Η κυβέρνηση παραπαίει και ανακαλύπτει το ένα μετά το άλλο χαράτσια για να βουλώσει τρύπες που δημιουργεί η ύφεση και οι προηγούμενες λανθασμένες πολιτικές που είτε αποτέλεσαν δικές της επιλογές ή της επιβλήθηκαν από τους Τροϊκανούς. Όπως και να έχει όμως την ευθύνη για την αποτυχία των πολιτικών αυτών τη φέρει η ίδια η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός.
Η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξα να ακούσω τη δακρύβρεχτη ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Άλλωστε από ρομαντικές αοριστολογίες και σαρδάμ έχουμε χορτάσει νομίζω όλοι μας και στο δια ταύτα αυτό που μας ενδιέφερε όλους, δηλαδή τα νέα χαράτσια, θα τα μάθαινα και θα τα διάβαζα αναλυτικά τις επόμενες ημέρες καθώς όπως αποδείχθηκε για πολλοστή φορά ούτε οι ίδιοι που τα εξήγγειλαν δεν τα ήξεραν ακόμη καλά, καλά .
Κάθισα όμως με μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσω την ομιλία του Α. Σαμαρά το περασμένο Σάββατο. Χωρίς, να ανήκω στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ή για την ακρίβεια, χωρίς να ταυτίζομαι με κανένα πολιτικό κόμμα εδώ και αρκετά χρόνια, το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο ανήκει σε αυτά τα 5-6 πρόσωπα από διάφορους πολιτικούς χώρους που τα βλέπω με αρκετή συμπάθεια! Κυρίως για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον γιατί με σθένος και όχι εθνικιστικούς παροξυσμούς λεει τα πράγματα με το όνομά τους σε ότι αφορά τα εθνικά θέματα. Δεύτερον, διότι συγκρούστηκε με την Οικογένεια (ξέρετε τώρα, μία είναι η οικογένεια), ανέλαβε το κόστος των επιλογών και περίμενε υπομονετικά μέχρι τελικά να δικαιωθεί πανηγυρικά!
Αυτά που άκουσα, θεωρώ ότι ήταν αυτά που ήθελαν να ακούσουν όλοι όσοι έχουν μια στοιχειώδη επίγνωση της κατάστασης. Το μεγάλο όμως ερώτημα είναι κατά πόσο είναι εφικτά όσα ειπώθηκαν σχετικά με την οικονομική πολιτική όταν κυριολεκτικά είσαι με την πλάτη στο τοίχο και σύρεσαι σε διαπραγματεύσεις χωρίς να έχεις την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Πιστεύω ότι το σοκ που θα επιφέρει μια ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης θα προκαλέσει μούδιασμα στη Γερμανο-Τροϊκανική πλευρά και τους συν αυτώ. Αν τώρα αυτό το μούδιασμα (το οποίο μεταφράζεται σε φόβο των εταίρων μη χάσουν τα λεφτά τους) θα είναι αρκετό, θα εξαρτηθεί και από τις διαπραγματευτικές ικανότητες και την ευελιξία της ελληνικής πλευράς. Άλλωστε παρόμοιο χαρτί στα χέρια της είχε τούτη η κυβέρνηση, αλλά προτίμησε να μη το χρησιμοποιήσει ή ενδεχομένως δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει...
Για να φτάσουμε όμως στο σημείο να θαυμάσουμε τις διαπραγματευτικές ικανότητες του κου Σαμαρά ως πρωθυπουργού, βασική προϋπόθεση είναι να εκλεγεί ο κος Α. Σαμαράς και το κόμμα του από ένα σώμα ψηφοφόρων που για πρώτη φορά, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, δείχνει τέτοια δυσπιστία και οργή προς το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Θα πρέπει λοιπόν να δοθεί ένα όραμα για να κερδιθεί η εμπιστοσύνη ώστε η κατάθλιψη που βιώνει ο απλός πολίτης να μετατραπεί σε ελπίδα.
Πώς όμως αγαπητέ κύριε Σαμαρά να μου δώσεις όραμα κι ελπίδα όταν στη πρώτη γραμμή των παρευρισκομένων είδα τον ηλιοκαμένο - και μέχρι πρότινος εξαφανισμένο από προσώπου γης - τέως πρωθυπουργό να χαμογελάει ξανά αστειευόμενος με κάποιο διπλανό του; Δηλαδή έτσι θα κερδίσεις την εμπιστοσύνη μου; Λυπάμαι, αλλά μάλλον δε θα πάρω!!!
ed-mysterious.blogspot.com
