Οι τράπεζες και οι οργανισμοί αυτοί ελέγχουν και… ελέγχονται από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών στις οποίες δραστηριοποιούνται, επομένως η «αυτοθυσία» τους είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης της κατά τη «Monde»… παιδικής χαράς.
Εφόσον λοιπόν η Ελλάδα υποστεί μια τόσο μεγάλη διευκόλυνση στο χρέος της, οι δυο άμεσες αρνητικές συνέπειες για τη χώρα μας θα είναι, η αδυναμία επιστροφής (και επομένως εξεύρεσης πόρων) στις διεθνείς αγορές, και η περαιτέρω υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, λόγω των ακόμη πιο σκληρών μέτρων που θα απαιτήσουν οι «κουρείς».
Στο σκέλος της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, η απάντηση είναι «αλλαγή υποδείγματος»: Στην κοινωνία, την οικονομία, την καθημερινότητά μας, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής μας. Και φυσικά στην πολιτική. Μια αλλαγή που αυτονόητα δεν μπορεί να προέλθει από τη σημερινή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία εξελίχτηκε στο κατεξοχήν πρόβλημα του τόπου, και όχι απλώς ένα «περιφερειακό» μέρος του προβλήματος.
Στο σκέλος της αδυναμίας εξεύρεσης άλλων πόρων, από τη στιγμή που οι διεθνείς αγορές θα μας αγνοούν, η απάντηση έρχεται από… μακριά. Από τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, σε πρώτη φάση, από την Κίνα, ίσως και από τη Βραζιλία και την Ινδία.
Μια «κουρεμένη» Ελλάδα, δεν θα έχει χρόνο για χάσιμο. Και θα πρέπει να κινηθεί μεθοδικά και με όραμα απεξάρτησης από τους «δανειστές-κουρείς». Θα πρέπει λοιπόν, σχεδόν ως επιλογή μονόδρομου, να στραφεί στις αναδυόμενες οικονομίες. Σε εκείνες από τις οποίες η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητάει σήμερα να αγοράσουν ένα μέρος του χρέους, υποσχόμενη ανταλλάγματα σε οικονομική συνεργασία και επενδυτικά σχέδια.
Θα πρέπει δηλαδή να στραφούμε εκεί όπου θα έπρεπε να είχαμε κοιτάξει το 2009, προτού ο… «Τιτανικός» ξεκινήσει το ταξίδι του για την… Αργεντινή. Τότε που δυο από τις παραπάνω αναδυόμενες οικονομίες, η Ρωσία και η Κίνα, είχαν προτείνει εθελοντικά να μας δανείσουν, αλλά η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε… άλλες δεσμεύσεις και προτεραιότητες. Και η Ελλάδα κατέληξε με έλλειμμα αυτοδιάθεσης και ελευθερίας.
Η επάνοδος του Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο, όπως ανακοινώθηκε ουσιαστικά το περασμένο Σάββατο από τον Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, στο συνέδριο του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία», συνιστά μια εκκωφαντική αλλαγή στις διεθνείς ισορροπίες, σε επίπεδο ηγετικής εκπροσώπησης.
Γιατί, μπορεί ο Πούτιν να παρέμενε ο πραγματικός ηγέτης της Ρωσίας και από τη θέση του πρωθυπουργού, η σημειολογία της επανόδου του ωστόσο στέλνει το μήνυμα ότι τα πράγματα σοβαρεύουν.
Και για το Βερολίνο, καθώς η Γερμανία γνωρίζει ότι μονάχα η Ρωσία έχει το εκτόπισμα για να την παραμερίσει από την ηγετική μοναξιά την οποία απολαμβάνει σήμερα. Αλλά και για την Αθήνα, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου γνωρίζει ότι… ο Πούτιν ξέρει. Γιατί συνέβησαν όλα αυτά, από τις εκλογές του 2009 μέχρι και σήμερα.
