Θεωρώ ότι αυτή είναι η βασική του στόχευση εξ αρχής, άσχετα αν αυτό δεν του βγαίνει πάντα και άσχετα αν αυτό περνά στο κόσμο.
Σε αυτό το πλαίσιο δράσης κινείται και αυτό νομίζει αυτό πράττει. Όχι τυχαία, η εθνοσωτήρια χροιά δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τον πολιτικό του λόγο ενώ σε αυτό το πλαίσιο ο ίδιος δικαιολογεί τα ψέματα του.
Έχει κάνει πολλά λάθη και τα περισσότερα πολιτικά εγκληματικά. Από το λεφτά υπάρχουν και μετά επιλεγεί να κρύψει την αλήθεια από τον ελληνικό λαό. Αυτό το ψέμα διαρκείας και αυτή η πολιτική στρατηγική τέλειωσε σήμερα. Ήταν μια ολέθρια εποχή την ζημιά της οποίας την πληρώνουμε σήμερα και ίσως να αποβεί μοιραία. Αυτό το ψέμα διάρκειας γέννησε κοινωνική αντίδραση και ρήξη. Αυτό το ψέμα διαρκείας οδήγησε σε μη συνειδητοποίηση της τραγικότητας της κατάστασης μας. Αυτό το ψέμα διαρκείας και η παρουσία του ψεύτη ως πρωθυπουργού δεν έχει επιτρέψει στην χώρα να συνασπιστεί γύρω από τα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτό το ψέμα διαρκείας είναι αυτό που μας διαχωρίζει από την Πορτογαλία την Ισπανία την Ιρλανδία..
Παράλληλα όλο αυτό το διάστημα ο Παπανδρέου θα εκθρέψει έναν αξιοζήλευτο και εξοργιστικό -στην τελειότητα του- μηχανισμό προπαγάνδας. Ένας μηχανισμός λάσπης και κοινωνικής διαίρεσης. Χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ και το δόγμα του ΣΟΚ θα εξοργίσει ακόμη πιο πολύ καθώς για 15 μήνες η κοινωνία θα αισθάνεται πνιγμένη και θα φαίνεται σιωπηλή. Μόνο τα blogs και τα social media θα σώσουν την αξιοπρέπεια της και την πληροφορία. Από τα blogs και τα social media όλοι οι μηχανισμοί συστηματικά διαλύθηκαν και από εδώ πρόεκυψαν οι αγανακτισμένοι.
Στο τέλος της περασμένης άνοιξης ο Παπανδρέου είχε τελειώσει και πέρασε δεύτερος στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ σε εν ενεργεία πρωθυπουργό. Έκτοτε στην γραμμή “του καλύτερου για την χώρα” άρχισε να βλέπει και τον εαυτό του ως πρόβλημα της χώρας, και εξ αυτού η παραίτηση του στο Σαμαρά. Από κει και πέρα αφού δεν μπορεί να παραμερίσει θα στηρίζεται όπου μπορεί. Πήρε και την μορφή μετανοούσας λυπημένης Μαγδαληνής και άφησε να φανεί η συμπεριφορά «θα κάνω ότι είναι το καλύτερο για την χώρα».
Ο Παπανδρέου έχει ακούσει και του έχουμε σούρει πάρα πολλά ως λαός. Είναι στην γωνία και το είδαμε αυτές τις μέρες της ΔΕΘ. Ήδη απολογείται και προσπαθεί να αποδείξει ότι η επιλογή του να πάμε στο ΔΝΤ, οι προ συνεννοήσεις με τον Ντομινίκ, “το μεγαλύτερο δάνειο του κόσμου που μας έφερε” ήταν μονόδρομος και ήταν η σωστή επιλογή. Αν τον αφήσουμε να το συνεχίσει θα μας πει και αχάριστους.
Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτή η επιλογή ήδη τον στοιχειώνει και θα στοιχειώνει την Ιστορία του και το όνομα Παπανδρέου για πάντα. Η Ιστορία καταγράφει με πείσμα, και δεν είναι ελληνική να την φτιασιδώσει κάποιος αλλά ευρωπαϊκή. Πολλά χρόνια μετά θα γυρίζονται ντοκιμαντέρ για αυτή την επιλογή του και για αυτή την εποχή.
Ο Λαός μας λέει “καλυτέρα να σου βγει το μάτι πάρα το όνομα” και στην περίπτωση Παπανδρέου τα μάτια είναι μια χαρά. Πολιτικά όμως έχει τελειώσει. Υπάρχει η ρετσινιά.
Το «θα κάνω ότι είναι το καλύτερο για την χώρα» αυτή την στιγμή που η ΝΔ δεν πιάνει αυτοδυναμία σημαίνει ότι παραμένει στην ηγεσία της χώρας με την ιδιότητα του μικρότερου κακού. Την αναξιοπιστία του και το μηδενικό του κύρος «το παλεύει» με “πάσες” σε υπουργούς στην Συνέντευξη τύπου στην ΔΕΘ Γνωρίζει ότι δεν γίνεται πιστευτός και επικαλείται τον Βαγγέλη τον Δημήτρη τον Μιχάλη που υποθέτει ότι γίνονται. Ο θρίαμβος του βαθέως ΠΑΣΟΚ είναι πασιφανής Ο ίδιος στην εθνική συνδιάσκεψη το αθώωσε και εμφανώς έχει μετανιώσει που δεν χρησιμοποίησε εξ αρχής.
Βεβαίως πολλοί θα πουν ότι τα έκανε μάνταρα μόνος με του κολλητούς τους και θυμήθηκε το ΠΑΣΟΚ τώρα που πνίγεται. Δεν ξέρω πάντως η ζωή γίνεται σκληρή όταν ψάχνεις τις πρωτότυπες αντί για τις άμεσες βατές και σωστές λύσεις. Αλλά η σκληρή ζωή είναι για να σκληραίνει τα τρυφερά πόδια.
Τώρα ο Παπανδρέου πορεύεται ελπίζοντας να τελειώνει σύντομα αυτό το μαρτύριο. Γιατί αυτό που είδαμε στην ΔΕΘ ήταν ένα Μαρτύριο από το οποίο μόνο ο Σαμαράς μπορεί να τον βγάλει. Μόλις η μετάβαση κριθεί ως ομαλή ο Παπανδρέου “θα κάνει ότι είναι το καλύτερο για την χώρα”
Όσον αφόρα την χώρα θα έπρεπε να κάνει υποτίμηση και δεν μπορεί. Η Ευρώπη θα μπορούσε να πληθωρίζει το χρέος της αλλά και δεν το κάνει. Αυτά τα δυο είναι τα μόνα ορθά που θα μπορούσαν να γίνουν και δεν γίνονται. Όταν κάτι από τα δυο συμβεί θα φανεί και το τέλος της κρίσης. Κάθε ημέρα που περνά χωρίς κάτι από αυτά να γίνεται, απομακρύνει ένα μήνα την έξοδο από την κρίση που ήδη τοποθετείται χρονικά στο υπερ πέραν. Σήμερα η χώρα βρίσκεται κάτω από την κόκκινη γραμμή και -όσο και αν δεν το θέλουμε -απομακρύνεται συνεχώς από την ευρωζώνη.. Ακόμη και ο Σαμαράς να έρθει χωρίς αυτές τις δυο κρίσιμες επιλογές η χώρα θα συνεχίσει να απομακρύνεται.
Ακόμη και εάν το έλλειμμα μηδενιστεί θα δούμε -ήδη το είδαμε- την ύφεση να παράγει νέο. Αν η χώρα επιμένει να μείνει στο ευρώ ίσως να συμφέρει πολλούς να αναπροσαρμόσουμε με πολιτική απόφαση την ισοτιμία με την οποία συμμετέχουμε στο ευρώ. Ίσως και όλη την Ευρώπη και τις τράπεζες να τους συμφέρει τουλάχιστον λογιστικά.
