Μη κρύβεις αυτό που είσαι...

Αυτό νοιώθω να θέλω πολλές φορές να πω σε ανθρώπους που υποδύονται ρόλους. Άνθρωποι να αποτελούν προέκταση μιας εταιρείας... χαμόγελα να υποδεικνύουν επιτυχία σε μια διαφημιστική πινακίδα, υπάλληλοι να δείχνουν κατανόηση σε ανώμαλα διεστραμμένα πελατειακά βίτσια, μαθητές να είναι ψύχραιμοι σε αδιάφορους δασκάλους, ψάθινες κούκλες της τηλεόρασης να επαναλαμβάνουν τετραγωνισμένες φράσεις για τριγωνικές αντιλήψεις, αυτό συναντώ. Εσύ και γω να γινόμαστε "αυτό" κάτω από την εργασιακή στολή που σε μεταμορφώνει σε λογότυπο. Σε ρωτάω τι κάνεις με τρόπο γρήγορο για να ξεγλιστρήσω απ' της περιέργειά σου τους κυνόδοντες, φοβάμαι να μοιράζομαι αυτό που είμαι σε αυτή την ανασφαλή σκηνή. Μήπως ξέρω εσύ ποιος είσαι; λέω και δικαιολογούμαι.

Όταν βρίσκω μικρόφωνο λέω αυτά που είναι φτιαγμένα για να λέγονται σε μικρόφωνα, όχι αυτά που είναι γραμμένα μέσα μου. Μικρές ανωμαλίες, σκέψεις ντροπής, πάθη και μυρωδιές κρυμμένες καλά δείχνουν στη μέρα αυτό που μόνο η νύχτα αφήνει να φανεί ωραίο, μη επιτηδευμένο όταν είναι.

Μια ατάκα που σπάει τον πάγο, δεύτερη και τρίτη. Ο πάγος έχει σπάσει μα οι λέξεις έχουν παγώσει.
Και τώρα το επικίνδυνο.. Τα βράδια που κοιμάσαι έχεις συνηθίσει να φοράς τη στολή σου. Καιρό μετά κουράζεσαι να την αποχωριστείς. Ακόμα πιο μετά ξεχνάς ότι ξεκίνησες να μεταμφιέζεσαι για να προβάλεις τον εαυτό σου όπως τον οραματιζόσουν. Σαν τον Θεό που φτιάχνουμε για ένα τέλειο άνθρωπο που τρέχει αθάνατος τυλιγμένος τον μανδύα της απόλυτης γνώσης. Τώρα η στολή έχει γίνει ένα με το δέρμα σου και η ελπίδα του να γνωριστούμε μεταξύ μας εμείς και όχι οι στολές μας κοιμάται χρονικά αλλού, στο χθες ή στο αύριο δε ξέρω..

Λίγο από αυτό που δίνω γράφοντας, είναι τα κομμάτια απ΄τη στολή που γδέρνω με πόνο απ΄το δέρμα μου. Είναι αυτό που είμαι, τώρα που είμαι το αφήνω να εκφραστεί με τη φωνή του. Χθες η αύριο αν είχε ή θα έχει φωνή, δε ξέρω..

Αναγνώστης