(αφορά: Περί "βασανιστηρίων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων")
με τον αναγνώστη που το ανέβασε! Μα καλά, αντιλαμβάνεστε μερικοί ότι τα χρόνια έχουν αλλάξει; Πολύ ωραίο και ρομαντικό, δε λέω, από παιδί γίνεσαι Άντρας.. Αλλά εδώ το ίδιο το Σύνταγμα, έχει έρθει τούμπα εν μία νυκτί.. Για ποια Ιδανικά, ποιον Ανθρωπισμό και ποια Μεγάλη Ιδέα ακριβώς, καλούνται να πολεμήσουν οι Εύελπεις; Γνώρισα στελέχη όσο υπηρετούσα, ικανά να κάνουν τα πάντα για ένα γαλόνι στο πέτο.. Και γνώρισα «παιδάκια», 22 και 25 χρονών, μόλις είχανε βγει από τη σχολή και όμως είχανε τέτοια ωριμότητα και τόση αξιοπρέπεια.. που όλοι εμείς των 30, με τα master και τα διδακτωρικά, γινόματαν χαλί προκειμένου να μην εκτεθούν στα μάτια του μουστάκια (για να μην πω τίποτα πιο βαρύ)! Και σε διαβεβαιώνω, ότι δεν το κάναμε ούτε από πόνο ούτε από φόβο, αλλά από φιλότιμο και αλληλεγγύη (άγνωστες λέξεις για σένα, προφανώς).
..Και όσο για τα όνειρα που αναφέρει το κείμενο, το μοναδικό όνειρο των αξιωματικών που συνάντησα στη θητεία μου, ήτανε να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά – οι περισσότεροι δε, από φτωχιές οικογένειες, πολλοί μάλιστα ορφανοί από πατέρα. Ουδεμία πόρωση είχανε για τον πόλεμο και καμία διάθεση, να γίνουν τα θύματα ορισμένων κομπλεξικών σαν την αφεντιά σου!
Λυπάμαι λοιπόν που θα σε απογοητεύσω, φίλε αναγνώστη.. αλλά τα copy-paste επιχειρήματά σου θα τα χαρακτήριζα το λιγότερο απαρχαιωμένα. Οι καιροί άλλαξαν, οι άνθρωποι έχουν κρίση, έχουν γνώμη, εκφράζονται και ο τρόπος εκπαίδευσης που έχεις κάνει σημαία, αμφισβητείται και απορρίπτεται.
Αναγνώστης
