Η δική του προσέγγιση της πολιτικής λοιπόν, δομήθηκε σε θεμέλια «διαρκούς αναχωρητισμού». Κάτι που φάνηκε και από την, απρόσμενη για τα πολιτικά χρονικά της Μεταπολίτευσης πρότασή του προς τον Αντώνη Σαμαρά, να παραδώσει ουσιαστικά τα κλειδιά του Μεγάρου Μαξίμου, μέσα από μια κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία δεν θα ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός.
Το dna του παπανδρεϊσμού βέβαια, δεν τον άφησε τελείως ανεπηρέαστο. Γι’ αυτό, πριν από τις εκλογές του 2009 είπε το αδιανόητο «λεφτά υπάρχουν», γι’ αυτό και τελικά επικαλέστηκε προφάσεις, για να ακυρώσει τις προοπτικές συγκρότησης μιας κυβέρνησης συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία.
Αυτές οι «δυο όψεις» του Γιώργου Παπανδρέου δεν σταμάτησαν ποτέ να μονομαχούν… μέχρι τελικής πτώσεως. Το είδαμε και αυτές τις μέρες στη ΔΕΘ. Ο Γιώργος Παπανδρέου, απ’ τη μία άφησε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να γίνει ο «κακός της χρονιάς» για τη μέση ελληνική οικογένεια, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός περιορίστηκε σε ρόλο «αφηγητή» της εθνικής δυστυχίας.
Πρόσθεσε μάλιστα στο κάδρο των ευθυνών και άλλους. Τον Δημήτρη Ρέππα, τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, τον Γιώργο Κουτρουμάνη. Όσους δηλαδή βρέθηκαν δίπλα του, στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου στη ΔΕΘ, χωρίς να έχουν τη θεσμική υποχρέωση του Ηλία Μόσιαλου.
Απ’ την άλλη όμως, ο Πρωθυπουργός επιβεβαίωσε την τάση αναχωρητισμού του. Η ψυχολογική φόρτιση και το κόμπιασμα στην εκφορά του λόγου, δεν άφησαν πολλά περιθώρια για παρερμηνείες. Η «συγκατοίκηση» με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, η σκυτάλη που έδωσε και σε άλλους υπουργούς, η υπερ-ανάδειξη της τηλεφωνικής ενημέρωσης στον Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή τον εν δυνάμει διάδοχό του στο Μέγαρο Μαξίμου, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα:
Ανήμερα της 10ης επετείου από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, ο Γιώργος Παπανδρέου έζησε την «11η Σεπτεμβρίου του ΠΑΣΟΚ». Αν όχι του παπανδρεϊσμού. Παρέδωσε. Και μέσα του το ξέρει…
statesmen.gr
