεσιακό γραφείο και το υπηρεσιακό τους τηλέφωνο και στο όνομα δικών τους προσώπων, διατηρούν συχνά επιχειρήσεις που έχουν, πολλές φορές συναλλαγές με την υπηρεσία τους. Έχουν έτσι την εξασφάλισή τους: περίθαλψη, σύνταξη (βγαίνουν σε σύνταξη πολύ νέοι με τον υπολογισμό πλασματικών συντάξιμων χρόνων) και δεν φτάνουν όλα αυτά. Ξεκούραστοι όλα αυτά τα χρόνια ασκούν ως συνταξιούχοι ή και μέσω συζύγου και ελεύθερο επάγγελμα φοροδιαφεύγοντας.
Ξεκινώντας από την αρχή, ότι όσοι κατέχουν μία δημόσια θέση και είναι εκμεταλλεύσιμη την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος ( εφοριακοί, τελωνειακοί, αστυνομικοί, υπάλληλοι πολεοδομίας, συγκοινωνιών και μεταφορών, καθηγητές και ένα σωρό άλλοι). Όλοι αυτοί εξωθούν τους ελεύθερους επαγγελματίες στη φοροδιαφυγή, για να πληρώσουν το φροντιστήριο των παιδιών τους (αφού οι ίδιοι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν το καθήκον τους στο σχολείο) Για να ξεμπερδεύουν με τις ταλαιπωρίες, στις οποίες τους υποβάλλουν σκόπιμα στις υπηρεσίες συγκοινωνιών ,στις πολεοδομίες κ.λ.π. για να δώσουν τη μίζα για το δάνειο στον τραπεζικό, ή για να πάρουν άδεια για λαϊκή κ.λ.π.
Δεν άκουσα κανέναν αυτό τον καιρό, που γίνονται τόσες συζητήσεις για το φορολογικό να μιλάει γι΄ αυτά τα απλά , αλλά πολύ γνωστά σε όλους φαινόμενα.Γιατί η πολιτεία δεν δείχνει την αποφασιστικότητα που πρέπει για τη φορολόγηση γιατρών και δικηγόρων; 

Η απάντηση είναι μία: Και οι δύο αυτοί κλάδοι έχουν ισχυρά λόμπυ στο ίδιο το νομοθετικό σώμα. Αυτοί νομοθετούν. Η μάχη που δίνουν όλοι οι Έλληνες να μπουν στο δημόσιο ( να πιαστούν από το κράτος) τα λέει όλα. Όλοι προσπαθούν να εξασφαλιστούν. Ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι και βιοτέχνες γίνονται όσοι δεν μπορούν να μπουν στο δημόσιο, όπου πολλοί επαίρονται, ότι δεν κάνουν τίποτα. Απλώς κάαθονται! Παίρνουν τον μισθό τους, το δώρο τους, τις άδειές τους, έχουν τις συχνές κοπάνες τους, τα επιδοτούμενα δάνεια για σπίτια, τα επιδόματα παιδιών, καυσόξυλων, τις πλασματικές υπερωρίες και τέλος οι περισσότεροι βγαίνουν νέοι σε σύνταξη, με την αναγνώριση πλασματικών συντάξιμων χρόνων, παίρνοντας το παχυλό εφάπαξ, το οποίο προσφέρουν συμμετοχή σε «τράπεζες τοκογλυφίας». Από την άλλη πλευρά ο ελεύθερος επαγγελματίας, χωρίς οποιαδήποτε σιγουριά, έχει τη συνεχή αγωνία για τα πάντα. Πώς θα πληρώσει τις επιταγές, τα γραμμάτια, τα νοίκια; Ούτε επίδομα παιδιών, ούτε περίθαλψη, ούτε 8ωρο, ούτε επιδοτούμενο δάνειο για σπίτι, ούτε σύνταξη στα 45 και στα 50, ούτε εφ’απαξ, παρά μόνο μια γλίσχα σύνταξη και όχι πάντα.

Συμπέρασμα: Σε μεγάλο βαθμό η φοροδιαφυγή γίνεται με τη συνεργασία και τη μεσολάβηση ελεγκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών και τα άτομα που συμμετέχουν στους μηχανισμούς αυτούς. Αν το υπουργείο σας θέλει, μπορεί να διαπιστώσει, ότι μεγάλες υποθέσεις φοροδιαφυγής που έχουν αποκαλυφθεί από έντιμους υπαλλήλους του Υπ. Οικονομικών, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, έστω και λίγοι, έχουν γίνει αντικείμενο συναλλαγής από στελέχη του υπουργείου. Είναι αυτοί που εισηγούνται και τα σκληρά κατασταλτικά μέτρα, ώστε να μπορούν να παζαρεύουν και να εκβιάζουν.
Συμβαίνει δε, να είναι και συνδικαλιστές, ιδιότητα την οποία εκμεταλλεύονται προς όφελος των προσωπικών και συντεχνιακών τους συμφερόντων. Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ:
«ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ» αμέσως για όλους και δημοσιοποίηση των δηλωθέντων εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων».

www.kentri.gr