tromaktiko: Τα παιδία δεν παίζει πλέον, αλλά σαστίζει ...!

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Τα παιδία δεν παίζει πλέον, αλλά σαστίζει ...!



Αναζητούσα κι εγώ το σχολείο της χαράς. Εκείνο στο οποίο, όταν θα πηγαίνω, θα ξεχνιέμαι, θα μαθαίνω μέσα από το παιχνίδι και δε θα θέλω να γυρίσω σπίτι.
Δε θα αποζητάω την επιστροφή, δε θα γεμίζω αποστροφή, δε θα γνωρίζω την καταστροφή. Πού είναι? Μου το τάξανε! Τι έμαθα? Τα αντίθετα: Να θέλω να επιστρέφω! Από πού? Από το ταξίδι στην ανακάλυψη. Επιστρέφεις από εκεί που δεν πήγες ποτέ? Να θέλω να αποστρέφομαι! Τι? Το διάβασμα. Αποστρέφεσαι κάτι που ! δεν γνώρισες ποτέ? Να θέλω να καταστρέφω! Ποια? Τη γνώση μου. Μα αυτήν δεν την έχτισα ποτέ.
Κάτι κουρασμένα ταξίδια, μια οδύσσεια ενός ξενιτεμένου μυαλού θυμάμαι. Να αναζητώ την Ιθάκη της παιδείας μου και να θαλασσοδέρνομαι στις μεταρρυθμιστικές της τρικυμίες! Να με χτυπάν αλύπητα στα βράχια κάτι ξιπασμένες ιδέες δήθεν σοφών πολιτικών που είναι τιμονιέρηδες σε αλίκτυπες σχεδίες. Να φτάνω σε λιμάνια ξένα ή να με ξεβράζει το κύμα επάνω σε βράχια κοφτερά, έτοιμα να τσακίσουν τον εγκέφαλό μου. Αλλά ο νόστος ισχυρός! Εκεί! Πυξίδα στο ταξίδι! Να επιμένω να βρω το τζάκι του σχολείου αναμμένο. Μία γωνιά, μια θαλπωρή να με αγκαλιάσει. Tο ξέρω πως εκείνη έχει υπομονή και αναμένει. Της το ‘μαθε η Πηνελόπη. Τη βρήκα. Έφτασα. Μπήκα μέσα. Μα οι αγώνες μου ποτέ δε σταματήσανε. Μου είπανε πρέπει να ξαναπολεμήσω. Έπρεπε, λέει, να σκοτώσω τους μνηστήρες. Αυτούς, που κλέψανε από εκείνη την τέχνη του «ράβε-ξήλωνε» και την κάνανε τέχνασμα. Αυτούς, που διατείνονται πως φροντίζουν για το μέλλον μου, αλλά μόνο καρπώνονται την προίκα, το παρόν μου. Και φάγανε από το παρελθόν μου κριάρια τροφαντά...
Να εύχεσαι σε αυτήν την περίπτωση ή να απεύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, σαν βγεις στον πηγαιμό? Ιδού η απορία!
Αγώνας. Αγωνία. Άγονες προσπάθειες και πάλι από την αρχή! Νομοσχέδια και αποφάσεις! Αναλαμπές. Μέτρα πυροτεχνήματα! Λάμπουν για ένα δευτερόλεπτο κι ύστερα μένουν τ’ αποκαΐδια! Διάττοντα αστέρια τα πειράματα. Μαθητές πειραματόζωα...Λείπουν κι αυτοί οι Δάσκαλοι! Οι πεφωτισμένοι, όπως ήταν κάποτε. Δεν ακούγονται κι εκείνοι οι ποιητές...κάπου χαμένοι σ’ ένα λαβύρινθο που το λένε πανελλήνιες είναι. Ο λόγος τους όμως, και των Δασκάλων-εξαιρέσεων και των ποιητών βρίσκεται ΕΔΩ!!!!!!

«Δουλεύτε τον ξανά τον κόσμο στην φωτιά
και τα καλά του ξανανθίστε και τα κρίματα,
χτυπώντας τον με το σφυρί και με τ' αμόνι!»

vadasicon.blogspot.com
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!