Και τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να κοιτάζω... Όλη μου την ζωή έκανα αυτό, που μου έλεγαν. Ο ρόλος μου προϋπέθετε να είμαι απλά παρατηρητής ή μάλλον ένα καλό κουρδισμένο στρατιωτάκι. Πότε δεν προκάλεσα και πότε δεν παράκουσα κανένα. Ακολουθούσα πιστά τις επιταγές του συστήματος, γιατί έτσι ήξερα, ότι θα έχω μια καλή ζωή, έτσι μου έλεγαν… έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω και εγώ. Ήμουν καλή κόρη, γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με την θρησκεία μου. Ήμουν καλή μαθήτρια , γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με τους γονείς μου, ώστε να βρω μετέπειτα μια καλή δουλειά-με κύρος και πολλά λεφτά. Στην συνέχεια ήμουν και καλή πολίτης, νομοταγής, δίχως να κάνω ποτέ παραβάσεις, γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με το κράτος. Τα χρόνια περνάνε και γίνομαι καλή επαγγελματίας, καλή σύζυγος και μετά καλή μητέρα. Ακολουθούσα πάντα βήμα προς βήμα το πρότυπο για μια καλή ζωή.
Τα χρόνια όμως περνoύν και τα προβλήματα αυξάνονται…. Τα παιδιά μεγαλώνουν και έχουν περισσότερες ανάγκες από πριν. Ο άντρας μου απολύθηκε και εγώ έπιασα και δεύτερη δουλειά με αποτέλεσμα να μην έχω χρόνο να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να δουλεύω. Πήγαινα στην εκκλησία για να προσευχηθώ και να πάρω κουράγιο και πριν φύγω, όποτε ζητούσα από τον παπά να μου δώσει κάποια συμβουλή, εκείνος πάντα μου έλεγε να έχω υπομονή και κάποια στιγμή θα ανταμειφτώ. Είχα βαρεθεί να έχω υπομονή, αλλά σαν σωστός υπάκουος ανθρωπάκος έσκυβα το κεφάλι και συνέχιζα προς την ίδια πορεία, που ακολουθούσα τόσα χρόνια. Τα χρόνια συνέχιζαν να περνούν και εγώ συνέχιζα να δουλεύω σαν σκυλί με προσδοκία να πάρω κάποια στιγμή σύνταξη και να ζήσω την καλή ζωή, που όλοι μου υποσχέθηκαν, ότι θα έχω…
Τα χρόνια περνάνε και επιτέλους πήρα την σύνταξη, που τόσο πολύ ήθελα. Αυτή η επιθυμία μου ίσως πήγαζε από την ελπίδα, ότι η σύνταξη θα είναι το εισιτήριο για την ζωή που ονειρευόμουν . Τα προβλήματα όμως δεν έλεγαν να με αφήσουν ήσυχη. Ο άντρας μου μετά από λίγο καιρό πέθανε και η δική μου υγεία είχε επιβαρυνθεί τόσο πολύ, που δεν μου επέτρεπε να ευχαριστηθώ την απελευθέρωση από την εργασία τόσων χρόνων. Ήμουν στην ουσία μόνη και άρρωστη δεν μπορούσα να κάνω και πολλά σε τέτοια ηλικία. Τα παιδιά μου, έμεναν πλέον μόνιμα στο εξωτερικό και με την πρώτη ευκαιρία έρχονταν μαζί με τα εγγόνια μου για να με δουν. Ανησυχούσαν πολύ για εμένα… Ένα βράδυ τους άκουσα να λένε, ότι πιστεύουν πως πέρα από την σωματική φαίνεται να αντιμετωπίζει πρόβλημα και η ψυχική μου υγεία και ότι από την στιγμή που δεν θα μπορούσαν να με γηροκομήσουν, ίσως θα ήταν καλύτερο να έμενα σε κάποιο οίκο ευγηρίας, ώστε να με προσέχει εκεί ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό αλλά και για να μην είμαι μόνη μου.
