(719 γηγενείς και 133 αλλοδαπούς) από 25 σχολεία (δημοτικά και γυμνάσια) της Αθήνας,Θεσσαλονίκης, Πάτρας και Ιωαννίνων.
Σύμφωνα με αυτήν πάνω από το 90% των μαθητών έχουν υπάρξει θύματα ή θύτες άμεσου και έμμεσου εκφοβισμού σε όλη την διάρκεια της μαθητείας τους.
Σύμφωνα με τον επιστημονικό υπεύθυνο της έρευνας, καθηγητή Γιώργο Νικολάου, οι μορφές έμμεσουεκφοβισμού (π.χ. διάδοση φημών, εκβιασμών, απειλών, περιθωριοποίησης, ψυχολογική πίεση), καταλαμβάνουν μεγαλύτερο ποσοστό και ένταση στα σχολεία από ότι ο άμεσος (καβγάς, βρισιές, ξυλοδαρμοί, συμπλοκές, όπλα).
Μάλιστα ο έμμεσος εκφοβισμός αποτελεί κυρίως επιλογή συμπεριφοράς από τα κορίτσια, και κρίνεται εξίσου ή και περισσότερο επικίνδυνος, από τον άμεσο εκφοβισμό.
Ο διαδικτυακός εκφοβισμός κερδίζει έδαφος" στην μαθητική κοινότητα, ως μορφή έμμεσου εκφοβισμού, τον οποίο χρησιμοποιούν τα κορίτσια σε ποσοστό άνω του 60%, σε αντίθεση με τα αγόρια που καταφεύγουν στον άμεσο εκφοβισμό σε ποσοστό 80% (στα κορίτσια αυτό το ποσοστό είναι στο 10%).
Σε ό,τι αφορά τους αλλοδαπούς μαθητές - παιδιά μεταναστών, διαπιστώνεται ότι θυματοποιούνται όταν αποτελούν τη μειοψηφία της τάξης ή του σχολείου - μέσω του στιγματισμού, της απομόνωσης και του λεκτικού εκφοβισμού - ωστόσο, όταν το ποσοστό τους φτάνει το 50-70% ομαδοποιούνται και στρέφονται κατά της κυρίαρχης γηγενούς ομάδας μαθητών.
Η έρευνα αλλάζει παλαιότερα δεδομένα για το προφίλ των θυτών, ότι δηλαδή είναι παιδιά που έχουν βιώσει την βία μέσα στην οικογένειά τους, γεγονός που εξακολουθεί να ισχύει, ωστόσο ως τμήμα μόνο της συνολικής εικόνας.
Από την άλλη πλευρά τα θύματα του εκφοβισμού παρουσιάζουν μειωμένη αυτοεκτίμηση, είναι συνήθως ντροπαλά, έχουν δυσκολίες στην επικοινωνία και στις συναναστροφές τους, και πολλές φορές η ετερότητά τους βρίσκεται σε κάποια σωματική ανωμαλία, ανήκουν σε μειονοτική ομάδα κ.α.
