Μου λένε θα με σώσουν. Μου το υπόσχονται.. Έχουν χρέος λέει, ιστορικό, να το κάνουν. Αναλαμβάνουν , λέει, τις υποχρεώσεις τους και τις ευθύνες τους… Γιατί εγώ δεν το εισπράττω; Γιατί δεν το καταλαβαίνω; Γιατί εγώ δεν μπορώ να αναλάβω πλέον τις δικές μου υποχρεώσεις; Τις δικές μου ευθύνες ως πατέρας; Ως οικογενειάρχης; Ως σπιτονοικοκύρης;
Είναι τόσο χαζοί και δεν το βλέπουν; Ή έχω παλαβώσει από τα χρέη; Ή μήπως είμαι λιγότερο Έλληνας από αυτούς;
Τίποτα από τα παραπάνω πιθανότατα… Μάλλον αυτοί είναι λιγότερο Έλληνες από εμένα. Και σίγουρα πιο χαζοί, αφού δε βλέπουν το προφανές. Ή δε θέλουν, ή δεν τους αφήνουν να το δουν.
Έτσι δε σώζεται η χώρα. Απλώς βουλιάζει πιο αργά. Και όσο πιο αργά βουλιάζει, τόσο πιο πολύ αγωνιώ που βλέπω το νερό σιγά – σιγά να φτάνει ως τη μύτη μου. Και προσπαθώ να κρατήσω την ανάσα μου, αλλά μπορώ να το κάνω μόνο για λίγο. Και ξέρω ότι η τελευταία εικόνα που θα δω θα είναι οι μπουρμπουλίθρες που θα βγαίνουν από το νερό καθώς θα χάνω τις αισθήσεις μου…
Εκτός και αν… Αν δώσω μια δυνατή σπρωξιά με τα πόδια μου και βγω έξω απ’ το νερό. Και βρεθώ στην πλατεία, μαζί με τους άλλους παραλίγο πνιγμένους. Και φωνάξω: “Είμαι εδώ, ρε! Δε γουστάρω να σωθώ ,ρε! Δε θέλω τέτοια σωτηρία!”
Τότε ίσως, λέω ίσως, κάτι μπορεί να γίνει. Δεν είναι σίγουρο, αλλά αξίζει να προσπαθήσω. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ! Αλλιώς, αν δεν το κάνουμε και αυτό τώρα, ας δέσουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και ας πέσουμε στη θάλασσα των φόρων που μας έχει ετοιμάσει η κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα..
antipaloi.blogspot.com
