Έρχεται μια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων και των εθνών που τη βιώνουν σαν παγίδα. Μια συμπαιγνία προσωπικών και κυρίων απρόσωπων δυνάμεων, πέρα κι από τον έλεγχο σου, σε κρατά «φυλακισμένο».
Στην προσωπική μας ζωή έρχεται σε οριακές στιγμές η αιφνίδια συνειδητοποίηση ότι είσαι έγκλειστος σ’ ένα κελί κι όσο προσπαθείς να αποδράσεις, κι όσο δραπετεύεις, οι τοίχοι του μετατρέπονται, τα όρια απλώνονται, η «φυλακή» μεγαλώνει και συ μένεις φυλακισμένος. Τότε η απόπειρα του δραπέτη να την κοπανήσει γίνεται αξιοθρήνητη εγκατάλειψη. Η μόνη εφικτή ελευθερία, όταν περιορίζονται ή εξαντλούνται οι εναλλακτικές, είναι η ανυπότακτη στωική ελευθερία, η υπερήφανη καρτερικότητα.
Στην παγκόσμια ιστορία της πολιτικής συχνά ακόμα και μεγάλοι ηγέτες υποχρεώθηκαν να πουν «αυτή είναι η χειρότερη λύση αν εξαιρέσουμε όλες τις άλλες διαθέσιμες».
Στην παγκόσμια οικονομία ακόμα και ισχυροί λαοί αισθάνονται να πέφτουν σε παγίδα. Οι Κινέζοι μισούν το δολάριο αλλά προς το παρόν μη έχοντας άλλη επιλογή, του προσφέρουν 2 τρισεκατομμύρια από τις αποταμιεύσεις τους. Κι οι Αμερικάνοι μισούν την υπερεξάρτησή τους από τους Κινέζους, από το χρήμα και τις εισαγωγές τους. Δεν μπορούν όμως να κάνουν διαφορετικά.
Οι Έλληνες τώρα βιώνουν μια ακραία κατάσταση παγίδας. Το ευρώ, που στο μπουμ, στη φάση της ανόδου, στη φούσκα, τους έδινε τη δυνατότητα να δανείζονται φθηνά σαν Γερμανοί, τώρα στην κάθοδο, στο ξεφούσκωμα, στο φαύλο κύκλο ύφεσης – χρέους, λειτουργεί σαν ξένο νόμισμα, γίνεται βαρίδι όπως στην κρίση του μεσοπολέμου «ο χρυσός κανόνας», η αναφορά των νομισμάτων στο χρυσό. Δηλαδή χάνεις τις παλιές ασφαλιστικές δικλείδες – κοπή νομίσματος, υποτίμηση – αλλά αιφνίδια χάνεις και το πλεονέκτημα, τη δυνατότητα φθηνού δανεισμού στις αγορές. Να μένεις στο ευρώ φαίνεται δυσβάστακτο.
Να φύγεις αποτελεί ανυπολόγιστη καταστροφή. Η αποπαγίδευση υπάρχει αλλά δεν εξαρτάται μόνο από σένα: ζητάς να σου «κόψουν» χρέος, χρόνο και χρήμα, αντισταθμιστικές νομισματικές και αναπτυξιακές ενέσεις.
Πρέπει υπό την «εκβιαστική» δύναμη της κρίσης να πείσεις τουλάχιστον 17 λαούς, 17 κοινοβούλια. Δεν είναι εύκολο. Κι ο Ισπανός, ο Ιταλός ή ο Βέλγος αισθάνεται ότι παγιδεύεται από τους Έλληνες, τους δανείζει πιο φθηνά με την «21η Ιουλίου» απ’ ότι δανείζεται ο ίδιος από τις αγορές. Οι Γάλλοι γίνονται νευρικοί απέναντί μας αφού τα ασφάλιστρα κινδύνου τους (CDS) δείχνουν -παράλογο!- τη Γαλλία να έχει μεγαλύτερη πιθανότητα χρεωκοπίας από την Ταϊλάνδη και την Κολομβία!
Παράδοξο, αλλά και οι «Βόρειοι» αισθάνονται παγιδευμένοι από τους άσωτους υπερχρεωμένους «Νότιους», παραβλέποντας τις εγγενείς ανισορροπίες της ευρωζώνης. Μας χρεώνουν τη μολυσματική επέκταση της κρίσης και απαιτούν να μπούμε σε καραντίνα! Η ευλογία, η ιστορική ευκαιρία φαίνεται παγίδα.
Όταν σερνόμαστε ανελέητα από τον αμείλικτο μηχανισμό της τραγωδίας, όταν πέφτουμε στα δίκτυα της συμπλέγματος Ύβρις – Νέμεσις, το χειρότερο είναι ο αυτοτροφοδοτούμενος πανικός , η υστερία, η αυτοκαταστροφική έκρηξη, η κούφια ρητορική, οι σπασμωδικές κινήσεις. Τότε πέφτουμε ακόμα πιο βαθιά στην παγίδα. Η παγίδα τότε γίνεται σίγουρα μακροπρόθεσμα η μοίρα μας. Η φρόνηση απαιτεί την τραγική επίγνωση των ορίων των επιλογών μας και των βαθμών της ελευθερίας μας.
www.briefingnews.gr
