Ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Και θέλω ως πατέρας μικρών παιδιών, να ευχαριστήσω όλους τους βουλευτές της Κρήτης, γιατί χάρη σ' αυτούς δεν θα κηρύξει πτώχευση η χώρα μου.
Ναι. Θυσιάστηκαν, ψηφίζοντας το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τώρα το χαράτσι και τις έκτακτες εισφορές... Ψήφισαν οι άνθρωποι, χωρίς να το επιθυμούν, αλλά και χωρίς καμία ουσιαστική διαφορά απόψεων και θέσεων, γαλάζιοι και πράσινοι βουλευτές σε αυτό το ένδοξο νησί. Και το έκαναν με πόνο ψυχής, λέγοντας μας ότι πρέπει να μας φορολογήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε... Γιατί πρέπει να μας σώσουν... Ενώ οι ίδιοι ξέρουν από μέσα τους...πόσο υπέφεραν, πόσο κόντρα πήγαν στα πιστεύω και τα ιδανικά τους... Πόσο καταπάτησαν την ίδια τους την προσωπικότητα, για να πουν "ναι σε όλα", για την Ελλάδα και τους Έλληνες...(βιομήχανους και τραπεζίτες), που τα δικά τους κόμματα τόσο πιστά υπηρετούν απ΄τη μεταπολίτευση και μετά!... Όσο για τη Χούντα και πριν, άστο καλύτερα, γιατί ίσως και να μην βρούμε και πολύ... "χειρότερες μέρες" για τον ελληνικό λαό... Ε, συγνώμη... "Καλύτερες", ήθελα να πω. Μα είναι δυνατόν; Τότε οι Έλληνες πεινούσαν, ενώ σήμερα... Εντάξει και σήμερα πεινούν. Αλλά οι βουλευτές μας δεν φταίνε...
Τους είδα να βγαίνουν στη Βουλή και να προειδοποιούν ότι "το σκέφτονται να καταψηφίσουν το χαράτσι"... Ύστερα όμως ψήφισαν. Ναι. Θυσιάστηκαν και πάλι. Αυτό το πικρό ποτήρι το ξανάπιαν, για το καλό μας ρε παιδιά...
Οι αίθουσες στα σχολεία των παιδιών μου είναι πολύ στενές. Τώρα, λόγω του μνημονίου, μας τις έκαναν ακόμα πιο στενές. Δεν ξέρω. Ίσως μόλις αρχίσουν οι βροχές, να μπαίνει μέσα το νερό. Στο σπίτι, το πετρέλαιο είναι λίγο. Δεν μπορώ να βάλω φέτος πολλά λίτρα. Πρέπει να πληρώσω το Αλληλεγγύης και το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας. Είναι και το δάνειο της Τράπεζας για το σπίτι που έχτισα με όνειρα και στερήσεις. Τότε που οι τράπεζες μας εξαπάτησαν "χαρίζοντας" μας "φτηνά" στεγαστικά δάνεια. Ξέρω πολλούς που τώρα τους πήρανε τα σπίτια...
Ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Δεν έχω. Δεν μπορώ. Πώς να πληρώσω τόσα χρήματα; Μου κόβουνε κι απ΄το μισθό. Αλλά μου λένε "σκάσε! Βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Μη μιλάς, αν δεν θέλεις να πεινάσουν τα παιδιά σου"... Κι εγώ "σκάω"... Και βλέπω τηλεόραση. Και βλέπω ότι οι βουλευτές μας παίρνουν 6.500 ευρώ το μήνα. Χωρίς τα άλλα που παίρνουν από τις επιτροπές. Και ότι το κινητό τους τηλέφωνο, το πληρώνω εγώ απ' το υστέρημα μου και ας μου κόβουν το δικό μου που δεν έχω να πληρώσω. Αλλά "σκάω"... Βλέπω ότι τα παιδιά μου δεν έχουν σχολείο για να μάθουν γράμματα. Και θυμάμαι τα δικά μου χρόνια, κάπου στη δεκαετία του '70, όταν το πρωί με ένα ξεροκόμματο ψωμί και λίγο τυρί που μας έβαζε η μάνα μας στη τσάντα, πριν ξεκινήσει με το πατέρα για το χωράφι, κινούσαμε περνώντας απ' τους λασπωμένους δρόμους του χωριού. Θυμάμαι... Θυμάμαι ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Παλέψαμε για να βρούμε μια δουλειά. Παλέψαμε για να κάνουμε οικογένεια, να φτιάξουμε ένα σπίτι, να στρώσει λίγο η ζωή μας. Και τώρα...
Γι΄αυτό σας λέω, αγαπητοί μου βουλευτές στην Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Όταν σε λίγες μέρες τα παιδιά μου θα κρυώνουν, εγώ δεν θα μιλάω. Θα κουλουριάζομαι στις κουβέρτες μου μπροστά στο τζάκι και θα φοβάμαι να μιλήσω. Αλλά θα σας θυμάμαι. Το ξέρω ότι εσείς δεν θα κρυώνετε. Αλλά καλύτερα...να το βουλώσω. Σας φοβάμαι...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
