ελεύθερης συμβίωσης. Η μελλοντολογία των υποσχέσεων («θα») υπήρξε άλλωστε δομικό στοιχείο στο οποίο στηρίχτηκε το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ώστε να εξοβελίσει την Ένωση Κέντρου, να αλλοτριώσει την Αριστερά, να επικαλεστεί την Αλλαγή, πολλά χρόνια αργότερα τον εκσυγχρονισμό, να «τάξει» ευημερία στο Χρηματιστήριο, και πολύ πρόσφατα, στις εκλογές του 2009, να κερδίζει και πάλι χάρη σε παραπλανητικές υποσχέσεις.
Το τελευταίο σχετικό και εξαιρετικά γλαφυρό «κρούσμα», ήταν φυσικά το «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε το 2009 να πείσει, περίπου το 45% εκείνων που προσήλθαν στις κάλπες να ψηφίσουν, ότι όσα έλεγε ο Κώστας Καραμανλής για την ανάγκη «στριμώγματος» και «ζωναριού», προκειμένου να μην εκτροχιαστεί η οικονομία, θα έπρεπε να τα αγνοήσουν.
Οι Έλληνες τον άκουσαν, και αγνόησαν τον Καραμανλή. Σε λιγότερο από 10 μήνες όμως, η χώρα άνοιξε την Κερκόπορτα της ευρωζώνης για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με πρωτοβουλία του ίδιου ανθρώπου που… γνώριζε που ήταν τα λεφτά. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι, καθώς τη ζούμε ως μια ανυπόφορη καθημερινότητα, και ουσιαστική υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου μας.
Σήμερα, αποκαλύπτεται ότι το «λεφτά υπάρχουν» ήταν μονάχα η μισή… πλάνη. Γιατί, σύμφωνα με τις καταγγελίες των στελεχών της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το έλλειμμα του 2009 «φούσκωσε» συνειδητά, από το 12% στο 15%, ώστε να αιτιολογηθεί η λήψη σκληρών μέτρων. Και, εννοείται, να συκοφαντηθεί περαιτέρω η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Το «blame game» στο οποίο στηρίχτηκε το ΠΑΣΟΚ για να έρθει στην εξουσία, και στη συνέχεια να διατηρείται σε αυτήν, παρά την πρωτοφανή επίθεση που πραγματοποιεί στην κοινωνία και τον εθνικό ιστό της χώρας, αποκαλύπτεται πλέον σε όλο του το εύρος. Και… πονηρό μεγαλείο, θα προσέθετε κανείς.
Η συνέχεια θα έχει βέβαια εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ξεκινώντας από την ανάγκη να αναζητηθούν πολιτικές ευθύνες, για εκείνους που εμπνεύστηκαν τα green statistics. Και καταλήγοντας στην εκκωφαντική πολιτική αποδοκιμασία τους στις εκλογές.
Τουλάχιστον έτσι, οι Έλληνες θα μπορούμε να αισθανόμαστε ότι διεκδικούμε και κερδίζουμε πίσω την αξιοπρέπειά μας.
Το τελευταίο σχετικό και εξαιρετικά γλαφυρό «κρούσμα», ήταν φυσικά το «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε το 2009 να πείσει, περίπου το 45% εκείνων που προσήλθαν στις κάλπες να ψηφίσουν, ότι όσα έλεγε ο Κώστας Καραμανλής για την ανάγκη «στριμώγματος» και «ζωναριού», προκειμένου να μην εκτροχιαστεί η οικονομία, θα έπρεπε να τα αγνοήσουν.
Οι Έλληνες τον άκουσαν, και αγνόησαν τον Καραμανλή. Σε λιγότερο από 10 μήνες όμως, η χώρα άνοιξε την Κερκόπορτα της ευρωζώνης για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με πρωτοβουλία του ίδιου ανθρώπου που… γνώριζε που ήταν τα λεφτά. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι, καθώς τη ζούμε ως μια ανυπόφορη καθημερινότητα, και ουσιαστική υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου μας.
Σήμερα, αποκαλύπτεται ότι το «λεφτά υπάρχουν» ήταν μονάχα η μισή… πλάνη. Γιατί, σύμφωνα με τις καταγγελίες των στελεχών της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το έλλειμμα του 2009 «φούσκωσε» συνειδητά, από το 12% στο 15%, ώστε να αιτιολογηθεί η λήψη σκληρών μέτρων. Και, εννοείται, να συκοφαντηθεί περαιτέρω η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Το «blame game» στο οποίο στηρίχτηκε το ΠΑΣΟΚ για να έρθει στην εξουσία, και στη συνέχεια να διατηρείται σε αυτήν, παρά την πρωτοφανή επίθεση που πραγματοποιεί στην κοινωνία και τον εθνικό ιστό της χώρας, αποκαλύπτεται πλέον σε όλο του το εύρος. Και… πονηρό μεγαλείο, θα προσέθετε κανείς.
Η συνέχεια θα έχει βέβαια εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ξεκινώντας από την ανάγκη να αναζητηθούν πολιτικές ευθύνες, για εκείνους που εμπνεύστηκαν τα green statistics. Και καταλήγοντας στην εκκωφαντική πολιτική αποδοκιμασία τους στις εκλογές.
Τουλάχιστον έτσι, οι Έλληνες θα μπορούμε να αισθανόμαστε ότι διεκδικούμε και κερδίζουμε πίσω την αξιοπρέπειά μας.
