Στα μέσα της δεκαετία του ’80 το διαβόητο καθεστώς του Πολ Ποτ συνήθιζε να διώκει τους ανθρώπους που φορούσαν γυαλιά, ως ενδεικτικό εξωτερικό χαρακτηριστικό μορφωμένου και άρα επικίνδυνου για το πολίτευμα ανθρώπου.
Κι όμως, 35 χρόνια αργότερα, στην καρδιά της Αθήνας, στη Καλλιθέα, νωρίς το πρωί, ένας εργαζόμενος θα δεχθεί επίθεση από 5 άτομα επειδή φοράει γυαλιά και είναι μαύρος. Πράγματι, η διαφορά μεταξύ Καμπότζης του 1975 και Καλλιθέας του 2011 είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν είναι γενικώς κατά όσων φορούν μυωπικά γυαλιά αλλά όσων είναι μαύροι μύωπες. Βέβαια, καλό είναι να μην εφησυχαζόμαστε διότι η Ιστορία διδάσκει πως δεν αργεί να έρθει και η δική μας ώρα…
Τα γεγονότα έχουν λίγο πολύ ως εξής:
Ο Άνταμ Ζιάντ από το Σουδάν, γενικός γραμματέας της κοινότητα προσφύγων από το Νταρφούρ, κάτοχος κάρτας αιτούντα άσυλο, γνωστός για τις θετικές δράσεις του στο κέντρο της Αθήνας, τη συνεργασία του με κάθε σύλλογο, ένωση, θεσμικό φορέα, ΜΜΕ με σκοπό την ανάδειξη των προβλημάτων των προσφύγων στην Ελλάδα αλλά και στις ιδιαίτερες πατρίδες τους και την αρωγή των Αρχών στην συνεργασία τους με περιθωριοποιημένες κοινότητες, την ενημέρωση και υποστήριξη των ίδιων των προσφύγων ώστε να μην καταφεύγουν στην παραβατικότητα και στη διακίνηση ή χρήση ναρκωτικών και άλλα πολλά.
Ο Άνταμ Ζιάντ, στις 9 το πρωί της Δευτέρας, καθοδόν για την δουλειά του σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δέχθηκε επίθεση από πέντε αγνώστου ταυτότητας πρόσωπα, φαινομενικά έλληνες- ο ένας εκ των οποίων ήταν γυναίκα. Αφού τον πλησίασαν, του άρπαξαν τα γυαλιά μυωπίας από το πρόσωπο ενώ του απηύθυναν εύλογα ερωτήματα τύπου «τι τα θες τα γυαλιά ρε αράπη» κτλ. Λογικότατο! Τι να θέλει τα γυαλιά ένας αράπης;
Όταν ο Άνταμ προσπάθησε να πάρει πίσω τα γυαλιά του άρχισαν να τον χτυπούν, κι όταν κουράστηκαν από την πρωινή γυμναστική αποχώρησαν. Ο Άνταμ ζήτησε τη βοήθεια των εποχούμενων αστυνομικών. Το παρέπεμψαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής στη ΓΑΔΑ και πάει λέγοντας.
Και φυσικά θα είναι άλλη μια υπόθεση που θα ξεχαστεί, αν το επιτρέψουμε.
Προφανώς σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ουδείς ενδιαφέρεται για τους αδύναμους κρίκους, πόσο μάλλον για τους αλλοδαπούς «κρίκους», καθώς εκτιμούμε ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει αδύναμοι κρίκοι. Και πράγματι είμαστε. Για αυτό και είναι υψίστης σημασίας να σταματήσει τώρα αυτός ο κύκλος βίας. Γιατί η Ιστορία διδάσκει πως η ρατσιστική βία δεν είναι επιλεκτική, αλλά καθολική και αργά ή γρήγορα θα γίνουμε όλοι θύματα αυτών που επικαλούνται όποια αρτιότητα και ανωτερότητα εθνική, φυλετική, έμφυλη, επαγγελματική, κοινωνική, κοκ., και κραδαίνοντας μια σημαία, όποια σημαία, επιβάλλουν δια της βίας το νόμου του ισχυρού, πάντα για να κρύψουν τις δικές τους αδυναμίες.
