Σύμφωνα με τους Financial Times μόνο με την οδυνηρή λύση, δηλαδή τη στάση πληρωμών, θα τελειώσει η Ελληνική τραγωδία, για την οποία υπαίτιοι είναι μόνο οι Έλληνες.
Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα οι έλληνες πολιτικοί και ταυτόχρονα θα σταματήσει το αίσχος του διχασμού των Ελλήνων στους ''βολεμένους'' δημοσίους υπαλλήλους και στους βλάκες, κατά το άρθρο, που τους πληρώνουν.
Είναι ώρα για την τελική αναμέτρηση στην Ελλάδα ανάμεσα στους προνομιούχους του Δημοσίου και τους υπόλοιπους, υποστηρίζουν οι FT στο σημερινό τους editorial. Ζητούν ουσιαστικά να γίνει "εσωτερική στάση πληρωμών" και καλούν τους Ελληνες να τα βάλουν με τους πολιτικούς που ακόμα και σήμερα δεν τολμούν να αναμετρηθούν με τους προνομιούχους.
Μέχρι τώρα, η Αθήνα και οι εταίροι της στην ευρωζώνη έμοιαζαν με τους επιβάτες που τσακώνονται ενώ το πλοίο βυθίζεται. Μια συνεργασία που δεν την ήθελε κανένας συνεχίστηκε λόγω του φόβου ότι η Ελλάδα θα ξεμείνει από κεφάλαια, συμπαρασύροντας και την Ευρώπη. Παρουσιάστηκε όμως, μία ευκαιρία να αποσυνδέσουμε τα δεινά της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Πρέπει να την αρπάξουμε.
Εάν δεν εκταμιευθεί η επόμενη δόση από το δάνειο της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τότε τα κεφάλαια της Αθήνας θα εξαντληθούν στις αρχές Οκτωβρίου. Μέχρι τον Δεκέμβριο όμως, δεν υπάρχουν λήξεις ελληνικών κρατικών ομολόγων. Παράλληλα, οι εγχώριες τράπεζες αναμφίβολα θα μπορέσουν να μετακυλήσουν τις μικρές πληρωμές των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων που λήγουν τους επόμενους μήνες. Κατά συνέπεια, το θύμα από τα άδεια ταμεία του ελληνικού κράτους δεν θα είναι η αγορά ομολόγων, αλλά ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας και όσοι λαμβάνουν επιδόματα. Και για αυτούς, ο μόνος υπόλογος είναι η κυβέρνησή τους.
Η τρόικα μπορεί αξιόπιστα να απειλήσει με αναβολή της εκταμίευσης της επόμενης δόσης για τρεις μήνες. Και αυτό θα πρέπει να κάνει εάν η Αθήνα δεν ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Θα είναι πραγματικά τραγικό εάν το ελληνικό Δημόσιο σταματήσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Θα είναι όμως, μία τραγωδία που έχει γραφτεί από τους ίδιους τους Έλληνες. Δεν είναι χρέος των υπολοίπων να την αποτρέψουν. Κι αυτό όχι μόνο γιατί δεν είναι επικίνδυνο για την Ευρώπη – η ένδεια της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα δεν θα προκαλέσει χρηματοοικονομική αναταραχή – αλλά κυρίως επειδή έτσι θα αναγκάσουν τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας να αντιμετωπίσει την αλήθεια.
Η αλήθεια απέχει πολύ από «είμαστε όλοι μαζί σε αυτό». Οι Έλληνες είναι διχασμένοι ανάμεσα σε εκείνους που ευνοήθηκαν από την δυσλειτουργία του κράτους – τα καλά προστατευμένα και καλά αμειβόμενα κλειστά επαγγέλματα, τους δημόσιους υπαλλήλους, κλάδους που ελέγχονται από καταχρηστικά συνδικάτα – και την πλειονότητα εκείνων που δεν συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα, οι οποίοι πρέπει να χρηματοδοτούν αυτά τα προνόμια και τώρα βαστούν το μεγαλύτερο βάρος της αργοπορημένης λιτότητας.
Τα δεινά της Ελλάδας δεν είναι εξωγενή, αλλά είναι σύμφυτα με το πολιτικό της σύστημα.
Η Αθήνα δεσμεύθηκε στους πιστωτές της ότι θα αντιμετωπίσει αυτές τις ομάδες συμφερόντων. Θα δημιουργούσε μεγάλα οικονομικά πλεονεκτήματα ξεκλειδώνοντας ορισμένες πηγές ανάπτυξης και με πιο αποδοτικές και λιγότερες δημόσιες δαπάνες. Η κυβέρνηση όμως, δίστασε να αποδεσμεύσει την οικονομία από τον έλεγχο των λίγων προνομιούχων. Αντιθέτως κατέγραψε ανεπαρκή δράση ως προς την μείωση του δημοσίου ελλείμματος.
Η λαϊκή αγανάκτηση πρέπει να στραφεί στην σωστή κατεύθυνση. Σε εκείνους που εκμεταλλεύονται ένα χρεοκοπημένο σύστημα. Αυτή θα ήταν η πολιτικά έξυπνη κίνηση.
Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο από έναν ηγέτη που αναγνωρίζει αυτή την μάχη και παίρνει την θέση όσων δεν βρίσκονται εντός συστήματος. Εάν το ελληνικό κράτος δεν μπορέσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, τότε η Ελλάδα ίσως να εξωθηθεί σε αυτή η τελική αναμέτρηση. Όταν οι πολιτικοί δεν έχουν το κουράγιο, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους παρακινήσουμε.
