Με το ζόρι κυλάνε οι μέρες. Πρώτη φορά ζούμε σε τόση ανασφάλεια, αβεβαιότητα και τρομοκρατία. Κανείς δεν εγγυάται για το αύριο, ούτε καν για το σήμερα.
Και κάθομαι στο γραφείο μου και αναρωτιέμαι. Τι κάνω εδώ πια; Τίποτα πια δε με γεμίζει. Ούτε η δουλειά μου ούτε η κάθε μου μέρα. Τους φίλους μου έπαψα να τους βλέπω γιατί είτε τρέχουν ασταμάτητα είτε δε θέλουν να δουν άνθρωπο. Την τηλεόραση δε θέλω να την ανοίξω γιατί είτε μου μαυρίζει την ψυχή είτε με προσβάλλει. Βόλτα δε μπορώ να πάω γιατί είτε θα κολλήσω στη κίνηση είτε θα την πληρώσω πολύ ακριβά (ή και τα δύο). Γύρω μου υπάρχει πλούτος και σπατάλη που βέβαια υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια αλλά τώρα μας ενοχλεί και μας εξοργίζει. Μήπως να αλλάξουμε ρότα και να πάψουμε να τους κάνουμε το χατίρι; Μήπως να γυρίσουμε στο χωριό και να φυτέψουμε ντοματούλες; Μήπως να εκτιμήσουμε ξανά το φρέσκο αυγουλάκι; Στην Αργεντινή κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης αντάλλασσαν μεταξύ τους προϊόντα ώστε να απαγκιστρωθούν από το χρήμα. Και τα κατάφερναν ώσπου τα μεγάλα συμφέροντα κατάλαβαν ότι το κόλπο έπιανε και ο κοσμάκης τα έβγαζε πέρα τους και τους το απαγόρευσαν. Μήπως τελικά να πάψουμε να αγοράζουμε τα αγαθά τους;;; Εγώ προσωπικά περιόρισα –όχι τώρα αλλά τα τελευταία χρόνια- στο ελάχιστο τις αγορές μου σε εισαγόμενα προϊόντα. Διαβάζω πάντα την προέλευση! Άκου ντομάτες Βελγίου! Λεμόνι Αργεντινής! Να το κάνει ο Σουηδός να το καταλάβω… όχι όμως και ο Έλληνας που μπορεί –αν θέλει- να έχει απόλυτη αυτάρκεια σε αγαθά!!!! Προτιμώ να μην φάω ώσπου να φέρουν ελληνικά! Γιατί αν το κάναμε όλοι, οι έμποροι θα έπιαναν το μήνυμα και θα άλλαζαν τακτική και προμηθευτές…. Εκείνους μόνο το κέρδος τους ενδιαφέρει και αυτό τους κατευθύνει. Και ΕΜΕΙΣ κατευθύνουμε το κέρδος…. Άρα οι παλιές μόδες επανέρχονται. Επιλέγω όπου μπορώ και ό,τι υπάρχει ελληνικό!
ΕΠΙΜΕΝΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ……….
Αναγνώστρια