Δεν καταλαβαίνουν όμως τα παιδιά μου, ότι η ψυχική μου υγεία δεν μπορεί πια να θεραπευτεί, επειδή βαρύς καημός σκιάζει την ψυχή μου, γιατί ποτέ μου δεν αντιστάθηκα και δεν έκανα αυτό, που εγώ ήθελα αλλά αντίθετα πάντα έκανα αυτό, που ήταν το «σωστό». Δεν ήξερα όμως, ότι αυτή η υποταγή εν τέλει δεν ήταν για το δικό μου καλό, αλλά για το καλό των άλλων, αυτών δηλαδή που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τον κόσμο σε μια συνεχή ύπνωση. Είχα βάλει παρωπίδες και έβλεπα αυτό, που εκείνοι ήθελαν να βλέπω, επιλέγοντας έτσι ένα μονόδρομο με τερματικό σταθμό την μοναξιά και την απελπισία . Ήμουν τόσο αφελής, που θυσίασα μια ζωή ακολουθώντας τα πρέπει τους.
Και ο χρόνος συνεχίζει, να περνάει και με βρίσκει τώρα καθισμένη σε μια καρέκλα, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλους συνομηλίκους μου. Για άλλη μια φορά έκανα αυτό που μου είπαν, όμως αυτή θα είναι και η τελευταία, πιο πολύ το έκανα, γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω τα παιδιά μου. Ήξερα, ότι θα ανησυχούσαν πολύ, εάν παρέμενα ακόμα σπίτι μου. Και έτσι είμαι μόνη πλέον με μοναδική συντροφιά τις φωτογραφίες. Αχ πόσο λατρεύω τις φωτογραφίες… Αυτή η αίσθηση, ότι παγώνεις το χρόνο είναι μαγική και όποτε θελήσεις λειτουργούν σαν χρονομηχανές και σε κάνουν να θυμηθείς τα παλιά…. Στεναχωριέμαι όμως, όταν τις βλέπω, γιατί αναπολώ αυτές τις ωραίες στιγμές ,που δυστυχώς όμως κρατούσαν πάντα τόσο λίγο και προτού το καταλάβω ξανά βυθιζόμουν στα προβλήματα, που για λίγο είχα ξεχάσει, ότι υπήρχαν. Πόσο θα ήθελα να γύριζα πίσω τον χρόνο και να τα άλλαζα όλα.
Μια ζωή τρέξιμο, για να βγάλουμε όσο περισσότερα χρήματα γίνεται, με σκοπό να διασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και για τα παιδιά μας. Τι ειρωνεία όμως, στην τελική αυτό που μάλλον κατάφερα είναι, να δουλεύω τόσα χρόνια, για να έχουν τα παιδιά μου χρήματα, ώστε να πληρώνουν το γηροκομείο. Δεν έχω παράπονο όμως, διασφαλίστηκε το μέλλον μου… Τώρα έχω μια ωραιότατη θέση σε αυτή την υπέροχη ξύλινη καρέκλα δίπλα σε ένα γέρο, που του τρέχουν τα σάλια και κάθε μία ώρα μου συστήνεται και με ρωτάει, αν είμαι καινούργια εδώ (ποιος την χάρη μου δηλαδή!). Δεν θέλω άλλο όμως, να ακολουθώ τον δικό τους τρόπο, δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση, ήρθε η ώρα να ξεφύγω από αυτή την ματαιοδοξία και να λυτρωθώ. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου στα χέρια μου, έστω για μία φορά… Έστω και τώρα. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτό το τελευταίο γράμμα μιας και είναι το μόνο που μπορώ πλέον να κάνω στην ηλικία που βρίσκομαι. Και ο λόγος που το κάνω αυτό είναι, γιατί βρίσκομαι στην δύση της ζωής μου και θέλω να πιστεύω, ότι η ζωή μου έχει κάτι να διδάξει και ότι κάποιοι διαβάζοντάς το ίσως προλάβουν να θέσουν ένα τέλος σε άλλη μια μάταια αυτοθυσία , που ίσως βιώνουν και δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα ή τουλάχιστον ίσως καταφέρουν να εκτιμήσουν παραπάνω την ζωή। Η μοναδική συμβουλή που έχω να δώσω είναι, να ζείτε και όχι απλά να υπάρχετε!
Έχω εξαντληθεί πλέον… Είμαι πολύ κουρασμένη, αλλά τουλάχιστον τώρα νιώθω τόσο πολύ ανακουφισμένη… Κοιτάζω το ρολόι για μια τελευταία φορά και ο χρόνος πλέον δεν περνάει σταμάτησε πια…
Με εκτίμηση σε
αυτούς που δεν θα κάνουν το ίδιο λάθος με
εμένα και θα εκτιμήσουν την ζωή!!!
