Εδώ θα ήθελα να σου επισημάνω ότι εκτός από τα βασικά καθήκοντα μου που είναι η παροχή νοσηλευτικής φροντίδας, λόγω ελλείψεως προσωπικού εκτελώ και ιατρικές πράξεις, (αυτές που μπορώ δηλαδή για να αποσυμφορήσω το φόρτο εργασίας του ιατρού ο όποιος καλύπτει 1500 κατοίκους το χειμώνα και περίπου 6000 το καλοκαίρι) και επίσης κάνω τον τραυματιοφορέα, τη γραμματέα, την καθαρίστρια, τη φαρμακοποιό, και την βοηθό μικροβιολόγου. Δε χρειάζεται βεβαία να σου υπενθυμίσω ότι οι νοσηλευτές στο δημόσιο δεν παίρνουμε επίδομα ανθυγιεινής εργασίας, παρότι καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με επικίνδυνες ασθένειες και χημικοθεραπευτικά φάρμακα…. θα ήθελα ακόμη αγαπητέ φίλε να σε πληροφορήσω ότι λόγω ελλείψεων σε υλικά πολλές φορές αγοράζουμε με δικά μας χρήματα γάντια, σύριγγες, γάζες και άλλα βασικά υλικά, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε τους ασθενείς. Ακόμη και το νερό που θα χρειαστεί κάποιος να πιει είναι πληρωμένο με δικά μας χρήματα αφού το κράτος δεν εγκρίνει την προμήθεια του και το νερό της βρύσης είναι υφάλμυρο.
Μεγαλώνω μόνη ένα παιδί δευτέρας λυκείου και για να μπορέσει στη ζωή του να γίνει κάτι, να καταρτιστεί, για να μπορεί αργότερα να βρει μια δουλεία, από τα 750 ευρώ που μου μένουν δίνω 450 το μήνα σε φροντιστήρια γιατί το κράτος δεν κατάφερε να φτιάξει ένα σωστό σύστημα εκπαίδευσης, προκειμένου να ανθίσει ο ιδιωτικός τομέας και να θησαυρίζουν τα φροντιστήρια. 750- 450 =300. Αν υπολογίσεις γύρω στα 150 ευρώ πάγια έξοδα του σπιτιού, (φως/δημοτικά τέλη, νερό ,τηλέφωνο, αποχέτευση) μένουν 150 ευρώ περίπου μηνιαίως για διατροφή, ένδυση , και έκτακτα έξοδα όπως τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια, εφορία, σέρβις, συντήρηση σπιτιού, θέρμανση κ.α. Αν κοιτάξεις στα ράφια του σουπερ μάρκετ 1,5 λίτρο γάλα στοιχίζει 1,90 περίπου και μισό κιλό ψωμί 1 ευρώ με σύντομους υπολογισμούς θα καταλάβεις ότι χρειάζομαι 90 ευρώ το μήνα μόνο για αυτά τα δυο. Επέτρεψε μου λοιπόν να διαμαρτύρομαι και να αγανακτώ γιατί δεν μπορώ να ζήσω μονό με γάλα και ψωμί και να έρχεται τώρα το κράτος να μου στερήσει και το τελευταίο δικαίωμα, να ζήσω αξιοπρεπώς.
Δεν είναι οι «δημόσιοι υπάλληλοι» φίλε μου αυτοί που λυμαίνονται χρόνια το κράτος. Είναι οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι τους που γεμίζουν τις τσέπες με μίζες σε βάρος δικό μου και δικό σου. Έχουν δει τα μάτια μου πράγματα και θαύματα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια τα οποία δυστυχώς δεν μπορούσα να καταγγείλω γιατί αυτοί που τσακώνουν τις μίζες είναι πάντα πιο δυνατοί εμένα και συνήθως ‘άνθρωποι διορισμένοι από την κάθε κυβέρνηση’ . Οπότε για να μη βρεθείς στη Γαύδο ή στο Σουφλί κάνεις τουμπεκί. Εσύ που χαίρεσαι με τις περικοπές που μου κάνει η κυβέρνηση, κατάλαβε ότι αν εγώ δεν χρήματα για να ψωνίσω ρούχα θα χάσουν τη δουλειά τους πωλητές, θα κλείσουν μαγαζιά, βιοτεχνίες, αν δεν έχω να φάω, να είσαι σίγουρος ότι μετά από εμένα θα πεινάσουν και άλλοι.
Κρίκοι είμαστε όλοι μας στην ίδια αλυσίδα και πρέπει σφιχτά να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο αλλιώς η αλυσίδα θα σπάσει. Μη μου επιτίθεσαι λοιπόν αγαπητέ φίλε γιατί τελικά δεν είμαστε αντίπαλοι, είμαστε και οι δυο παίχτες της ίδιας ομάδας, εμείς ενάντια σε αυτούς.
Κρίκοι είμαστε όλοι μας στην ίδια αλυσίδα και πρέπει σφιχτά να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο αλλιώς η αλυσίδα θα σπάσει. Μη μου επιτίθεσαι λοιπόν αγαπητέ φίλε γιατί τελικά δεν είμαστε αντίπαλοι, είμαστε και οι δυο παίχτες της ίδιας ομάδας, εμείς ενάντια σε αυτούς.
Αναγνώστρια
