Η τριαρχία και η κυβέρνηση δεν βάζουν πλέον κανένα όριο σ' αυτόν τον καταστροφικό δρόμο της κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, της συρρίκνωσης του κράτους, των...
απολύσεων μέσω της επινόησης του «πλεονάζοντος» προσωπικού και της «εφεδρείας», της απομείωσης των μισθών και των συντάξεων, της εκποίησης με διαδικασίες ρευστοποίησης του δημόσιου πλούτου. Ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός τους επιτάσσει την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος πάση θυσία. Το αδυσώπητο δρεπάνι του δημοσιονομικού ακρωτηριασμού ανεβοκατεβαίνει χωρίς σταματημό και χωρίς οίκτο πάνω από το καθημαγμένο κοινωνικό σώμα, που -χωρίς δικαιώματα, χωρίς θεσμικό πλαίσιο και χωρίς ρυθμιστικούς κανόνες- γίνεται έρμαιο των δανειστών και των αγοραίων ανέμων. Η δημοκρατία μετατρέπεται σε ένα φεουδαρχικό σύστημα «νέου τύπου» και η αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη -αν ήταν κάτι δύσκολο την παρελθούσα περίοδο της παγκοσμιοποίησης- σήμερα καθίσταται σίγουρα αδύνατη. Η Ελλάδα δεν διαθέτει εκτεταμένο τομέα ιδιωτικών και δημόσιων επιχειρήσεων εντάσεως τεχνολογίας, ανταγωνιστικό πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, τραπεζική επάρκεια για χρηματοδότηση της παραγωγής. Με το Μνημόνιο καταργεί δημόσια Ερευνητικά Ινστιτούτα, την πανεπιστημιακή έρευνα, Ιδρύματα Κοινωνικής Μέριμνας και Πολιτισμού. Αποσυγκροτεί, ακρωτηριάζει και πουλά με διαδικασίες ρευστοποίησης τις Δημόσιες Επιχειρήσεις. Υστερεί σε δίκτυα και συνδυασμένες μεταφορές. Δεν συγκρότησε ισχυρούς και σύγχρονους δημόσιους οικονομικούς πυλώνες αξιοποίησης των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων. Αρα αυτό που απομένει από τους παράγοντες συνδιαμόρφωσης της ανταγωνιστικότητας είναι η ατέρμονη μείωση του άμεσου και έμμεσου εργατικού κόστους και η κατάργηση εν τέλει του Κοινωνικού Κράτους χάριν μιας χίμαιρας. Ο ελληνικός «ποιμενικός» είναι κλεισμένος στο κλουβί των λεόντων, στην ΟΝΕ, χωρίς τα μέσα πρόσκαιρης πρόσκτησης ανταγωνιστικότητας και με διαλυμένους τον πρωτογενή και τον δευτερογενή-μεταποιητικό τομέα. Το Σύμφωνο «Σταθερότητας» (και τώρα το νέο «Σύμφωνο για το ευρώ») παγιώνει τη διαρκή απόκλιση μεταξύ των χωρών του κέντρου και της περιφέρειας. Τη ροπή αυτή, άλλωστε, εξυπηρέτησε και η προ 10ετίας μεγάλη, εσπευσμένη και ποσοτική διεύρυνση με τις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού. Και παρ' ότι στις χώρες της ύστερης ανάπτυξης η οικονομία πυροδοτήθηκε από τον μεγάλο και σύγχρονο δημόσιο τομέα τους, με έλεγχο των ροών του χρήματος -προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης των συγκριτικών τους πλεονεκτημάτων και όχι με όρους πλήρους ασυδοσίας του κερδοσκοπικού κεφαλαίου- (βλ. αντί άλλων Τάκη Φωτόπουλου «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ»), στην Ελλάδα ευαγγελίζονται τις «Ειδικές» ή «Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες» (ΕΟΖ), νησίδες υπεράνω του κράτους, όπου κυριαρχούν η εργασιακή, φορολογική, περιβαλλοντική απορρύθμιση και αυτενέργεια. Το προκλητικό είναι ότι όλοι επιτίθενται με μίσος και αντι-ιστορικό παραλογισμό εναντίον κάθε κρατικής παρέμβασης και κάθε κοινωνικής συλλογικότητας. Η οικονομική Ιστορία λέει ότι στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας αναπτύχθηκε εις αναπλήρωση ενός διόλου ανταγωνιστικού και αδύναμου ιδιωτικού τομέα, που δεν δημιουργούσε θέσεις εργασίας μετά το κλείσιμο των κρουνών της μετανάστευσης. Ολοι γνωρίζουν για το φιάσκο των προβληματικών επιχειρήσεων, αποτέλεσμα εν μέρει των εξαγωγών των κεφαλαίων των δανείων (και από τα αποθεματικά των ταμείων), αλλά και του τερματισμού της δασμοβίωτης προστασίας με την είσοδό μας στην Ε.Ε. Εν τούτοις ασχημονούν εναντίον του κράτους και των δημοσίων υπαλλήλων και εξακολουθούν να παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό για τον δήθεν μεγάλο αριθμό τους, που, ακόμη και στην έξαρση των προσλήψεων προ 10ετίας, δεν ξεπέρασε το 11,4% του εργατικού δυναμικού (με μέσο όρο στην Ευρώπη των 17 το 16% και σε χώρες όπως η Νορβηγία, η Σουηδία, η Γαλλία κ.λπ. το 20-30%). Και σήμερα, αντί το πολιτικό σύστημα να τιμά τον ρόλο του, που είναι ο ίδιος από την εποχή του Πλάτωνα, δηλαδή να οργανώσει τον δημόσιο τομέα με τις βέλτιστες μεθόδους και τους αρίστους λειτουργούς, ώστε να παράγονται ποιοτικές υπηρεσίες και αγαθά υπέρ του κοινωνικού συνόλου, τον αποσυγκροτεί τελειωτικά. Δηλαδή αρνείται τη φύση της αποστολής του. Και κανένας από τους τέως σοσιαλιστές δεν τολμά να ρωτήσει την τριαρχία: «Σε ποια χώρα της Ε.Ε. υπάρχουν αυτά που ζητάτε από εμάς;»
* Ο ΑΛΕΞΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ είναι Πανεπιστημιακός και πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ)
