Ως γνωστόν, το πάει το γράμμα. Έναν χρόνο περίπου μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στην Αριστοτέλους, έχει αποδείξει αλφαβητικά την αξιοπιστία του ως εξής:
Ανασχεδίασε τον υγειονομικό χάρτη της χώρας επί το συνοπτικότερο και φθηνότερο διά των συγχωνεύσεων και των καταργήσεων μονάδων και κλινικών. Άλλωστε, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος στη Βουλή, ο πολλαπλασιασμός των δομών Υγείας τα περασμένα χρόνια μόνο πελατειακές σχέσεις εξυπηρετούσε.
Βοήθησε γενικώς να βρει τον δρόμο του και τη θέση του στο φάσμα των υπηρεσιών Υγείας (δημόσιας και μη) ο πάντα φιλόδοξος ιδιωτικός τομέας, εισάγοντας από την πίσω πόρτα των πίσω διατάξεων άρθρα που επιτρέπουν είτε την τέλεση ιατρικών πράξεων από ιδιώτες σε δημόσια νοσοκομεία είτε την αξιοποίηση υποδομών προς όφελος ιδιωτικών εταιρειών είτε, τέλος, την παράλληλη ιδιώτευση προνομιούχων λειτουργών της δημόσιας Υγείας (καθηγητάδων).
Γιαουρτώθηκε αδίκως υπό αναρχικών στοιχείων.
Δεσμεύτηκε να παραιτηθεί εφόσον δεν θα είχε, μέχρι τον Απρίλιο - Μάιο του 2011, τεθεί σε λειτουργία το μέτρο της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης στον ΟΠΑΔ. Κι όμως είναι ακόμα εδώ, με κουτσά συστήματα...
Επέβαλε εισιτήριο 5 ευρώ στα εξωτερικά ιατρεία και στα ΤΕΠ και ως εκ τούτου συγκέντρωσε μέσα σε 6 μήνες 13,9 εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του μέσου άρρωστου άπορου.
Ζάλισε τον έρωτα πολυάριθμων πολιτών μονολογώντας από τον άμβωνα του MEGA.
Ήταν κι αυτός πολύ αβρός με το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, που δεν είναι παραπάνω από 400.000 (δεν βγαίνει η αριθμητική), που δεν είναι άλλοι από τους κατάπτυστους υγειονομικούς, τους εκπαιδευτικούς, τους αστυνομικούς κ.λπ.
Θεσμοθέτησε τη δωρεά οργάνων βάσει της εικαζόμενης συναίνεσης. Μπορεί να μην υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα για χιλιάδες μεταμοσχεύσεις (ούτε καν για δεκάδες), αλλά τα όργανα στη φορμόλη θα τα διαθέτουμε ως έθνος προς πάντας τους ενδιαφερομένους.
Ιατρούς δεσμεύτηκε να μην προσλάβει. (Στο 40% αναμένεται να ανέλθει η ανεργία στον κλάδο) Μονάχα νοσηλευτές, και αν...
Κατέστησε σχεδόν ισόβια τη θητεία των (ολίγων ημετέρων) συντονιστών διευθυντών, θέτοντας το 69ο έτος της ζωής τους ως όριο λήξης των καθηκόντων τους.
Λογάριασε τα λεφτά, είδε πως δεν του βγαίνουν και υποδιπλασίασε τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων. Έθεσε μάλιστα το δίλημμα «do or die» στους διοικητές και αποκεφάλισε κάμποσους επειδή δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις. Κατόπιν πάντως της γενικής συμμόρφωσης, τα περισσότερα νοσοκομεία της επαρχίας μαστίζονται από τη νόσο των χαλασμένων μηχανημάτων, της ανεπάρκειας υλικών, προσωπικού κ.λπ.
Μείωσε τις τιμές των φαρμάκων που καλύπτονται από τα ταμεία και επέτρεψε να συμβεί το αντίθετο με τις τιμές των φαρμάκων που επιβαρύνουν την τσέπη του πολίτη. Η λίστα αυτών των τελευταίων μάλιστα αυγάτισε σημαντικά.
