όταν η εύρεση εργασίας για την αντιμετώπιση βασικών αναγκών έχει μετατραπεί σε κυνήγι χίμαιρας, όταν δουλεύεις όλη μέρα αλλά και πάλι βλέπεις τις υποχρεώσεις να σε προσπερνούν, όταν έχοντας δουλέψει μια ολόκληρη ζωή σε κάνουν να αισθάνεσαι ζητιάνος...
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα περίμενε κανείς από αυτούς που έχουν στα χέρια τους τις τύχες των ανθρώπων, να δώσουν τόσο στους λαούς τους όσο και στις χώρες τους, μια ελπίδα, μια προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον.
Ακούγοντας τους όμως να κάνουν δηλώσεις σε πιάνει ακόμα μεγαλύτερη απελπισία καθώς το μόνο που τους ακούς όλους μαζί εν χορώ, να δηλώνουν, είναι ότι το χρέος μεγαλώνει, ότι η ύφεση μεγαλώνει, ότι το έλλειμμα μεγαλώνει, ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ότι χρειάζονται νέα μέτρα λιτότητας, ότι πρέπει να μπουν νέοι φόροι, ότι πρέπει να κοπούν κοινωνικές παροχές, ότι, ότι, ότι...
Αλήθεια ποιος τα χρειάζεται όλα αυτά...;
Σε ποιον χρωστάνε όλες οι χώρες και αυτός που τις δάνεισε που βρήκε τόσα λεφτά...;
Ποιός προέχει να ευημερεί, ο άνθρωπος ή τα νούμερα...;
Ο άνεργος, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος πώς θα μπορέσει να επιβιώσει με νέους φόρους και με νέα μέτρα λιτότητας....;
Αν πάλι παρθούν αυτά τα μέτρα ο άνεργος θα βρει δουλειά...;
Ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος θα μπορεί να τα βγάλει πέρα...;
Αλήθεια στην πολιτική σας και στο σύστημά σας ο άνθρωπος έχει καμία αξία...;
και τέλος για εσάς προσωπικά, ηγέτες των κρατών, ο άνθρωπος έχει καμία σημασία...;
eleytherignomi.blogspot.com
