Μετά το πακέτο της ΔΕΘ «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια» - «ειδικό τέλος ακινήτου μέσω ΔΕΗ»... η «συγχωνευμένη» απάντηση της κοινωνίας θα πάρετε... «ένα όργανο ανά λογαριασμό της ΔΕΗ» σήμανε συναγερμό για τους Λώρελ και Χάρντυ της κυβέρνησης με τα γνωστό θεατρικό του Σαββατοκύριακου (πόσο πήγαν άραγε τα κερατιάτικα με το ταξίδι–μαϊμού Αθήνα – Λονδίνο και πάλι πίσω;). Βέβαια η εμφάνιση του αντιπροέδρου στην «ενημέρωση» - τρομοδιάγγελμα μετά την κυβερνητική επιτροπή, πιο πολύ έφερνε σε «Φρέντι Κρούγκερ» και «σχιζοφρενή δολοφόνο με το τσεκούρι», το πριόνι, το ευρώ (συμπληρώστε κατά τη βούλησή σας).
Με πολλά κιλά ύφος και σε πλήρως διαφορετικό κλίμα από αυτό που μεταφέρουν οι διάφορες φωτογραφίες από τα Γιούρογκρουπ και τις Συνόδους Κορυφής - εκεί όπου ο «βαρύς», στα καθημάς, Ευάγγελος επιδεικνύει εξόχως ιλαρή και παιχνιδιάρικη διάθεση με τους ευρωπαίους αξιωματούχους - εκτόξευσε μύδρους και σοβαρές απειλές. Μας απείλησε ότι το Μεσοπρόθεσμο θα εφαρμοστεί πέρα για πέρα, εν μια νυκτί αν χρειαστεί (και καθώς φαίνεται για κει το πάνε- πιο «φαστ τρακ» δε γίνεται), αν χρειαστούν και νέα μέτρα θα (μας) τα πάρουν και όποιος έχει αντίρρηση να το βουλώσει μια για πάντα.
Τι στο καλό αυτοί οι ευρωαμερικάνοι, ηλεκτροσόκ του κάνουνε κάθε φορά; Γιατί η δική τους πίεση φτάνει υποδορίως, διαπερνάει τη χοντροπετσίλα, ενώ η κοινωνική πίεση ποτέ και με καμία Παναγία; Προφανώς, ρητορικό το ερώτημα...
Εζήλωσε, λοιπόν, τη δόξα (και τη λόξα) άλλου κυβερνητικού στελέχους, ο Βενιζέλος και δεν μάσησε τα λόγια του. Μας τα είπε όσο πιο χοντρά μπορούσε και επιτρέπει η ναρκισσευόμενη γλώσσα που ομιλεί:
Μας είπε λοιπόν να μη γίνουμε «άλλοθι» που πίσω του θα κρύβεται «η αδυναμία των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών να διαχειριστούν την κρίση και να δώσουν μια οριστική και αποστομωτική απάντηση στις επιθέσεις που υφίσταται το πιο ισχυρό νόμισμα του κόσμου, που είναι το ευρώ»!!!
Μας είπε, εν ολίγοις, ανοιχτά να «ματώσουμε» για το ευρώ γιατί οι ευρωπαίοι και Σία δεν μπορούν να το σώσουν εντελώς μόνοι τους! Ποιος πρέπει να πρωτοπαρεξηγηθεί από αυτή τη δήλωση; Ο ίδιος που υπακούει σε «ανίκανους», ο Παπανδρέου που κάνει το ίδιο, η τρόικα; Κι αν θέλουμε να είμαστε στον πυρήνα της ευρωζώνης θα πρέπει να πετύχουμε τους στόχους: δημοσιονομικούς, διαρθρωτικές αλλαγές και πρωτογενή πλεονάσματα (από αυτά που όταν επιτευχθούν με τη δεδομένη «πολιτική» δεν θα υπάρχει στη χώρα ούτε ελληνικό μυρμήγκι).
Και μας πέταξε και την ευθύνη (το Βενιζέλειο «μαζί τα φάγαμε») λες και φτάσαμε μέχρι εδώ με αποφάσεις που πήραμε «όλοι μαζί» («τσουζάμεν», που θα λεγαν και οι γερμαναράδες): η κυβέρνηση, είπε σηκώνοντας το φρύδι, «που επωμίζεται την ευθύνη της διαχείρισης της κρίσης και των δύσκολων αποφάσεων, δεν βρίσκεται μόνη της στη χώρα αυτή». Δεν αμφισβητείται μόνο η ικανότητα της κυβέρνησης, λοιπόν, αλλά η θέληση και η ικανότητα όλης της χώρας, δηλαδή όλων ημών που νιώθουμε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μας και μπορούμε στο εξής να οραματιστούμε μόνο μέλλον ... ανθρακωρύχων.
Και ειδικότερα γι' αυτή την αμφισβήτηση φταίνε όλοι όσοι αρθρώνουν δημόσιο λόγο που δεν συμφωνεί με το λόγο της κυβέρνησης ή αντιδρούν και κινητοποιούνται, γιατί δίνουν επιχειρήματα στους ξένους να του τραβάνε το αυτί και να του γ@7%#$ τη μέρα και το ηγετικό (λέμε τώρα) προφίλ.
Η «πλάκα» (ή το θράσος) είναι ότι αυτοί που είναι αδιάβαστοι, ατεκμηρίωτοι, μονίμως (φρεσκο)πιασμένοι στα πράσα να έχουν μαγειρέψει στοιχεία και να θέτουν άπιαστους και καταστροφικούς, ακόμα και κατά την παγκόσμια οικονομική ελίτ, στόχους απειλούν πως ό,τι λέγεται «ανεύθυνο και ατεκμηρίωτο μπορεί να οδηγήσει σε πολύ μεγάλους κινδύνους τη χώρα».
Και σηκώνουν αδιανόητες για «δημοκρατία» απειλές προς το κοινωνικό σώμα - απολύτως συμβατές ωστόσο με αυταρχικά καθεστώτα - ενάντια στον διαφαινόμενο ξεσηκωμό της κοινωνίας μπροστά στην προσταγή να πληρωθούν τα διάφορα χαράτσια υπό τον εκβιασμό διάφορων ακραία τιμωρητικών κυρώσεων όπως η βίαιη αφαίρεση ενός κοινωνικού αγαθού (ρεύμα) απαραίτητου για την ασφαλή διαβίωση των πολιτών ή την κατάσχεση ακίνητης περιουσίας.
Κι όλα αυτά για να ροκανίσουν χρόνο και ζωτικούς πόρους των πολιτών και της κοινωνίας ώστε να κυλήσει η ρημάδα η ελεγχόμενη πτώχευση όπως την έχουν συμφωνήσει.
Πόσο μπορεί όμως να πάει αυτή η αγριότητα, όταν το παραμύθι περί νοικοκυρέματος έχει ξοφλήσει κι έχουμε περάσει στην ανοιχτή κατατρομοκράτηση των υποζυγίων που πληρώνουν; και όταν κυνικά σχεδόν ομολογούν πως ενεργούν για την αποφυγή παρενεργειών σε βάρος όλων εκείνων που ξεκίνησαν έναν παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο και τώρα κινδυνεύουν και οι ίδιοι....
