«Ο μόνος αγώνας που χάνεται», γράφεται κατά κόρων τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο διαδίκτυο, «είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ»!
Εξαιρετική διαπίστωση με την οποία συμφωνώ απολύτως. Αφορμή για την ανάρτησή της το νέο κάλεσμα των Αγανακτισμένων στις 3 Σεπτεμβρίου στο Σύνταγμα, για μια ακόμη αντιμνημονιακή διαδήλωση, μακριά από κόμματα κι εξαρτήσεις, ελπίζω κι εύχομαι, χωρίς κουκούλες και ικανά άλλοθι να την σκιάσουν. Επιχειρήματα υπάρχουν, αφορμές εκατοντάδες και χιλιάδες οι ουσιαστικοί λόγοι για την πραγματοποίησή της. Φοβάμαι όμως ότι αυτή τη φορά, κάτι λείπει…
Δεν ξέρω αν το ακροατήριο κουράστηκε, αν δεν βρήκε ποτέ ή έχασε τον προσανατολισμό του ή ακόμη χειρότερα, είδε το έργο, απόλαυσε μερικά του επεισόδια και διαπίστωσε πως δεν είναι ικανό να οδηγήσει πουθενά. Ο,τι από αυτά κι αν συμβαίνει, το θέμα είναι ότι αυτή τη φορά λείπει ο παλμός, ο ενθουσιασμός του αρχικού εγχειρήματος. Τότε που σ’ ένα απόγευμα εκατοντάδες χιλιάδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα τριών δεκαοκτάχρονων παιδιών που είχαν την αρχική ιδέα κι ενός τριαντατριάχρονου που την συνέχισε όταν για άγνωστους λόγους (που οι περισσότεροι υποψιάστηκαν βασίμως) οι ιστοσελίδες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη «έπεσαν», αναγράφοντας το παραπλανητικό μήνυμα πως η όλη εκδήλωση δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί… Τελικώς οι σελίδες ξαναστήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά και η πρώτη συγκέντρωση παρέπεμπε σε πραγματική γιορτή δημοκρατίας.
Τους πρωταγωνιστές που έτυχε από σύμπτωση να συναντήσω, ουσιαστικά δεν γνώρισε ποτέ άλλος κανείς. Δεν φιλοξενήθηκαν σε τηλεοπτικά παράθυρα, δεν εξαργύρωσαν, δεν τυφλώθηκαν από τα φώτα, δεν επεδίωξαν την δημοσιοποίηση των ονομάτων τους. Δεν έμαθε ποτέ κανείς τι τους οδήγησε να μπουν μπροστάρηδες υπερφαλαγγίζοντας οποιεσδήποτε άλλες προσπάθειες κατεβλήθησαν για την πραγματοποίηση ανάλογης εκδήλωσης. Αντί αυτών, ακούστηκαν δεκάδες άλλοι, που μίλησαν, πολλές φορές περισσότερο από όσο χρειαζόταν και σε ορισμένες περιπτώσεις με τρόπο που εκουσίως ή ακουσίως υπονόμευσε τελικά μια απολύτως υγιή και ειρηνική διαμαρτυρία, παρέχοντας βήμα και άλλοθι για να επακολουθήσει ότι ακριβώς η μεγάλη πλειοψηφία απευχόταν κι επιχειρούσε ν’ αποτρέψει…
Αυτές οι φωνές όμως δεν θέλησαν, δεν μπόρεσαν ή δεν επιδίωξαν καν, να ερμηνεύσουν το μήνυμα αγανάκτησης που εξέπεμψε επί πολλές εβδομάδες η πλατεία. Η μεγάλη πλειοψηφία των απλών καθημερινών ανθρώπων που πήγαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν και να μιλήσουν για όσα δεν νομιμοποίησαν με τις ψήφους τους, δεν θέλησαν, δεν συνέβαλαν, δεν συνηγόρησαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο να συμβούν.
Το Μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε, όπως και ο εφαρμοστικός νόμος… Οι μολότοφ, τα καδρόνια, οι κουκούλες, λειτούργησαν ενισχυτικά ώστε να συμβεί αυτό και μαζί απέτρεψε τις δεκάδες χιλιάδες πολιτών να παραμείνουν στο Σύνταγμα. Αντί αυτών έμειναν κάποιες σκηνές και πανό που ξεθώριασαν με τον ήλιο του καλοκαιριού και το αίσθημα της ήττας. Ιδεολογήματα του στυλ «άμεση δημοκρατία» συμπαρασύρθηκαν με την ίδια ευκολία που έκαναν την εμφάνισή τους, χωρίς ποτέ οι εμπνευστές τους ν’ απαντήσουν στο κυρίαρχο ερώτημα εάν αυτό ήταν που τελικά επιζητούσαν… Διότι τελικά η πλατεία διαδήλωσε για όσα δεν θέλησε, χωρίς ποτέ να μιλήσει για εκείνα που θέλει. Χωρίς να πείσει πως έχει προτάσεις. Πως μπορεί να υποδείξει διεξόδους.
Και το κυριότερο ίσως όλων, πως σέβεται ό,τι οι τριακόσιοι κατηγορήθηκαν πως έχουν αμαυρώσει: Το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, σύγχρονα κι ακλόνητα εργαλεία που δεν αφήνουν περιθώρια για αδιέξοδα ανάλογα εκείνων που τελικώς, προσυπογράφοντες, χειροκροτητές ή αγανακτισμένοι, οδηγηθήκαμε…
