Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόμπιν Ντένμπαρ, διευθυντή του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας, έναν από τους πιο γνωστούς εξελικτικούς ανθρωπολόγους στον κόσμο, δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας «Proceedings of the Royal Society B», σύμφωνα με το BBC, το Γαλλικό Πρακτορείο και τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η ικανότητα των ανθρώπων να ξεκαρδίζονται στα γέλια ήταν μοναδική στους αρχέγονους ανθρώπους μεταξύ των άλλων συγγενικών ειδών πριν δύο εκατομμύρια χρόνια και τους επέτρεψε να σχηματίζουν με αυτό τον τρόπο πολύ μεγαλύτερες ομάδες (έως 100 ατόμων), σε σχέση π.χ. με τους μεγάλους πιθήκους που είχαν ομάδες το πολύ 50 ατόμων. Οι επιστήμονες δεν αποκλείουν τα πρώτα αστεία να έγιναν γύρω από τη φωτιά, όταν κάποιος χτυπούσε για πλάκα τον διπλανό του με το ρόπαλο και οι άλλοι ολόγυρα ξέσπαγαν σε γέλια!
Οι ερευνητές, αφού έλεγξαν πρώτα το «κατώφλι» πόνου των εθελοντών, τους χώρισαν σε δύο ομάδες, εκ των οποίων η μία είδε αστεία βίντεο και η άλλη πιο βαρετά βίντεο. Όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, όσοι άνθρωποι είχαν μόλις γελάσει με την ψυχή τους, ήσαν σε θέση να υποφέρουν 10% μεγαλύτερο πόνο από ό,τι πριν δουν τα κωμικά βίντεο. Αντίθετα, περιέργως, οι εθελοντές της άλλης ομάδας, που είχαν υποστεί τα βαρετά βίντεο, είχαν μικρότερη πια ικανότητα αντοχής στον πόνο από ό,τι πριν. Το είδος του γέλιου φάνηκε να παίζει μεγάλο ρόλο. Τα πνιχτά και συγκρατημένα γελάκια δεν επέφεραν κάποια αξιόλογη μεταβολή στην φυσιολογία του οργανισμού, παρά μόνο τα πραγματικά ξεκαρδιστικά γέλια που φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Όπως είπε ο Ντένμπαρ, τα ανεξέλεγκτα γέλια απελευθερώνουν τις οπιοειδείς χημικές ουσίες ενδορφίνες, οι οποίες, εκτός από μια ήπια ευφορία στον οργανισμό, επιφέρουν και σχετική αδρανοποίηση του πόνου. Αν κανείς φθάσει στο σημείο να νιώσει ότι οι πνεύμονες του πονάνε από τα γέλια, τότε αποκτά και την μεγαλύτερη ικανότητα να αντέχει περισσότερο τον σωματικό πόνο. Το είδος των αστείων επίσης φαίνεται πως παίζει ρόλο. Οι χονδροειδείς φαρσοκωμωδίες έχουν μεγαλύτερη επίδραση στον πόνο από τα έξυπνα και λιγότερο χοντροκομμένα αστεία των «σταντ-απ» κωμικών. Δηλαδή το εγκεφαλικό χιούμορ, εν προκειμένω, είναι λιγότερο αποτελεσματικό από το γέλιο που «εκβιάζεται» από αστεία τύπου «Μίστερ Μπιν». Εξαιρετικά καλά επίσης «δουλεύουν» με τον πόνο σειρές όπως τα «Φιλαράκια». Οι ενδορφίνες, που βοηθούν στην μεταβίβαση μηνυμάτων μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων (νευρώνων), απελευθερώνονται λόγω της έντονης σωματικής άσκησης, όπως τρέξιμο, κολύμπι, κωπηλασία κ.α. Για το γέλιο, ειδικότερα, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτές οι πολύπλοκες χημικές ουσίες εκκρίνονται λόγω της επαναλαμβανόμενης αθέλητης μυϊκής προσπάθειας που προκαλείται όταν κανείς, καθώς γελάει, εκπνέει συνεχώς χωρίς να παίρνει αναπνοή, με συνέπεια αυτομάτως ο οργανισμός να απελευθερώνει τις ενδορφίνες.
