Η απάντηση στην απορία είναι φυσικά… και με τον Σεφέρη, και με τον Ελύτη. Γιατί η Ελλάδα δεν είχε ποτέ περιθώρια να εξαιρεί και να απομονώνει τα έργα της διανοίας. Πόσο μάλλον η σημερινή Ελλάδα, η χώρα που απώλεσε την εθνική κυριαρχία της, κινδυνεύει με οικονομική χρεοκοπία, καιέχει ήδη κηρύξει «στάση πληρωμών», στις τέχνες, τα γράμματα, τη διανόηση, την ηθική.
Σαν σήμερα, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, προτού δηλαδή η χούντα καταρρεύσει, ο Γιώργος Σεφέρης έφευγε από τη ζωή. Είχε δώσει τους αγώνες του, και σκόπευε να δώσει κι άλλους. Όπως θα έδινε και σήμερα. Για να μας θυμίσει με τον δικό του λόγο, το έργο και το παράδειγμα ζωής του, ότιυπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Που αξίζει, δημιουργεί, πρωταγωνιστεί, επιβραβεύεται. Με Νόμπελ λογοτεχνίας και όχι μόνο. Η δική του Ελλάδα. Και του Ελύτη.
