-Μου δίνεις ένα χιλιάρικο;
- Δεν μπορώ να σου δώσω… Δεν μου βρίσκεται. Πάρε ένα πεντακοσάρικο.
- Μμμμ! Πεντακοσάρικο… Τέλος πάντων. Τουλάχιστον έτσι πατσίζουμε.
-Πώς πατσίζουμε;
- Δε σου χρωστούσα ήδη ένα πεντακοσάρικο;
- Μου χρωστούσες
- Ε! Ένα που σου χρωστούσα κι ένα που μου χρωστάς εσύ επειδή μόλις με έριξες κατά πεντακόσιες δραχμές, είμαστε πάτσι…
Δε θυμάμαι σε ποια ελληνική ταινία διαμείβεται ο παραπάνω διάλογος. Πάντως θυμάμαι ότι το παζάρι το έκανε ο Θανάσης Βέγγος. Παρόμοια λογική ακολουθούσε κι ο Καραγκιόζης, όταν την έπεφτε για δανεικά κι αγύριστα στον Χατζηαβάτη… Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο (τα δικά σου δικά μου, τα δικά μου, πάλι δικά μου…) κάνει τους λογαριασμούς της και η νυν Κυβέρνηση. Και τσατίζεται και με κείνους που σχολιάζουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τους συλλογισμούς που επενδύουν την κλοπή… Παπατζιλίκια. Άλλωστε το «Παπανδρέου Παπατζή!» είχε διατυπωθεί κάποτε ως σύνθημα. Κατ’ άλλους δικαίως, κατ’ άλλους αδίκως, πάντως το εν λόγω επώνυμο και ο χαρακτηρισμός έχουν ξανασυμβαδίσει παραπολιτικώς… Επί άλλου Παπανδρέου και άλλου παπατζιλικίου… Αυτό που αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία είναι η επικοινωνιακή διαχείριση των τρεχόντων κυβερνητικών παπατζιλικίων. Ακούγοντας εχθές τον Ευάγγελο να τετραγωνίζει με το ζαχαρένιο του διαβήτη τον κύκλο της κατρακύλας, σου ερχότανε να συνομιλήσεις σα χεσμένη γριά με την τηλεόραση: «Πες το καθαρά χρυσό μου… Ακρρρρράτεια! Έχεις ακρρρρράτεια! Εσύ στο λαβείν, όπως κι εγώ στο δούναι…». Αυτή η συνήθεια να συσκευάζουν τα σκατά σα λαμπάδα της Λαμπρής με πατριωτικό χαρτί και ηθικοπλαστικούς τζιτζιφιόγκους, δεν αντέχεται άλλο. Τα άλλα αρπακτικά απλώς μπανίζουνε το αρνί που βοσκάει εις την εξοχή και στο πυκνό χορτάρι, ζυγιάζονται λίγο στον αέρα και πραγματοποιούν κάθοδο στα ίσα και με μία. Η Κυβέρνησή μας γιατί μεταλλάσσει και στρεβλώνει τόσο πολύ τη διαδικασία; Γιατί προσπαθεί να πείσει το αρνί ότι αμέσως μετά την αρπαγή και τη μασαμπουκίασή του, το τριφύλλι θα γίνει τετράφυλλο; Τι τα θέλει τα προκαταρκτικά ο βιαστής; Γιατί τόσες συσκέψεις, συνδέσεις, αναβολές, ματαιώσεις, φήμες και διαδόσεις; Δεν τους είχανε πει ποτέ, εκεί στα ξένα Πανεπιστήμια που φωτοσυνθέτανε όλα τα πράσινα φυτά, ότι η ευθεία είναι η πιο σβέλτη οδός κι ότι η ευθύτητα καμιά φορά είναι λιγότερο εκνευριστική απ’ την περικοκλάδα;
Ήταν τόσο δύσκολο εχθές να μας πουν απλώς ότι από τις τρεις στρατηγικές αποφάσεις, για μας προορίζεται η μακρύτερη;;;;
topontiki.gr
