Εδώ δεν είναι Νιγηρία ώστε να κυνηγηθούν πολιτικοί για παράνομες...
δοσοληψίες με τη Siemens. Εδώ δεν είναι Ισλανδία, Ουκρανία, Ουγγαρία για να κυνηγηθούν πρωθυπουργοί για ζημιογόνες πολιτικές. Εδώ είναι Ελλάδα και οι πολιτικοί ενεργούν με την πεποίθηση ότι όλα επιτρέπονται χωρίς να λογοδοτούν. Για την αναξιοπιστία των προεκλογικών λόγων και τις αποτυχίες των μετεκλογικών προγραμμάτων. Για το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων. Για τους αναποτελεσματικούς πειραματισμούς που ανακυκλώνονται κάθε τόσο με την αυταρχική επιβολή μέτρων που σπρώχνουν την κοινωνία και τα άτομα βαθύτερα στην ύφεση και την απόγνωση. Για όλα αυτά, εδώ, οι ευθύνες δεν έχουν ονοματεπώνυμο, δεν έχουν τιμωρία, δεν έχουν παραδοχή κι αναθεώρηση των λαθών.
Το βάρος του κόστους εκτονώνεται απευθείας στον κρόταφο της κοινωνίας με το όπλο του τακτικού ή έκτακτου νόμου – κι αν άδικου, τότε «πολεμικά» αναγκαίου. Σε έναν «πόλεμο» στον οποίο τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα αποτελούν διαρκώς τη σταθερή και αμετάβλητη παράπλευρη απώλεια. Σε έναν «πόλεμο» που συμπυκνώνεται στην αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατήσει τα πελατειακά της ερείσματα σε ένα κράτος που θα’ πρεπε ήδη να έχει σαρωθεί συθέμελα. Το τρένο μοιάζει να τρέχει χωρίς οδηγό και φρένα πάνω στις ίδιες γραμμές…
Αλλά μπορούν, πράγματι, οι πολιτικοί μας, να πιστεύουν ότι η ατιμωρησία μπορεί εσαεί να συνεχίζεται – κι ας τους δίνει αυτό το δικαίωμα μονάχα η μέθη της αρχομανίας; Μπορούν, πράγματι, να κυβερνούν υπό την απειλή διεθνών τελεσιγράφων και εγχώριων παραποιήσεων και εκβιασμών; Όταν μάλιστα τα γεγονότα τους διαψεύδουν; Με το χρέος να μεγαλώνει, το έλλειμμα να παραμένει σταθερό και με δυσμενέστερη δυναμική παρά τις περικοπές και τις θυσίες, την αγορά να παραλύει και την κοινωνία να βράζει περιμένοντας μιαν ασήμαντη αφορμή για να εκτινάξει το καπάκι;
Το τρένο με το οποίο η χώρα παλεύει να ξεφύγει από το αδιέξοδο, που αυτοί οι πολιτικοί την οδήγησαν, μοιάζει να τρέχει χωρίς μηχανή. Αυτοί οι ίδιοι, συνεχίζουν αμετανόητοι την κατάληψή του, με βίαιο τρόπο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ή χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός ότι σε αυτό το τρένο, σε αυτό το ξέφρενο ταξίδι της χώρας προς τη διέξοδο ή την καταστροφή που θυμίζει την ταινία «Το τρένο της μεγάλης φυγής», είμαστε όλοι επιβάτες…
δοσοληψίες με τη Siemens. Εδώ δεν είναι Ισλανδία, Ουκρανία, Ουγγαρία για να κυνηγηθούν πρωθυπουργοί για ζημιογόνες πολιτικές. Εδώ είναι Ελλάδα και οι πολιτικοί ενεργούν με την πεποίθηση ότι όλα επιτρέπονται χωρίς να λογοδοτούν. Για την αναξιοπιστία των προεκλογικών λόγων και τις αποτυχίες των μετεκλογικών προγραμμάτων. Για το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων. Για τους αναποτελεσματικούς πειραματισμούς που ανακυκλώνονται κάθε τόσο με την αυταρχική επιβολή μέτρων που σπρώχνουν την κοινωνία και τα άτομα βαθύτερα στην ύφεση και την απόγνωση. Για όλα αυτά, εδώ, οι ευθύνες δεν έχουν ονοματεπώνυμο, δεν έχουν τιμωρία, δεν έχουν παραδοχή κι αναθεώρηση των λαθών.
Το βάρος του κόστους εκτονώνεται απευθείας στον κρόταφο της κοινωνίας με το όπλο του τακτικού ή έκτακτου νόμου – κι αν άδικου, τότε «πολεμικά» αναγκαίου. Σε έναν «πόλεμο» στον οποίο τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα αποτελούν διαρκώς τη σταθερή και αμετάβλητη παράπλευρη απώλεια. Σε έναν «πόλεμο» που συμπυκνώνεται στην αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατήσει τα πελατειακά της ερείσματα σε ένα κράτος που θα’ πρεπε ήδη να έχει σαρωθεί συθέμελα. Το τρένο μοιάζει να τρέχει χωρίς οδηγό και φρένα πάνω στις ίδιες γραμμές…
Αλλά μπορούν, πράγματι, οι πολιτικοί μας, να πιστεύουν ότι η ατιμωρησία μπορεί εσαεί να συνεχίζεται – κι ας τους δίνει αυτό το δικαίωμα μονάχα η μέθη της αρχομανίας; Μπορούν, πράγματι, να κυβερνούν υπό την απειλή διεθνών τελεσιγράφων και εγχώριων παραποιήσεων και εκβιασμών; Όταν μάλιστα τα γεγονότα τους διαψεύδουν; Με το χρέος να μεγαλώνει, το έλλειμμα να παραμένει σταθερό και με δυσμενέστερη δυναμική παρά τις περικοπές και τις θυσίες, την αγορά να παραλύει και την κοινωνία να βράζει περιμένοντας μιαν ασήμαντη αφορμή για να εκτινάξει το καπάκι;
Το τρένο με το οποίο η χώρα παλεύει να ξεφύγει από το αδιέξοδο, που αυτοί οι πολιτικοί την οδήγησαν, μοιάζει να τρέχει χωρίς μηχανή. Αυτοί οι ίδιοι, συνεχίζουν αμετανόητοι την κατάληψή του, με βίαιο τρόπο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ή χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός ότι σε αυτό το τρένο, σε αυτό το ξέφρενο ταξίδι της χώρας προς τη διέξοδο ή την καταστροφή που θυμίζει την ταινία «Το τρένο της μεγάλης φυγής», είμαστε όλοι επιβάτες…