Νοσοκομειακό γιατρό δεν άφησε (μιλάμε για τους απλούς, καθημερινούς, του ΕΣΥ) που να μην του έκοψε το ομώνυμο (νοσοκομειακό) επίδομα.
Ξέχασε όξω από το χάρβαλο του ΞΕΟΠΥΥ τουλάχιστον το 1/3 των συμβασιούχων γιατρών του ΙΚΑ, του ΟΑΕΕ και του ΟΠΑΔ.
Οραματίστηκε και δρομολόγησε τη δημιουργία μίας ιατρικής πλέμπας με μισθούς ανειδίκευτων εργατών.
Πολέμησε σφόδρα την υγειονομική διαφθορά, σε επικοινωνιακό, ως επί το πλείστον, επίπεδο.
Ρύθμισε νομοθετικά το θέμα της συνταγογράφησης με βάση τη δραστική ουσία. Μετακύλισε έτσι την ευθύνη της επιλογής του κατάλληλου φαρμάκου, από τους γιατρούς, στους φαρμακοποιούς και άνοιξε τις πύλες στα φάρμακα made in China. Το μέτρο ωστόσο είναι πολύ αποδοτικό σε ό,τι αφορά τη μείωση των φαρμακευτικών δαπανών. Η αλήθεια να λέγεται...
Στάθηκε στο πλευρό των εξαρτημένων ατόμων δρομολογώντας το πρόγραμμα χορήγησης μεθαδόνης στα νοσοκομεία. Η ανυπομονησία του μάλιστα ήταν τέτοια, ώστε δεν περίμενε καν να οργανωθεί σωστά το project και να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες υποδομές. Με τον υπερβάλλοντα αυτό ζήλο ισοστάθμισε την υποχρηματοδότηση και την καταδίκη του ΟΚΑΝΑ και του ΚΕΘΕΑ.
Τα μίλησε, τα συμφώνησε και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ευκολότερη λειτουργία επιχειρήσεων Υγείας (άνευ πλειοψηφίας γιατρών στο Δ.Σ.)
Ύφανε μαζί με κάμποσους «παλιούς» του κλάδου τον ιστό τής υπό δυσκολότερες προϋποθέσεις αδειοδότησης των νέων γιατρών.
Φρόντισε να επενδυθούν τα επιδόματα των χρονίως πασχόντων στο ΕΣΥ και όχι στο άρρωστο εγώ... τους, επιτρέποντας την παρακράτησή τους για την κάλυψη των αναγκών της νοσηλείας τους.
Χρωστούσε (εντάξει, όχι ο ίδιος, οι προκάτοχοί του) 5,36 δισ. ευρώ στους προμηθευτές των νοσοκομείων και πρότεινε να τα αποπληρώσει με κενά κουπόνια, δηλαδή με τα λεγόμενα zero coupons διάρκειας 2-4 ετών ανάλογα με την παλαιότητα των οφειλών. Με πορδές όμως εγχειρήσεις δεν γίνονται.
Ψυχοκοινωνική φροντίδα δεν υπάρχει πια. Την πάτησε το τρένο της τρόικας. Στα σχετικά κονδύλια μπήκε τόσο άγριο λεπίδι, ώστε να μην είναι πλέον ρεαλιστική η συζήτηση περί παράτασης της δραστηριότητάς τους.
Ω! Δεν το αρνείται κανείς. Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι χαρισματικός ρήτορας. Όταν εκφράζει τη λύπη του για τα στριμόκωλα οικονομικά δεδομένα του τομέα της Υγείας, τον σταματάνε κι αυτόν οι ασθενείς στον δρόμο και του προσφέρουν το χρήμα, το κρεβάτι και τον χρόνο που τους απομένει, προκειμένου να αντέξει και να συνεχίσει τη Μεταρρύθμιση. Κανείς δεν μπορεί άλλωστε να αποκλείσει τη μετεμψύχωση. Ίσως ξαναγεννηθούμε κάποτε επί Λοβέρδου, σε ένα άλλο Κράτος Πρόνοιας.