Και δυστυχώς το περιστατικό αυτό στην Καλλιθέα δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο.
Κι όμως, 35 χρόνια αργότερα, στην καρδιά της Αθήνας, στη Καλλιθέα, νωρίς το πρωί, ένας εργαζόμενος θα δεχθεί επίθεση από 5 άτομα επειδή φοράει γυαλιά και είναι μαύρος. Πράγματι, η διαφορά μεταξύ Καμπότζης του 1975 και Καλλιθέας του 2011 είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν είναι γενικώς κατά όσων φορούν μυωπικά γυαλιά αλλά όσων είναι μαύροι μύωπες. Βέβαια, καλό είναι να μην εφησυχαζόμαστε διότι η Ιστορία διδάσκει πως δεν αργεί να έρθει και η δική μας ώρα…
Τα γεγονότα έχουν λίγο πολύ ως εξής:
Ο Άνταμ Ζιάντ από το Σουδάν, γενικός γραμματέας της κοινότητα προσφύγων από το Νταρφούρ, κάτοχος κάρτας αιτούντα άσυλο, γνωστός για τις θετικές δράσεις του στο κέντρο της Αθήνας, τη συνεργασία του με κάθε σύλλογο, ένωση, θεσμικό φορέα, ΜΜΕ με σκοπό την ανάδειξη των προβλημάτων των προσφύγων στην Ελλάδα αλλά και στις ιδιαίτερες πατρίδες τους και την αρωγή των Αρχών στην συνεργασία τους με περιθωριοποιημένες κοινότητες, την ενημέρωση και υποστήριξη των ίδιων των προσφύγων ώστε να μην καταφεύγουν στην παραβατικότητα και στη διακίνηση ή χρήση ναρκωτικών και άλλα πολλά.
Ο Άνταμ Ζιάντ, στις 9 το πρωί της Δευτέρας, καθοδόν για την δουλειά του σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δέχθηκε επίθεση από πέντε αγνώστου ταυτότητας πρόσωπα, φαινομενικά έλληνες- ο ένας εκ των οποίων ήταν γυναίκα. Αφού τον πλησίασαν, του άρπαξαν τα γυαλιά μυωπίας από το πρόσωπο ενώ του απηύθυναν εύλογα ερωτήματα τύπου «τι τα θες τα γυαλιά ρε αράπη» κτλ. Λογικότατο! Τι να θέλει τα γυαλιά ένας αράπης;
Όταν ο Άνταμ προσπάθησε να πάρει πίσω τα γυαλιά του άρχισαν να τον χτυπούν, κι όταν κουράστηκαν από την πρωινή γυμναστική αποχώρησαν. Ο Άνταμ ζήτησε τη βοήθεια των εποχούμενων αστυνομικών. Το παρέπεμψαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής στη ΓΑΔΑ και πάει λέγοντας.
Και φυσικά θα είναι άλλη μια υπόθεση που θα ξεχαστεί, αν το επιτρέψουμε.
Προφανώς σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ουδείς ενδιαφέρεται για τους αδύναμους κρίκους, πόσο μάλλον για τους αλλοδαπούς «κρίκους», καθώς εκτιμούμε ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει αδύναμοι κρίκοι. Και πράγματι είμαστε. Για αυτό και είναι υψίστης σημασίας να σταματήσει τώρα αυτός ο κύκλος βίας. Γιατί η Ιστορία διδάσκει πως η ρατσιστική βία δεν είναι επιλεκτική, αλλά καθολική και αργά ή γρήγορα θα γίνουμε όλοι θύματα αυτών που επικαλούνται όποια αρτιότητα και ανωτερότητα εθνική, φυλετική, έμφυλη, επαγγελματική, κοινωνική, κοκ., και κραδαίνοντας μια σημαία, όποια σημαία, επιβάλλουν δια της βίας το νόμου του ισχυρού, πάντα για να κρύψουν τις δικές τους αδυναμίες.
Και δυστυχώς το περιστατικό αυτό στην Καλλιθέα δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο.
