Το γεγονός ότι βγήκε ένας άνθρωπος στην εξουσία στηρίζοντας την προεκλογική του καμπάνια σε ψέματα δεν το βλέπουν?
Οκ τον ψηφίσανε, αυτό δίνει συγχωροχάρτι σε ότι έχει κάνει από τότε μέχρι τώρα? Εκείνος δεν φταίει? Μόνο εκείνοι που τον ψήφισαν?
Το κυβερνών κόμμα αυτή την στιγμή δίνει την εικόνα ενός τεχνίτη που προσπαθεί να φτιάξει ένα σπίτι χωρίς να έχει ούτε την γνώση ούτε την ικανότητα.
Ανέλαβε την δουλειά τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, προσπαθεί για διορθώσει όλα τα δωμάτια μαζί με πρώτο γνώμονα να δείχνει το σπίτι όμορφο στους γείτονες και κάθε φορά που χαλάει κάτι λόγω «απειρίας» του, έρχεται και μας ζητάει λεφτά για να διορθώσει την βλάβη που προκάλεσε.
Το ποιος είναι τι, είναι ξεκάθαρο στο παραπάνω παράδειγμα με μια όμως διαφορά.
Έχουμε σταματήσει να φερόμαστε σαν ιδιοκτήτες του σπιτιού και φερόμαστε σαν ενοικιαστές που αν θέλει ο εργάτης μας πετάει και έξω από το σπίτι.
Αυτός ο φόβος είναι που επιτρέπει στους πολιτικούς να φέρονται με αυτόν το τρόπο, παίρνοντας μέτρα, τα οποία, δίνουν πίστωση χρόνου και χρήματα στην Τρόικα για να διασφαλίζονται οι τόκοι των δανείων τους.
Η λογική του κάθε κόμματος μέχρι τώρα, με θητεία 4 χρόνια ήταν η εξής :
1 και 2 χρόνο δεν κάνω τίποτα.
Τον 3 χρόνο περνάω νομοσχέδια τα οποία πιθανόν προκαλούν αντιδράσει στους πολίτες (ο νοών νοειτω) και στα 3,5 χρόνια, αποτυπώνω με δικό μου τρόπο το έργο που έκανα (!), δίνω μερικά ψίχουλα, τάζω ένα καρβέλι αν ξαναβγώ, και φτου από την αρχή!
Ίσως εδώ βρίσκεται και η ουσία του προβλήματος.
Τα 4 χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα, η θητεία του κάθε κόμματος πρέπει να είναι 2 χρόνια και να περιλαμβάνει μία πρώτη αξιολόγηση (μέσω δημοψηφίσματος) από τον λαό ένα χρόνο μετά την ημερομηνία που αναλαμβάνει την εξουσία.
Το κόμμα πρέπει να κρίνετε από τους πολίτες σε όλους τους τομείς (ασφάλεια, πρόνοια, οικονομική πολιτική, κτλ) και να έχει μόνο άλλους 12 μήνες μπροστά του για να διορθώσει την πολιτική του.
Το κλασσικό πρόσχημα για το κόστος των εκλογών θα κάνει τους περισσότερους να απορρίψουν μια τέτοια ιδέα.
Η απάντηση μου όμως είναι η εξής.
Ποιο πραγματικά είναι το κόστος μια εκλογικής ημέρας εν έτη 2011?
Όλοι ψηφίζουν στον τόπο διαμονής τους οπότε δεν έχεις μετακινήσεις.
Να απαγορευτεί δια νόμου οποιαδήποτε προεκλογική συγκέντρωση. Υπάρχει το διαδίκτυο και τα εκλογικά γραφεία για ενημέρωση των πολιτών.
Για μείωση του κόστους μπορούν οι εκλογές ή το δημοψήφισμα να γίνουν καθημερινή (Όταν είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ, για ποιο λόγο πρέπει να έχεις όλη την ημέρα μπροστά σου για μια υπόθεση 1 ώρας? (χώρια που είναι το πλέον εύκολο να εκδοθεί μια άδεια ψηφοφορίας για 1-2 ώρες σχεδόν παντού, δημόσιο, ιδιωτικός τομέας)
Σαν επιπλέον εκλογικά κέντρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα ΚΕΠ με προσωπικό που είναι στην δουλειά του και δεν επιβαρύνει το επιπλέον κόστος.
Μήπως λεφτά δεν υπάρχουν?
Υπήρχαν μια χαρά όταν ο πρωθυπουργός γνωρίζοντας τις αντιδράσεις χρέωσε με 1,5 εκ. Ευρώ παίρνοντας μαζί του 11.000 αστυνομικούς.
Αυτό δεν μπορούσαμε να το είχαμε γλυτώσει, ούτε στην έκθεση πήγε ούτε τίποτα, την συνέντευξη μπορούσε να την δώσει και από την Αθήνα.
Το θέμα λοιπόν είναι πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε ποιον θα ανεχόμαστε για 4 χρονιά και να μεταφέρουμε την πίεση σε αυτόν που είναι στην εξουσία στο να κάνει πράγματα που ωφελούν και εμάς,
πρέπει να δοκιμάζουμε μέχρι να βρούμε αυτόν που με αντικειμενικά θα κάνει αυτό που πρέπει για τον τόπο.
Τα 4 χρόνια εκλογές δίνουν ένα αέρα στα κόμματα να κάνουν ότι θέλουν.
Ας γίνουμε Τρόικα, βάζοντας τα κόμματα να τηρούν χρονοδιαγράμματα μέτρων, βάζοντας τους υπό αξιολόγηση σε όλους τους τομείς και κουνώντας τους κίτρινες κάρτες όταν κάποια από τις πολιτικές τους διαλύει μια κοινωνική ομάδα ή είναι λάθος για το σύνολο.
Καλές οι μεταρρυθμίσεις, κάποια από τα μέτρα είναι σωστά, αλλά δεν θα μας διαλύσετε για να τηρήσετε λανθασμένα χρονοδιαγράμματα και για να πληρώνουμε μόνιμα τα λάθη σας.
Να στερηθούμε, να δουλέψουμε παραπάνω, αλλά χτίζοντας ένα μέλλον για τα παιδιά μας και όχι πληρώνοντας τόκους τραπεζών για λεφτά που δεν είδαμε ποτέ.
Ως εδώ!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
