Το δημόσιο πάσχει. Κακά τα ψέματα. Αλλά αυτό που γίνεται δεν είναι εξυγείανση αλλά δουλειά άρπα κόλα.
(αφορά:
Περί απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων) Η Τρόικα μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό και προσπαθούν να βρούν χρήματα άρον άρον. Το να παταχθεί η φοροδιαφυγή είναι κοματάκι δύσκολο επίπονο και χρονοβόρο. Το να κοπούν οι μισθοί, να μπουν νέοι φόροι και εισφορές και να γίνουν απολύσεις είναι εύκολο και άμεσο. Και όλα αυτά φυσικά πλήτουν περισσότερο τα λαικά στρώματα. Είχα κάποτε ακούσει ότι οι πολιτικοί έχουν ανάγκη και τους πλουσίους για να τους χρηματοδοτούν και τους φτωχούς για να τους ψηφίζουν. Και όλη η εξυπνάδα και ενεργειά τους εξαντλούνταν στο να καταφέρουν να έχουν και τους 2 σχετικά ικανοποιημένους. Τώρα το μοτίβο έχει αλλάξει λίγο. Ο πολιτικός σκέφτεται: ''Τι με νοιάζει ο λαός; Θα κάνω ότι θέλω και ας χάσω τις επόμενες εκλογές.'' ''Θα βγούν οι άλλοι, θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα και στις μεθεπόμενες πάλι εμένα θα ψηφίσουν'' Και ούτο καθεξής. Γιατί έχουμε μνήμη χρυσόψαρου ή είμαστε κολλημένοι σε μεταπολεμικές αντιλήψεις.
Αναγνώστης
