Καθημερινά στέκομαι και παρατηρώ ανθρώπους με πανάκριβα, καινούρια αυτοκίνητα (εγώ είμαι πεζή), τελευταίας λέξης της μόδας ρούχα και γεμάτο –ακόμη- πορτοφόλι…
Ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί πως γίνεται και είναι τόσοι πολλοί, τι δουλειές κάνουν και πως αλήθεια καταφέρνουν να ξοδεύουν τόσα χρήματα. Είμαι αρκετά μορφωμένη (ευγνωμονώ τους γονείς μου για αυτό), δουλεύω ήδη 7 χρόνια αλλά τα οικονομικά μου ήταν πάντα μέτρια. Μάλλον δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα γιατί η δική μου ζωή ήταν καλούτσικα οργανωμένη και δεν μου έλειπε τίποτα. Πλέον όμως και αφού έχω κληθεί να πληρώσω απανωτές κρατήσεις, έκτακτες και «άτακτες» εισφορές, πρόστιμα, δυσανάλογα υψηλό ΦΠΑ και τόσα άλλα, να ανεχθώ μειώσεις στο μισθό μου (ιδιωτική υπάλληλος), να χάνω συνεχώς δικαιώματα και να αναμένω οσονούπω την απόλυσή μου, ξυπνάω και ανακαλύπτω πως τελικά ΚΑΙ ΕΓΩ ταίζω όλους αυτούς που οδηγούν δίπλα μου την cayenne, κρατούν το ipad στο ένα χέρι και την luis vuitton (τρομάρα τους) στο άλλο. Και ομολογώ ότι τώρα συνειδητοποιώ τι γινόταν όλα αυτά τα χρόνια (είμαι 28 χρονών) και τώρα θυμώνω με όλους και πρώτα πρώτα με τον εαυτό μου.
· Που δεν θύμωσα ανοικτά όταν έμπαιναν διάφοροι φίλοι μου στο δημόσιο χωρίς διαγωνισμό αλλά μέσω γνωστού (συνηθέστερα πολιτικού) και άραζαν σχεδόν προκλητικά.
· Που δεν εξοργίστηκα όταν δεν έπαιρνα στα χέρια μου απόδειξη στην ταβέρνα και την καφετέρια ενώ το ΦΠΑ το είχα πληρώσει κανονικότατα.
· Που δεν έγινα έξω φρενών όταν είδα πρώτη φορά αλλοδαπούς από το πουθενά να πουλούν κατάχαμα και παράνομα τσάντες, παπούτσια και ένα σωρό απομιμήσεις αλλά στάθηκα να κοιτάξω και εγώ.
· Που δεν διαμαρτυρήθηκα όταν η δημόσια υπηρεσία δεν με εξυπηρετούσε ή αργοπορούσε αδικαιολόγητα ή οι υπάλληλοι ήταν αγενείς μαζί μου, ενώ έλειπαν οι μισοί από τις θέσεις τους μονίμως…
· Που η νοημοσύνη μου αρκούσε για να αντιληφθώ τον υπέρμετρο πλούτο και τα προσωπικά, ιδιοτελή συμφέροντα των πολιτικών αλλά μπροστά στην κάλπη δεν έβρισκα καλύτερους για να ψηφίσω…
· Που είχαν τα κομματόσκυλα καταντήσει γήπεδο και άθλιο σκουπιδότοπο την σχολή μου με τις άθλιες παρατάξεις τους και τις δικτυώσεις τους στους καθηγητές αλλά ποτέ ως φοιτήτρια δεν αντέδρασα.
Έχω την ίδια ευθύνη. Έμεινα αμέτοχη και φοβισμένη ή αδιαφορή για να μιλήσω. Έστω αυτό. Να μιλήσω. Ήταν ταμπού και κατακριτέο να πω την άποψή μου ή να διαπιστώσω την εξόφθαλμη αλήθεια. Ή να αποδοκιμάσω όσους ζούσαν – και ζουν- με πλαστικό χρήμα και φιγούραραν τα νέα τους αποκτήματα..(άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι ακόμη φίλοι μου). Η κατάσταση έμοιαζε φυσιολογική και ανεκτή αφού δεν διακρίνονταν άμεσες επιπτώσεις για τους υπόλοιπους που βάδιζαν διαφορετικά. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Και τώρα έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως μέσα από το τέλμα της διαφθοράς και της αδικίας που βυθιζόμασταν μόνο μια λύση θα μας βγάλει στην επιφάνεια πριν πνιγούμε οριστικά… η απόλυτη ισοπέδωση. Τίποτα δε θα αλλάξει αν δεν χαθούν όλα, αν δεν μηδενίσουμε εντελώς και χτίσουμε ένα κράτος από την αρχή. Αλλά όταν λέμε αρχή το εννοούμε…
Αναγνώστρια
